اغلب افرادی که در سال ۹۹ با ریزش شاخص‌های بورس و فرابورس دچار زیان‌های سنگینی شدند افراد تازه‌واردی بودند که با سرمایه‌های اصلی (و نه مازاد) خود به صورت مستقیم در بورس سرمایه‌گذاری کردند. به خصوص کسانی که با رفتاری پرریسک اقدام به تک سهم شدن کردند و بدون توجه به اصول تنوع‌بخشی به پرتفوی و رعایت حد ضرر، ماه‌ها و شاید چند سال روی سرمایه‌گذاری اولیه خود باقی ماندند. زیان‌هایی که نه همه آن، بلکه بخشی مهمی از آن به دلیل انتخاب شیوه نامناسب بوده است.
سازمان بورس و اوراق بهادار برای پیشگیری از تجربه تلخ گذشته و در راستای تنوع بخشی به ابزارهای سرمایه‌گذاری غیرمستقیم در بازار سرمایه، در دوره مدیریت جدید (به طور ویژه در سال ۱۴۰۱) سیاست تنوع بخشی به صندوق‌های سرمایه‌گذاری و فراهم کردن زیرساخت‌های گسترش آن را در دستور کار قرار داد. به طوری که در سالی که گذشت مجوز پنج نوع صندوق سرمایه‌گذاری جدید شامل اهرمی، تضمین اصل سرمایه، املاک و مستغلات، صندوق سرمایه‌گذاری بخشی و مختص اوراق دولتی، برای اولین بار صادر شد.
هر کدام از صندوق‌های مذکور ویژگی منحصر به فردی دارند. به عنوان مثال صندوق تضمین اصل سرمایه مخصوص معامله‌گران ریسک‌گریز است؛ چراکه اصل سرمایه افراد را در هر شرایطی حفظ می‌کند. برعکس در صندوق‌های اهرمی این امکان وجود دارد که سرمایه‌گذاران بیش از سرمایه اولیه خود توان ریسک و کسب بازدهی را داشته باشند.
با ورود صندوق‌های بخشی امکان سرمایه‌گذاری در یک حوزه و صنعت خاص مانند پتروشیمی، فولاد و ... ممکن شد؛ همچنین افرادی که می‌خواهند با سرمایه خرد در بازار املاک و مستغلات سرمایه‌گذاری کنند حالا می‌توانند سراغ صندوق املاک و مستغلات بروند.
حال به نقطه‌ای رسیده‌ایم که با تنوع‌بخشی به صندوق‌های سرمایه‌گذاری، تمام افراد با هر نوع ذائقه و سطح ریسک‌پذیری می‌توانند به صورت غیرمستقیم در بورس سرمایه‌گذاری کنند و اقدامات انجام شده باعث کاهش ریسک کلی بازار و ریسک سرمایه‌گذاری آحاد جامعه، در بازار سرمایه شده است.