احسان حدادی پرتابگر دیسک کشورمان دارنده مدال نقره المپیک لندن و ۴ مدال طلای بازی‌های آسیایی است. به بهانه سال جدید مصاحبه‌ای با قهرمان دو و میدانی داشتیم که از نظر خواهیم گذراند.
سالی خیلی معمولی برای من بود و سال پرباری برای ورزش من نبود. بازی‌های آسیایی هم عقب افتاد و به یک سال بعد موکول شد، در نتیجه خیلی از برنامه‌های ما به همین دلیل به هم ریخت و من هم نتوانستم خود را آماده نگه دارم.
به نظر من همه صحنه‌های ورزشی سال گذشته قشنگ بودند. من حضور ذهن کافی ندارم، اما اکثر اتفاقات که در ورزش می‌افتد اتفاقات قشنگی است و خاطره انگیز می‌شوند.
بهترین اتفاقی که امسال برای من افتاد، این بود که خداراشکر آسیب‌دیدگی من خوب شد و توانستم به راحتی تمرین کنم. بدترین اتفاق هم بازی‌های کشور‌های اسلامی بود که فکر نمی‌کردم که نتوانم بالای ۶۰ متر را پرتاب کنم. توقع داشتم که بتوانم این کار را انجام دهم. البته همه این‌ها به خاطر این بود که اعلام شد بازی‌های آسیایی عقب خواهد افتاد و من هم خیلی انگیزه زیادی نداشتم تا بخواهم برای مسابقات دیگر خود را آماده کنم. چون چهار تا طلای بازی‌های آسیایی را دارم و انگیزه زیادی برای کسب پنجمی دارم که متاسفانه با تعویق بازی‌های آسیایی، انگیزه‌های من فروکش کردند، اما ان شالله سال آینده امیدوارم که بازی‌های آسیایی برگزار شوند امیدوارم که بتوانم آمادگی خود را بدست بیاورم تا شرکت کنم و و پنجمین طلا را کسب کنم، چون یکی از بزرگترین آرزو‌های ورزشی من همین بوده است.
هدفم طلای بازی‌های آسیایی‌ست، چون تنها ورزشکاری خواهم شد که به این رکورد دست یافته است و پنج طلای بازی‌های آسیایی را در کارنامه خود ثبت می‌کند. در خیلی از رشته‌های ورزشی آسیا کسی نیست که به این مهم دست یافته باشد و به نوعی ۲۰ سال فعالیت ورزشی من می‌تواند در این اتفاق خلاصه شود. در واقع فکر می‌کنم این پایان خوبی باشد برای ۲۲، ۲۳ سال دوران ورزشی من و ان شالله امیدوارم که این اتفاق بیفتد.
به نظر من خانم فصیحی که در دو و میدانی فعالیت می‌کند، بهترین ورزشکار سال بود. چون دو و میدانی رشته پایه است و او توانست نتیجه خوبی را در دو و میدانی بگیرد. بهترین مربی هم به نظر من آقای پژمان درستکار بود، چون کشتی ما خیلی خوب کار کرده است.
واقعا، چون ما آن زیرساخت‌های ورزشی کافی را در دو و میدانی نداریم، پدیده‌ای هم نداریم. وقتی بودجه و زیرساخت نداشته باشید هیچ پدیده‌ای معرفی نمی‌شود. وقتی پدیده‌ای پیدا کنیم، باید آن را پرورش بدهیم و این امکانات را نداریم که پدیده‌ها را پرورش دهیم. قطعاً به همین دلیل پدیده‌ها خود به خود می‌سوزند. البته فکر می‌کنم استعداد‌های زیادی در سرتاسر ایران داریم که هر کدام از آن‌ها روزی بتوانند حتی مدال المپیک بگیرند. همچنین مسئولان ما باید متوجه شوند که جایگاه دو و میدانی ایران در کجا قرار دارد و ورزش اول المپیک دو و میدانی است اگر این را مقداری درک کنند، حتی اگر ۵ درصد آن را درک کنند، دو و میدانی ایران می‌تواند در سالیان آتی افتخارات زیادی را به ارمغان بیاورد.
عملکرد فدراسیون در رده پایه بد نبود، اگر البته که این استعداد‌ها حفظ شوند می‌توانیم امید داشته باشیم، اما در رده بزرگسالان ما عملکرد ضعیفی را شاهد بودیم.
سال‌های موفق زیادی داشتم که در مسابقات مختلف شرکت می‌کردم و سال ۲۰۱۲ و ۲۰۱۱ سالیان خوبی برای من بودند و هرکدام از سال‌هایی که تجربه کردم مثل ۲۰۱۸ یا ۲۰۱۹ سال‌های خوبی بودند. چون در مسابقات خوب بودم.
هر آمدنی یک رفتنی هم دارد. کم کم باید به رده‌های دیگر برویم و در رده‌های مدیریتی و غیر فعالیت کنیم. به قولی وقت آن است که از ورزش خداحافظی کنم. البته که خداحافظی معنایی ندارد، ما وقتی آمدیم سلامی نکردیم که حالا بخواهیم خداحافظی کنیم! موقعی که آمدیم همین شکلی وارد ورزش شدیم و اکنون هم خیلی عادی از ورزش کنار می‌رویم. در ورزش ایران به این شکل است که خداحافظ یعنی مرگ. به همین دلیل به همه ورزشکاران توصیه می‌کنم که هیچ وقت تصمیم به خداحافظی نگیرند. چون موقعی که بگویند خداحافظ؛ از دل و روح و اذهان مسئولان ورزش خارج می‌شوند. جوری که انگار ورزشکار نبوده‌ای! سیاست خوب این است که همین طوری ناگهانی بروند و تمام.
حالا که فعلاً هستیم. ان شالله که هرکدام که قسمت شود، چه رده مدیریتی و چه مربیگری، ما در آن خدمت خواهیم کرد.