امروز (پنجشنبه ۱۱ اسفند) سومین سالگرد درگذشت پهلوان سیامند رحمان قهرمان پاراوزنه‌برداری آسیا، جهان و پارالمپیک است؛ قوی‌ترین پارالمپین جهان که در این روز چشم از جهان فروبست، اما نام و یاد او و افتخارات بزرگی که برای کشور به دست آورد تا ابد زنده و پابرجاست.
سیامند رحمان، پهلوان خندان و ورزشکار نام آوری بود که آوازه افتخاراتش نه تنها در ایران بلکه در جهان پیچید و هنوز هم بعد از گذشت سه سال به عنوان یکی از برجسته‌ترین پارالمپین‌های تاریخ ورزش به شمار می‌رود.
رحمان متولد اول فروردین ۱۳۶۷ در شهر اشنویه از توابع آذربایجان غربی بود. او برای نخستین بار در سال ۸۷ به اردوی تیم ملی دعوت شد و در سال‌های حضورش در وزنه‌برداری جانبازان و معلولان موفق به کسب مدال‌های طلای بسیاری شد.
سه طلا در بازی‌های پاراآسیایی (۲۰۱۰، ۲۰۱۴، ۲۰۱۸)، طلای جوانان جهان (۲۰۰۸ آمریکا)، طلای بازی‌های جهانی IWAS (۲۰۱۱ امارات)، طلای قهرمانی جهان (۲۰۱۴، ۲۰۱۷ و ۲۰۱۹) و طلای پارالمپیک (۲۰۱۲ لندن و ۲۰۱۶ ریو) بخشی از افتخارآفرینی‌های مرد خندان ورزش ایران است.
با توجه به افتخارات ورزشی و مکارم اخلاقی به نظر می‌رسد جای خالی او در میادین ورزشی به راحتی پر نخواهد شد.
تلاش سیامند بر این بود که در پارالمپیک ۲۰۲۰ توکیو یک رکورد جاودانه به نام خود ثبت کند، اما شیوع ویروس کرونا و تعویق یک ساله بازی‌ها و پس از آن نیز ایست قلبی باعث شد که دست قوی‌ترین ورزشکار معلول تاریخ به طلای سوم نرسد.
او به طرفدارانش این قول را داده بود که در پارالمپیک توکیو شاهد یک سیامند متفاوت خواهند بود، اما اجل مهلت نداد.
آنچه نام این ورزشکار بااخلاق و دوست‌داشتنی را در جامعه وزنه برداری ماندگار کرده بود، خوشرویی، خندان بودن و برخورد مناسب با هوادارانش بود و همین عوامل از این ورزشکار مطرح ایرانی الگویی مناسب برای حوزه ورزش پدیدار ساخت.
او همیشه سعی می‌کرد الگوی خوبی برای جوانان باشد. در حقیقت سیامند رحمان علاوه بر قهرمانی برای پهلوانی نیز تلاش می‌کرد؛ ورزشکاری که بدون حاشیه ورزش و زندگی کرد و همیشه یاد و خاطره‌اش در ورزش پارالمپیک باقی می‌ماند.روحش شاد و یادش گرامی باد.