براساس یک مطالعه جدید که در مجله Nature Cancer چاپ شده است، تیمی از محققان به رهبری پروفسور نتا ارز مکانیسم جدیدی که تشکیل متاستاز‌های مغزی را تسهیل می‌کند و نشان می‌دهد که اختلال در این مکانیسم به طور قابل توجهی باعث کاهش رشد متاستاز‌های مغزی در موش می‌شود، را شناسایی کرده اند.
متاستاز مغزی یکی از کشنده‌ترین شکل‌های متاستاز سرطان است و ۲ تا ۱۰ برابر بیشتر از تومورهای سیستم عصبی مرکزی (CNS) شایع هستند.
علی‌رغم پیشرفت‌هایی که در سال‌های اخیر در توسعه درمان‌های جدید برای ملانوم و سرطان سینه به دست آمده است، متاستاز مغزی با نرخ بقای شدید کمتر از یک سال در بسیاری از موارد بسیار کشنده است.
میزان بروز متاستاز‌های مغزی در سال‌های اخیر افزایش یافته است و احتمالاً این اتفاق به دلیل پیشرفت در روش‌های تشخیصی و همچنین پیشرفت در درمان متاستاز در سایر اندام‌ها رخ داده است؛ بنابراین توسعه استراتژی‌های درمانی بهتر برای متاستاز مغز یک نیاز فوری است.
در این مطالعه محققان نشان داده اند که لیپوکالین-۲ (LCN۲) یک عامل کلیدی در القای التهاب عصبی در مغز است.
علاوه بر این محققان دریافتند که سطوح بالای LCN۲ در خون و متاستاز‌های مغزی بیماران با چندین نوع سرطان، پیشرفت بیماری و کاهش بقا مرتبط است.
در واقع LCN۲ یک پروتئین ترشح شده است که در سیستم ایمنی ذاتی عمل می‌کند و در اصل به دلیل تواناییش در اتصال مولکول‌های آهن و به عنوان بخشی از فرآیند التهابی در مبارزه با عفونت باکتریایی کشف شده است. LCN۲ توسط طیف وسیعی از سلول‌ها تولید می‌شود و نشان داده شده است که در چندین فرآیند مرتبط با سرطان نقش دارد.
پروفسور نتا ارز می‌گوید: یافته‌های ما مکانیسمی را نشان می‌دهد که قبلاً ناشناخته بود.
با واسطه LCN۲ که نقش مرکزی را برای تعاملات متقابل بین سلول‌های ایمنی جذب شده به مغز (گرانولوسیت‌ها) و سلول‌های گلیال مغز (آستروسیت‌ها) در ترویج التهاب و در تشکیل متاستاز‌های مغز دارد، یافته‌ها LCN۲ را به عنوان یک نشانگر پیش آگهی دهنده جدید و یک هدف درمانی بالقوه معرفی می‌کنند.
در این مطالعه محققان از مدل‌های ملانوم و متاستاز‌های سرطان سینه در تلاش برای آشکار کردن مکانیسمی استفاده کردند که توسط آن التهاب عصبی در محل متاستاتیک مغز فعال می‌شود.
پروفسور ارز می‌گوید: ما نشان می‌دهیم که سیگنال‌های ترشح شده از تومور اولیه به خون، فعال‌سازی پیش‌التهابی آستروسیت‌ها در مغز را تحریک می‌کنند.
آستروسیت‌ها جذب سلول‌های التهابی از مغز استخوان (گرانولوسیت‌ها) به مغز را افزایش می‌دهند و به نوبه خود منبع اصلی سیگنال دهی توسط LCN۲ هستند.
ما اهمیت LCN۲ را برای ایجاد متاستاز‌ها با مهار ژنتیکی بیان آن در موش نشان دادیم که منجر به کاهش قابل توجه التهاب عصبی و کاهش متاستاز‌های مغزی می‌شود.
سطح LCN۲ خون با پیشرفت بیماری ارتباط داشت. LCN۲ را به عنوان یک نشانگر پیش آگهی بالقوه برای متاستاز‌های مغزی قرار می‌دهند.
ما سطح پروتئین LCN۲ در خون و مایع مغزی نخاعی (CSF) موش‌های مبتلا به متاستاز مغزی را بررسی کردیم و متوجه شدیم که سطح LCN۲ در موش‌های مبتلا به ملانوم و متاستاز سرطان سینه در مقایسه با موش‌های سالم بسیار افزایش یافته است.
موش‌هایی که در آن‌ها سطح LCN۲ بسیار بالا بود، بعداً متاستاز‌های مغزی ایجاد کردند و LCN۲ را به‌عنوان یک نشانگر پیش‌بینی‌کننده برای متاستاز‌های مغزی معرفی کردند.
محققان همچنین بررسی کردند که آیا LCN۲ در خون بیماران ملانوما در زمان تشخیص اولیه افزایش می‌یابد و آیا می‌تواند یک عامل پیش‌آگهی باشد یا خیر.
یافته‌ها نشان داد که بیماران مبتلا به ملانوم در مقایسه با نمونه‌های افراد سالم به طور قابل‌توجهی سطوح بالاتری از LCN۲ در خون خود داشتند.
به طور قابل توجهی، بیمارانی که متاستاز‌های مغزی ایجاد کردند، حتی قبل از تشخیص متاستاز، سطوح بسیار بالاتری از LCN۲ را نشان دادند و سطوح بالای LCN۲ در خون با بقای بدتری مرتبط بود.
پروفسور ارز می‌گوید: ما مکانیسم جدیدی را شناسایی کرده ایم که در آن LCN۲ واسطه ارتباط بین سلول‌های ایمنی از مغز استخوان و سلول‌های پشتیبان در مغز است، مکانیسم‌های التهابی را فعال می‌کند و در نتیجه به پیشرفت بیماری متاستاتیک در مغز کمک می‌کند.
جنبه‌های عملکردی و پیش آگهی LCN۲ که ما در متاستاز‌های مغزی در مدل‌های موش و همچنین در بیماران سرطانی شناسایی کرده ایم، نشان می‌دهد که هدف قرار دادن LCN۲ ممکن است یک استراتژی درمانی مؤثر برای به تاخیر انداختن یا جلوگیری از عود متاستاز‌های مغزی باشد.
منبع: سایت مدیکال اکسپرس