همایش بومیان کانادا در مرکز شهر ونکوور درباره استقلال داده ها و کنترل اطلاعات است. دسترسی به اسناد و آرشیوها کلیساها و همچنین سایر اسناد مربوطه، مانع اصلی در برابر تلاش خانواده هایی است که خواهان جستجو درباره اجدادشان هستند.
براساس گزارش سی بی سی، کنفرانس این هفته در ونکوور، سومین کنفرانس از نوع خود برای یافتن اطلاعات درباره قبرهای بی نام و نشان کودکان بومیِ مفقود شده است. کنفرانس های قبلی در «ادمونتون» و «ونینگپک» برگزار شده بود. محور اصلی این کنفرانس موضوع اطلاعات و داده هاست.
فیلیس وبستد، در این کنفرانس شرکت کرده است تا از بومیان نجات یافته حمایت کند. وی همچنین می خواهد با حضور در این کنفرانس درد و رنج خود را به عنوان یک بومی کانادایی کاهش دهد. این فعال حقوق بومیان کانادا آرزو می کند که می توانست به زبان بومی خود حرف بزند تا بتواند بخشی از احساسات و رنج های خود را بیان کند.
فیلیس وبستد، فعال حقوق بومیان کانادا در حاشیه این کنفرانس گفت: آرزو می کنم کاش زبان بومی خود را بلد بودم و می توانستم کلمات مناسبی را برای توصیف مناسب احساساتم و آن چه که به وقوع پیوسته در اختیار داشته باشم. مادرِ من از اعضای یکی از قبیله های بومی بود و من همیشه می خواهم عباراتی به همان زبان برای توصیف وی در اختیار داشته باشم، زیرا زبان انگلیسی فاقد کلمات و عباراتی است که بتواند احساسات ما را بیان کند.
وبستد در ادامه افزود: دیگر هیچ دلیلی وجود ندارد که کانادایی ها نفهمند که چه بر سر ما آمده است. دیگر هیچ عذری وجود ندارد. ما نیاز داریم درباره آن صحبت کنیم و احساسات مان را در این خصوص ابراز کنیم.
مورخان کانادایی می‌گویند که بین سال‌های ۱۸۸۳ تا ۱۹۹۶، حدود ۱۵۰ هزار کودک بومی با اجبار سفید پوستان مجبور شدند تا برای پیوستن به جامعه سفیدپوستان کانادا وارد مدارس شبانه روزی شوند .
در سال ۲۰۱۵، کمیسیون حقیقت و آشتی کانادا آنچه را که کودکان در آن سال‌ها با آن مواجه بودند را به عنوان یک «نسل کشی فرهنگی» توصیف کرد، زیرا بعد از مهاجرت سفید پوستان به این مناطق بومیان کانادا بر اساس بسیاری از شواهد از صحبت کردن به زبان مادری خود منع شده و همچنین مورد تجاوز جنسی و محرومیت از خوردن غذا قرار گرفتند.