مهربان‌اماما، سلام بر شما؛ زائران و مجاورانت چهارشنبه‌ها را طور دیگری سلام می‌دهند گویی، چون به نام خودتان است همه سلام و ارادتی ویژه به شما دارند.
مهربان امام ما؛ دنیا و پستی و بلندی‌هایش برای مردم کشورت سخت و طاقت‌فرسا شده است، مولای من، چشم امید همه به دعای شماست؛ دعایی که سایه رحمت و مغفرت به‌روی همه افکند و ظهور فرزندت امام عصر (عج) را رقم زند...
یعنی می‌شود، آقاجان؟ می‌شود چنان دعایی نمایید که عرش به لرزه درآید و تعجیل در فرج شود؟ و دلتنگی عاشقان پایان یابد؟! می‌شود بار سنگین غم و حسرت خانواده‌ها از دوششان برداشته شود و امید و روشنی جایگزین آن شود؟
امام رئوف، چطور می‌توان باور کرد که زائرت را دست خالی برگردانی؟
مهربانی‌ات زبانزد عالم است، باورم نمی‌شود جواب زائرت را بدون اجابت بدرقه کنی، باورم نمی‌شود میهمان دعوت کنی و میهمان‌نوازی نکنی....
در ذهنم نمی‌گنجد که بی‌خیال میهمانانت باشی محال است محال؛ میزبانی، چون شما باشد و میهمانش را مورد لطف و مرحمت قرار ندهد، زائرانت همچنان چشم‌انتظار عنایتت هستند، یا ضامن آهو!
آیا می‌شود ضامن ما هم بشوید؟ و با تمام بار گناهی که داریم ما را به وصال یار برسانید؟ مولا جان، باز هم به‌رسم ادب دست بر سینه می‌گذاریم و سلامت می‌دهیم، بپذیر سلاممان را از دور و نزدیک!
السلام علیک یا علی‌بن موسی الرضا، السلام علیک ای‌ها الامام الرئوف