مجتبی حسینی، سرمربی تیم فوتبال پیکان که عصر دیروز موفق شد یک امتیاز از تقابل با پرسپولیس در ورزشگاه آزادی به دست بیاورد و تیم خود را در رتبه دوازدهم جدول حفظ کند، در گفت‌وگویی با برنامه شب‌های فوتبالی از رفتاری که با سرمربیان ایرانی صورت می‌گیرد، انتقاد کرد.
حسینی در ابتدای صحبت‌هایش درباره جوانگرایی در پیکان توضیح داد: با تمام هزینه‌ای که در لیگ ما می‌شود، من به عنوان یک مربی باید تمام کوشش خودم را بکنم که یک خروجی از لیگ وجود داشته باشد و زمانی که مسابقات تمام شد بگوییم خروجی این لیگ، این سه بازیکن هستند یا دو بازیکن در حد بین‌المللی پیدا کرده‌ایم. باید سعی و تلاش‌مان را روی این مسئله بگذاریم و دنبال نتیجه‌گیری نباشیم.
او با گلایه از عدم توجه به سرمربیان ایرانی عنوان کرد: واقعا نسبت به مربی‌های ایرانی کم لطفی می‌شود. آقای یحیی گل‌محمدی با پرسپولیس قهرمان شده، به فینال آسیا رفته و روی اتفاق و با هند دوم شدند و در واقع یک فینال آبرومند برگزار کردند و باید قهرمان آسیا می‌شدند. در دوره بعد جزو چهار تیم آسیا بودند و اسیر خارجی‌های الهلال شدند و در دوره بعد هم شرکت نکردیم. به جای اینکه از این مربی‌ها حمایت کنیم و به آن‌ها میدان بدهیم، برای تیم ملی بزرگسالان هیچ توجهی به ایرانی‌ها نمی‌کنیم. آقای برانکو هم مربی بسیار خوبی هستند، اما ایشان هم در آسیا دوم شدند.
وی افزود: وقتی به یک مربی در عرصه‌ای میدان ندهی، کجا می‌تواند خودش را نشان بدهد؟ وقتی که تیمت آسیا رفته و اجازه دادی این مربی در آسیا مربیگری کند، در آن عرصه توانسته توانایی‌هایش را نشان بدهد، اما شما وقتی در هیچ عرصه‌ای به مربیان وطنی میدانی نمی‌دهید، کجا خودشان را نشان بدهند؟ فقط باید در لیگ ایران مربیگری کنند و لیگ‌های خارجی هم که بنا به هر دلیلی از ایرانی‌ها استفاده نمی‌کنند. این‌ها درد دل است. ما به جای اینکه این مربیان را بزرگ و مطرح کنیم، مسخره هم می‌کنیم و این خیلی دردآور و بد و زشت است که با مربیانی که زحمت می‌کشند، این رفتار را داشته باشیم. صحبت من مربی ایرانی یا خارجی نیست؛ من درباره مربی‌های خوب صحبت می‌کنم. باید قدر مربیان خوب‌مان را بیشتر بدانیم.
سرمربی پیکان با انتقاد از عدم حضور مربیان ایرانی در کادرفنی تیم ملی گفت: ما سه دوره متوالی به جام جهانی رفتیم و یک مربی ایرانی روی نیمکت ننشست. این خیلی درد است. در سه دوره اجازه ندادیم یک مربی ایرانی روی نیمکت تیم ملی بنشیند و این عرصه را از نزدیک نگاه کند و تجربه به دست بیاورد. فدراسیون فوتبال ما چه زمانی می‌خواهد به یک مربی ایرانی بها بدهد تا پیشرفت کند؟ ما چطور می‌خواهیم مربی درست کنیم؟ مربی تیم ملی مراکش، یک مربی بومی و جوان هم بود؛ اگر در این عرصه به او میدان نمی‌دادند، می‌توانست خودش را در فوتبال دنیا نشان بدهد؟ او هم در الدحیل قطر مربیگری کرده بود، در پاری‌سن ژرمن که مربیگری نکرده بود.
حسینی با اشاره به برنامه جنجالی یلدا و صحبت‌هایی که درباره گل‌محمدی مطرح شد، گفت: به نظر من باید روی این مسائل فکر شود و این‌قدر توی سرمربی ایرانی نزنیم. اینکه شما در یک برنامه زنده، مربی خوشنام مملکت و کاپیتان تیم ملی مملکت را مسخره کنی، کار بسیار زشتی است. به مربی خوب ایرانی که دُر نمی‌دهند، این رفتار را هم داشته باشید کار بدی است. من سعی می‌کنم حقیقت را بگویم.
حسینی سپس گفت: من صحبتی نکردم که امتیازی بگیرم. من واقعیات را می‌گویم. شما برای اینکه بتوانی خودت را به عنوان یک مربی مطرح کنی، باید یک جا به تو اعتماد کنند. مربی وطنی ما تیم را به فینال آسیا برده، اما به او توجهی نمی‌کنیم، آقای قلعه‌نویی استقلال را بین چهار تیم آسیا برد، اما به او توجهی نمی‌کنیم، سه دوره به جام جهانی می‌رویم و یک نفر از مربیان‌مان را با خودمان نمی‌بریم که جام جهانی را از نزدیک ببینند و آشنا شوند. وقتی هیچ سرمایه‌گذاری روی مربیان وطنی نمی‌کنیم و مدام هم آن‌ها را سرکوب می‌کنیم، چطور می‌توانند توانایی‌هایشان را نشان بدهند؟ من مربیان کشور‌های دیگر را مثال زدم. مربیان همه تیم‌های آفریقایی بومی بودند و هیچکدام هم نمی‌توانند در خارج از کشورشان و در اروپا مربیگری کنند و فقط ولید رکراکی در الدحیل مربیگری کرده بود.
باید فکر کنیم و بگوییم ما که شعار "ایرانی" می‌دهیم، چه زمانی قرار است عمل کنیم و ارزش قائل شویم؟ سه دوره جام جهانی برویم و در تیم ملی را ببندیم که یک آدم را که می‌تواند از نزدیک تجربه کند و به فوتبال ملی ما کمک کند، راه نمی‌دهیم. این واقعا جالب است.
او در پایان در پاسخ به اینکه آیا برای هدایت تیم امید با او صحبتی شده است یا خیر گفت: هیچ صحبتی با من نکرده بودند. فکر می‌کنم با توجه به اینکه اولویت، تیم ملی ایران در جام جهانی بود، اصلا هیچ صحبتی نشده و من هم با پیکان قرارداد دارم و این تیم را هم خیلی دوست دارم. جوان‌های خیلی خوبی داریم و دوست دارم از چالشی که در پیکان دارم، سربلند خارج شوم.