مسئول برنامه غربالگری تیروئید نوزادان معاونت بهداشتی دانشگاه علوم پزشکی کردستان ضمن اشاره به وضعیت اجرای برنامه غربالگری کم کاری تیروئید در استان، گفت: از سال ۱۳۸۵ تا پایان سال گذشته، بیش از ۴۳۷ هزار و ۵۶۵ نوزاد در مراکز غربالگری کم کاری تیروئید و PKU مراکز بهداشتی شهرستان‌های استان غربالگری شده اند که ۲ هزار و ۲۲۳ نفر آنان مبتلا به کم کاری تیروئید تشخیص داده شده اند.
اسدالله پروین پوشش برنامه غربالگری بیماری کم کاری تیروئید را در استان بسیار مناسب و نزدیک به ۱۰۰ درصد بیان کرد و گفت: میانگین درصد شروع درمان زیر ۲۸ روز در بیماران شناسایی شده مبتلا به کم کاری تیروئید از سال ۱۳۸۸ تا پایان ۱۴۰۰ برابر با ۸۴.۷ درصد است.
او میزان بروز بیماری کم کاری تیروئید در نوزادان (در هزار) را در استان و از سال ۱۳۸۶ الی ۱۴۰۰ افزایشی توصیف کرد و گفت: یکی از دلایل این افزایش بهتر شدن روش‌های تشخیصی و میزان دسترسی‌ها و نیز افزایش تعداد نوزادان غربالگری شده است.
پروین ۳۵ درصد نوزادان را نیازمند به انجام غربالگری کم کاری تیروئید برشمرد و ادامه داد: نوزادان در مواردی از قبیل TSH مشکوک، نارس، وزن کمتر از ۲.۵ و بیش از ۴ کیلوگرم، دو یا چند قلو و بستری در بیمارستان از نظر بیماری تیروئید با فاصله یک هفته غربالگری مجدد می‌شوند.
او از بروز بالاتر بیماری تیروئید در نوزادان پسر به نسبت دختر در استان خبر داد و ابراز کرد: به صورت میانگین از سال ۱۳۹۲ تا پایان سال گذشته ۵۷ درصد بیماران تحت مراقبت پسر و ۴۳ درصد نیز دختر بوده اند.
مسئول برنامه غربالگری تیروئید نوزادان معاونت بهداشتی دانشگاه علوم پزشکی کردستان اظهار داشت: از سال ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۷، وضعیت نتیجه نهایی بیماری از لحاظ (گذرا و دائم بودن) در استان کردستان در ۶۱.۴ درصد موارد گذرا و در ۳۸.۶ درصد نیز دائمی بوده است.
او گفت: در سال گذشته سنندج با شناسایی ۵۹ نوزاد مبتلا به کم کاری تیروئید بیشترین و دیواندره با دو مورد کمترین میزان بروز را به ثبت رسانیده اند.
پروین از پوشش ۱۰۰ درصدی برنامه در شش ماهه اول سال جاری خبر داد و گفت: در مدت مذکور ۱۱ هزار ۵۹۹ نوزاد در استان بدنیا آمده اند که ۱۱ هزار و ششصد و شش نفر آنان مورد غربالگری تیروئیدی قرار گرفته و بر طبق نتایج آزمایشات ۹۱ نفر آنان مبتلا به این بیماری بوده و وارد مرحله درمانی شده اند.
گفتنی است؛ نوزادان مبتلا به کم کاری تیروئید در صورت عدم تشخیص و درمان به موقع دچار عقب ماندگی ذهنی شده و بر تحمیل هزینه‌های عاطفی و اقتصادی سنگین به خانواده ها، بر روی سیستم سلامت جامعه هم بار و فشار کاری زیادی را وارد می‌سازد.