طاهره کیایی تنکابنی، استاد زبان و ادبیات فارسی و محقق گفت: زبان فارسی نو که به زبان فارسی پس از اسلام اطلاق می‌شود در شهر‌های شرقی ایران و تاجیکان ناحیه ایران خاوری، افغانستان و ترکستان کاربرد داشته است، کاربرد این زبان از سده‌ی دهم میلادی به بعد به طور گسترده در نوشته‌های عربی و نوشته‌های پارسی تصدیق شده است.
به گفته کیایی تنکابنی، این زبان که به عنوان فارسی نو در دوره‌ی اسلامی با نام پارسی دری از آن یاده شده در واقع ادامه‌ی زبان پارسی میانه است که زبان رسمی دوران حکومت ساسانیان بوده مثل پارسی میانه که ادامه‌ی زبان پارسی باستان در دوره هخامشیان بوده است.
او می‌گوید: پارسی دری صفت زبان فارسی است و به زبان فاخر و ادبی یا کتابی گفته می‌شود که در سراسر ایران و خراسان رواج داشته است، با وجود اصرار برخی بر جدایی گویش دری از زبان پارسی، هیچ نشانه‌ای که دلالت بر وجود دو زبان یا دو گونه زبانی متفاوت به نام پارسی و دری در تاریخ زبان یا زبان شناسی دیده بشه یافت نمی‌شود.
این استاد زبان و ادبیات فارسی گفت: فارسی نو با آمدن اعراب به ایران و از بین رفتن دوران پادشاهی ساسانیان آغاز شد، در آغاز این دوره زبان فارسی برای مدتی کنار گذاشته شد و زبان عربی جای آن را گرفت، اما باید در نظر داشته باشیم که زبان فارسی به صورت کلی از بین نرفت بلکه زبان عربی زبان رسمی شد و زبان فارسی در بین خانواده‌ها کاربرد یافت.
کیایی تنکابنی می‌گوید: با آمیزش زبان فارسی با زبان عربی تغییراتی در زبان فارسی دری ایجاد شد و فارسی نو یا فارسی جدیدی که مورد استفاده ما ایرانیان در حال حاضر قرار می‌گیرد به وجود آمد.