فرانسوی‌ها برای دومین دوره پیاپی به فینال جام جهانی رسیدند. البته اینکه یک تیم برای دو یا سه دوره پیاپی به فینال جام جهانی برسد اتفاق جدیدی نیست و بار‌ها در تاریخ جام جهانی تکرار شده.
کشور ایتالیا دومین دوره جام جهانی رو میزبانی کرد و در جام جهانی‌ای که موسولینی از اون به عنوان یک ابزار سیاسی برای ترویج فاشیسم استفاده کرد، تیم میزبان با شکست چکوسلواکی قهرمان شد. جامی که البته اروگوئه قهرمان نخستین دوره جام جهانی آن را تحریم کرده بود.
۴ سال بعد ایتالیایی‌ها این بار در کشور فرانسه به فینال رسیدند و بازهم قهرمان شدند. آتزوری با مربیگری ویتوریو پوزو درست مثل دوره قبل البته این بار با شکست مجارستان قهرمان مسابقات شد. پوزو تنها سرمربی تاریخ است که دو بار سابقه قهرمانی در جام جهانی به عنوان مربی را دارد.
۲۰ سال بعد از آن قهرمانی ایتالیا، تیم ملی برزیل باید دیدار فینال جام جهانی ۱۹۵۸ رو مقابل سوئد میزبان برگزار می‌کرد. پیش از آن هر بار که اروپایی‌ها جام جهانی رو میزبانی کرده بودند، اجازه ندادند هیچ تیمی از قاره‌ای دیگر قهرمان شوداما این بار برزیلی‌ها سنت شکنی کردند و با درخشش پله ۱۷ ساله قهرمان شدند. در پیروزی پنج بر دوی برزیل مقابل سوئد، رکورد جوانترین گلزن فینال جام جهانی توسط پله (۱۷ سال و ۲۴۹ روز) و مسن‌ترین گلزن فینال جام جهانی با گل نیلز لیدهولم (۳۵ سال و ۲۶۳ روز) به ثبت رسید.
در دوره بعدی جام جهانی برزیل این بار در آمریکای جنوبی و کشور شیلی دوباره به فینال رسید و این بار با شکست چکوسلواکی قهرمان شد تا بعد از ایتالیا به دومین تیم تبدیل شود که دو بار پیاپی قهرمان جهان می‌شود.
در جام جهانی ۱۹۷۴ شکل کاپ قهرمانی تغییر کرد و کاپ ژول ریمه کنار گذاشته شد و کاپ فعلی ساخته شد. جام ژول ریمه در دوره قبل از آن و زمانی که برزیل برای سومین بار قهرمان شد، برای همیشه به آن‌ها اهدا شد. در این سال هلند و آلمان غربی به فینال رسیدند و در نهایت لاله‌های نارنجی با شکست دو بر یک مقابل ژرمن‌ها دستشان از جام کوتاه ماند. جام قهرمانی می‌توانست پاداش خوبی برای فوتبال زیبای هلند و همچنین درخشش یوهان کرایف باشد که البته این اتفاق رخ نداد. کرایف بعد از اون ناامید شد و یک سال قبل از شروع جام جهانی ۱۹۷۸ از تیم ملی خداحافظی کرد، اما هم تیمی هاش ناامید نشدند و دوباره به فینال رسیدند، اما در نبود کرایف جام قهرمانی این بار هم به هلند نرسید و آرژانتینی آن را فتح کردند.
در دوازدهمین دوره جام جهانی، آلمان غربی و ایتالیا یک فینال تمام اروپایی در کشور اسپانیا برگزار کردند. ورزشگاه سانتیاگو برنابئو میزبان جدال فینال بود که در نهایت ایتالیایی‌ها موفق شدند برای سومین بار فاتح جام جهانی شوند.
البته آلمانی‌ها که به ناامید نشدن معروفند، در دو دوره بعدی جام جهانی هم یعنی در دوره‌های ۱۹۸۶ و ۱۹۹۰ هم به فینال رسیدند تا به اولین تیم تاریخ تبدیل شوند که در سه دوره متوالی جام جهانی به فینالیست شدند.
در دو دوره از این سه دوره، آرژانتین رقیب آن‌ها در فینال بود. یاران مارادونا فینال ۱۹۸۶ را از آلمان غربی بردند و برای دومین و آخرین بار در جام جهانی قهرمان شدند.
اما چهار سال بعد آلمانی‌ها انتقام گرفتند و در شهر رم با یک گل آرژانتین را شکست دادند و قهرمان شدند.
همین کار آلمانی‌ها یعنی حضور در سه فینال متوالی را، برزیلی‌ها در سه دوره بعدی تکرار کردند. آن‌ها در جام‌های جهانی ۱۹۹۴، ۱۹۹۸ و ۲۰۰۲ به فینال رسیدند.
در دوره اول ایتالیا را در یکی از معروفترین فینال‌های جام جهانی و در ضربات پنالتی شکست دادند و برای چهارمین بار قهرمان شدند. پنالتی‌ای که روبرتو باجو در آن فینال از دست داد، صحنه‌ای تلخ در تاریخ فوتبال ایتالیا رقم زد. در دوره بعد برزیل فینال را به فرانسه میزبان باخت تا خروس‌ها برای اولین بار طعم قهرمانی در جهان رو بچشند.
اما برزیل که آن زمان پرستاره‌ترین تیم جهان محسوب می‌شد، در دوره سوم و سال ۲۰۰۲ پنجمین قهرمانی خودش رو با عبور از آلمان به دست آورد.
از سال ۱۹۷۴ تا ۲۰۰۲ همیشه یکی از تیم‌های فینالیست، یا در دوره بعد و یا در دوره قبل هم یک پای فینال بود، اما این روند در سال ۲۰۰۲ پاره شد تا جام جهانی ۲۰۱۸ که فرانسوی‌ها توانستند به فینال برسند و با شکست کرواسی قهرمان شوند و حالا بار دیگر امسال یک پای فینال هستند.
اگر فرانسه قهرمان شود، بعد از ایتالیا و برزیل به سومین تیمی تبدیل می‌شود که دو بار پیاپی قهرمان جهان شده است.
بای مسی