هنوز به فینال جام جهانی ۲۰۲۲ قطر نرسیده‌ایم که حواشی مطرح این جام شبکه‌های مجازی را پر کرده است. نیمکت نشینی کریستیانورونالدو، یکی از بحث برانگیزترین مباحث روز‌های اخیر بود. اتفاقی که صدای خیلی‌ها را مخصوصاً بعد از باخت تیم ملی پرتغال درآورد.
خواهر رونالدو، سانتوس را به تحقیر برادرش متهم کرد. «الما آویرو» خواهر کریستیانو رونالدو: بله، رونالدو ابدی نیست و برای همیشه بازی نخواهد کرد. متأسفانه الان گل نمی‌زند. پرتغال به رونالدو نیازی ندارد. هر کاری که انجام داده دیگر مهم نیست و فراموش شده است. اکنون به او نیازی ندارند. این را به خاطر دارم و در آینده صحبت می‌کنم. این شرم‌آور است کسی را که این همه کار انجام داده تحقیر کنیم.
از سویی سرمربی پرتغال می‌گوید: «رونالدو نمادی از یک کاپیتان موفق است.» فرناندو سانتوس بعد از شکست سوئیس: «رونالدو و راموس بازیکنانی متفاوت هستند. من و رونالدو هیچ مشکلی با هم نداریم و سال‌هاست که با هم دوست هستیم. چیز‌های دیگری که گفته می‌شود برای‌مان اهمیتی ندارند. نیمکت‌نشینی رونالدو موضوعی کاملاً حل شده است و او نمادی از یک کاپیتان موفق به شمار می‌رود.»
اگر به حواشی قرارداد‌های رکوردشکنانه این بازیکن با تیم‌های عربستان سعودی نخواهیم بپردازیم، شاید توجه به سن کریستیانو رونالدو تصور جامعه ورزش‌دوستان را به سوی خداحافظی این بازیکن سیری ناپذیر با تجارت مورد علاقه‌اش سوق دهد. چندی پیش نشریه «فورفورتو» لیستی از ۱۰۰ بازیکن برتر تاریخ فوتبال منتشر کرد که نکته جالب عدم حضور نیمار و لوکا مودریچ در آن بود. به همین مناسبت از بین ۱۰ بازیکن برتر این لیست ۱۰۰ نفره، به یادآوری چگونگی خداحافظی معروف‌ترین‌های‌شان آنان می‌پردازیم. باید توجه داشت که از بین این افراد چند نفر مثل لیونل مسی و خود کریس رونالدو هنوز در مستطیل سبز پابه توپ هستند.
نمی‌خواستم در ۳۵ سالگی دوباره زیر تیغ جراحی بروم
رونالدو نازاریو فوق‌ستاره برزیلی یکی از مرگبارترین و ویرانگرترین مهاجمانی بود که تاریخ فوتبال به خودش دیده است. او در ۵۱۸ بازی در تاریخ فوتبال ۳۵۲ گل برای تیم‌هایی مثل بارسلونا، اینتر، رئال‌مادرید و میلان زد. همچنین ۶۲ گل در ۹۸ بازی برای تیم ملی کشورش به ثمر رساند که ۱۵ تای آن‌ها در جام‌جهانی بود. او در جام‌جهانی ۲۰۰۲ هم آقای‌گل شد و همراه برزیل قهرمانی را جشن گرفت.
رونالدو نازاریو یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال محسوب می‌شود. اما تاریخ‌سازی‌اش محدود به زمین فوتبال نشده است. بازیکن برزیلی با حضور در جشن‌های مختلف همیشه سر و صدا به راه می‌انداخت. او درباره جدایی‌ها، آسیب دیدگی‌ها و فوتبال فوق العاده‌اش اظهاراتی در سال‌های اخیر داشته که همه چیز را تقریباً روشن کرده است.
رونالدو در زمین مسابقه می‌درخشید، اما بیرون از آن نیز حواشی زیادی داشت. اغلب به جشن‌ها و مهمانی‌ها می‌رفت و این موضوع هرگز از یاد فوتبال‌دوستان نخواهد رفت.
دوران ورزشی بازیکن سابق رئال مادرید همیشه تحسین می‌شود با این حال همیشه ترس از آسیب دیدگی دوباره وجود داشت. این مصدومیت‌ها روند رو به جلوی رونالدو را متوقف میکردند. اضافه وزن هم در آخرین بخش دوران ورزشی اش تاثیر گذار بود.
خودش می‌گفت: «دو بار به شدت آسیب دیدم که منجر شد سه سال در میادین حضور نداشته باشم. این مصدومیت‌ها خداحافظی ام از فوتبال را پیش انداخت.»
«دوران خیلی سختی بود. خانواده، فیزیوتراپ‌ها و پزشکان به من امید می‌دادند که بهبود پیدا می‌کنم. در آن روز‌ها برای نخستین بار پدر شده بودم و این موضوع به من کمک زیادی کرد.»
«هرگز به این موضوع فکر نمی‌کردم که ممکن است پایان دوران بازی‌ام باشد. هرگز به بازگشتم شک نکردم، هرگز در هیچیک از آن لحظات سخت.»
«زمانی که در یکی از بیمارستان‌های فرانسه بستری بودم زین الدین زیدان به ملاقاتم آمد. او در ایتالیا به همراه یوونتوس بود و بدون اینکه به من خبر بدهد به دیدنم آمد. در آنجا دوستی‌مان شکل گرفت.»
«پس از بازگشت از تعطیلات در سال ۱۹۹۹ در کوپا آمریکا اضافه وزن داشتم و لوکزامبورگو داروی لاغری به من داد.»
«فوتبال را به خاطر آسیب دیدگی کنار گذاشتم. در آخرین سال مصدوم بودم. مشکل جسمانی‌ام بیش از حد آزارم می‌داد و شاید در طول دوران زندگی‌ام دردناک‌ترینشان بود. نمی‌خواستم دوباره در ۳۵ سالگی زیر تیغ جراحی بروم. احساس می‌کردم دیگر توانش را ندارم.»
با وجود اینکه رونالدو در بارسلونا و اینتر خیلی انفجاری و هوشمندانه بازی می‌کرد، هنگام حضورش در رئال مادرید شادتر بود. او پس از خداحافظی‌اش از فوتبال خود را با تیم مادریدی به یاد می‌آورد.
«در زمان کهکشانی‌ها با زیدان بازی می‌کردم، مردی که تحسینش می‌کردم. او بهترین هم تیمی‌ام بود. هم بازی بودن با او امتیاز فوق العاده‌ای بود.»
«از تیم کهکشانی‌ها انتظار زیادی می‌رفت و در نهایت توانستیم بازی‌های درخشانی به نمایش بگذاریم. نسل فوق‌العاده‌ای بود و موجب تغییر در نحوه نقل و انتقالات شد.»
می‌خواستم روی خانواده‌ام تمرکز کنم
زیدان در جریان یک رویداد تبلیغات برای شرکت Audi، مصاحبه‌ای با خبرنگاران در مورد خداحافظی‌اش با فوتبال انجام داد و گفت: «می‌خواستم روی خانواده‌ام تمرکز کنم و از گذراندن وقت با آن‌ها لذت ببرم، چرا که به مدت ۱۶ تا ۱۸ سال تنها روی فوتبال تمرکز کرده بودم. وقتی بازنشسته شدم، تمام تمرکزم را روی خانواده‌ام معطوف کردم. حالا دوباره می‌خواهم بیشتر خود را درگیر فوتبال کنم و نشان دهم که به عنوان مربی چیز‌هایی برای ارائه کردن دارم.
وقتی یک بازیکن هستید، بازی خود را انجام می‌دهید و به خانه می‌روید. مربیگری متفاوت است، شما مسئول ۲۳ یا ۲۵ بازیکن هستید و این نقش متفاوتی است که من از آن لذت می‌برم. اما وقتی بازی شروع می‌شود، این بازیکنان هستند که تفاوت‌ها را رقم می‌زنند.»
سپس زیدان در مورد ۴ فرزند پسر خود که همگی تصمیم گرفته اند به فوتبال روی آورند، صحبت کرد.
«تصور می‌کردم حداقل یکی از فرزندانم به دنبال چیزی غیر از فوتبال خواهند رفت، اما این‌طور نشد. دو پسر بزرگترم حالا هر روز تمرین می‌کنند. آن‌ها از سن ۸ تا ۱۰ سالگی یکسره فوتبال بازی کرده اند و این تمام کاری است که آن‌ها می‌خواهند انجام دهند. اما مهم‌تر از همه چیز، آن‌ها بچه‌های خوبی هستند.
این [فشار ناشی از داشتن چنین پدر مشهور]برای آن‌ها سخت بوده است، هرچند به مرور زمان کمی اوضاع بهتر شده است. اما نام خانوادگی من همیشه با آنهاست و خواهد بود. من به آن‌ها گفته ام، مهمترین کاری که باید انجام دهند، رفتار محترمانه با مردم است.»
عشق! … و عشق! … و عشق!...
ستاره برزیلی در ورزشگاه جیانت آمریکا در میان ۷۵ هزار تماشاگر و برخی از بزرگان فوتبال خداحافظی کرد.
در سال ۱۹۷۷ نیویورک کاسموس فصل خوبی را گذارند. این تیم از دو فصل پیش پله، ستاره برزیلی را در اختیار داشت. همچنین در این تیم ستارگانی همچون کارلوس آلبرتو، فرانس بکن بائر و جورجو کینلیا بازی میکردند. بازی به بازی به تعداد تماشاگران این تیم در ورزشگاه جاینت افزوده می‌شد. کاسموس هشت بازی آخر خانگی اش را با پیروزی پشت سر گذاشت و در نهایت پس از لائودردیل استریکر تیم دوم گروهش شد. در مرحله حذفی به ترتیب تیم‌های استریکر، تامپا بای و روچستر را شکست داد و در فینال بیست و هفتم آگوست برابر سیاتل ساندر قرار گرفت. کاسموس با گل‌های کینلیا دو بر یک پیروز و قهرمان شد. این دیدار آخرین بازی رسمی پله بود.
یک اکتبر سال ۷۷ تیم آمریکایی بازی برای گرامیداشت و خداحافظی پله برگزار کرد. در این دیدار کاسموس و سانتوس برابر هم قرار گرفتند و پله یک نیمه برای هر دو تیم بازی کرد. در نیمه نخست برای کاسموس و در نیمه دوم برای سانتوس به میدان رفت. ۷۵ هزار تماشاگر در ورزشگاه جاینت حضور داشتند و بازی در سر تا سر جهان پخش شد. پله سه هفته دیگر ۳۷ ساله می‌شد. او برای سانتوس ۱۲۵۷ بازی انجام داد و ۱۲۱۹ گل به ثمر رساند. همچنین ۱۰۹ بار پیراهن کاسموس را بر تن کرد و ۶۳ بار برای این تیم گلزنی کرد. در مجموع ۱۳۶۶ بار به میدان رفت و ۱۲۸۲ گل به ثمر رساند. او با فتح جام در آمریکا از فوتبال خداحافظی کرد.
پله در نیمه نخست دیدار سانتوس و کاسموس هزار و دویست هشتاد و سومین گلش را از فاصله ۱۲ متری دروازه به ثمر رساند. در نیمه دوم که برای سانتوس بازی کرد نتوانس گلزنی کند. کاسموس در این بازی دو بر یک پیروز شد و در پایان بازی پله به وسط زمین رفت و جلوی دوربین صحبت کرد. او گفت: عشق…! عشق…! و عشق!...
در این بازی پدرش کنار او حضور داشت. پدر پله نیز فوتبالیست باهوشی بود. دوندینیو نام داشت. اما به خاطر آسیب دیدگی شدید زانو فوتبال را کنار گذاشته بود. همچنین در کنار پله والدمار بریتو (مشوقش) نیز حضور داشت. او بازیکن موفقی بود که بایلارین نام داشت و در سال ۱۹۳۴ جام جهانی را تجربه کرده بود. در آن رقابت‌ها اسپانیا برزیل را حذف کرد. همچنین در جایگاه VIP سلسته، مادر پله نیز حضور داشت.
اخرین بازی پله برای زردپوشان برزیلی در تاریخ ۱۸ جولای ۱۹۷۱ و در برابر تیم یوگسلاوی و در شهر ریودوژانیرو بود. رکورد وی هم در تیم برزیل برابر با ۶۷ برد و ۱۴ تساوی و ۱۱ باخت و ۳ قهرمانی در جام جهانی هست که تا به حال کسی به اون دست پیدا نکرده است و یه نکته جالب هم اینکه تیم برزیل در مسابقاتی که پله و گارینشا به طور همزمان در تیم برزیل بازی میکردند رنگ شکست را هرگز به خودش ندید.
رکورددار نقل و انتقالات بود
دیه گو مارا دونا یکی از با استعدادترین بازیکنان فوتبال جهان است که در خانواده‌ای فقیر و پرجمعیت به دنیا آمد و فوتبال را در باشگاه آرجنتینوس جونیورز آغاز کرد. وی ۱۵ ساله بود که به تیم اول باشگاه پیوست. در حالی که تنها ۱۷ سال داشت به تیم ملی آرژانتین دعوت شد و در برابر مجارستان یک نیمه بازی کرد.
قدرت بازی سازی، پاس‌های بلند و کوتاه میلیمتری، قدرت حفظ توپ و هوش سرشار رهبری تیم در میانه میدان، ضربه‌های ناگهانی و حیاتی، حفظ تعادل و قدرت پا به توپ عالی و بسیاری از خصوصیات دیگر یک فوتبالیست طراز اول در مارادونا جمع شده
مارادونا هنگامی که کودکی هشت ساله بود با انجام حرکات نمایشی با توپ فوتبال در اماکن عمومی بخشی از خرج خانواده را تأمین می‌کرد. در همان زمان مارادونای کوچک در پاسخ سوال یک خبرنگار در خصوص بزرگترین آرزویش گفت دو آرزوی بزرگ دارد. اینکه بتوانم با تیم آرژانتین به جام جهانی بروم و دیگری اینکه در جام جهانی قهرمان شوم.
مارادونا اولین بازیکن در تاریخ فوتبال است که دو مرتبه رکورد سقف نقل و انتقالات را در جهان شکست. او اولین بار با ۵ میلیون یورو به تیم بارسلونا در لالیگا و بار دوم با ۶ ٫ ۹۵ میلیون یورو به تیم ناپولی در سری آ پیوست.
وی در دوران حرفه‌ای خود برای تیم‌های آرژانتینوس جونیورز، بوکا جونیورز، بارسلونا، ناپولی و سویا و نیولز اولد بویز به عنوان یک بازی‌ساز توانا، در پست هافبک هجومی بازی کرد. مارادونا در بارسلونا و ناپولی به بیشتر موفقیت‌های باشگاهی‌اش دست یافت.
دیه گو بار‌ها از دنیای فوتبال خداحافظی کرد، اما مدتی بعد به عنوان کاپیتان در مستطیل سبز ظاهر شد. وی پس از جام جهانی ۱۹۹۴ بود که با ناکامی تیمش، از فوتبال به عنوان بازیکن خداحافظی کرد. مارادونا به عنوان سرمربی تیم ملی کشورش نتوانست موفقیت زیادی به دست آورد.
منبع : مهر