«حسین صدقیانی» متولد ۱۲۸۱ شمسی و زاده تبریز بود. او از کودکی به همراه خانواده به استانبول ترکیه رفت و آنجا در تیم فنرباغچه بازی کرد و بعد در راپید وین اتریش بازی کرد و بعد‌ها هم در شارلروا بلژیک بازیکنی صاحب‌نام شد.
صدقیانی در ۲۴ سالگی به ایران بازگشت و عضو باشگاه فردوسی مشهد شد و بعد به تیم فوتبال ایران دعوت شد تا در نخستین حضور بین‌المللی فوتبال ایران در مسابقات قفقازیه شوروی توپ بزند. بعد هم دیگر همواره عضو باشگاه‌های تهرانی بود و پای ثابت تیم ملی هم بود که البته آن روزها، چون فدراسیون فوتبال نداشتیم تیم ملی رسمی هم نداشتیم و صدقیانی که با فوتبال روز دنیا آشنا بود وضعیتش این‌طوری بود: «وقتی تیم ملی در شهریور ۱۳۲۰ به کابل رفت و با تیم ملی افغانستان بازی کرد صدقیانی را به‌عنوان سرمربی در کنارش داشت. وی تا سال ۱۳۲۹ همواره مرد اول و تصمیم‌گیرنده امور فوتبال بود». هر وقت هم می‌خواستند یک تیم فوتبال تشکیل بدهند که نماینده ایران در مسابقات بین‌المللی باشد کار، کار حسین صدقیانی بود. بعد هم که فدراسیون فوتبال تشکیل شد و از سال ۱۳۲۶ عضو فیفا شد صدقیانی سرمربی تیم ملی شد و تیم ملی ایران نخستین بازی رسمی‌اش را جلوی ترکیه بازی کرد در سال ۱۳۲۹.
صدقیانی که به‌دلیل حضورش در فوتبال ترکیه به «حسین افندی» مشهور بود در دوره‌ای بازیکن و مربی تیم‌های ایرانی و تیم ملی بود که فوتبال در ایران ورزشی جدید و نوپا بود و معمولا در مسابقات نتایج خوبی نمی‌گرفتند، اما همین شکست‌ها پل پیروزی شد. وی تا سال ۱۳۴۰ همچنان جزو ارکان مدیریتی فوتبال ایران بود تا اینکه از دهه ۴۰ شمسی فوتبال ایران بالاخره نامی شد در میان نام‌ها.
صدقیانی تا سال ۱۳۶۱ زنده بود و بالندگی فوتبال ایران را به چشم دید. درباره وی نیز زیاد گفته‌اند و قدیمی‌ها و موسفید‌های فوتبال ایران بسیار تعریف کرده‌اند و یکی هم این است: «استاد صدقیانی یک موهبت خدایی و یک سینه‌چاک فوتبال بود که تا لحظه مرگ عاشق فوتبال بود. وی بدون تردید شناسنامه پُر احساس و عاطفه فوتبال ما بوده و باید باور کنیم که اولین‌ها هرگز فراموش نمی‌شوند».
منبع :فارس