حدود ۸۰ درصد از ساختمان‌هایی که امروز ساخته شده، تا سال ۲۰۵۰ وجود خواهند داشت؛ بنابراین برای مبارزه با تغییرات آب‌وهوایی ضروری است که آن را برای بهره‌وری انرژی بازسازی کرد.
به نقل از ویفروم، رد پای کربن و ناکارآمدی برخی از ساختمان‌های شهری اکنون چالش بزرگی برای صاحبان، سیاست‌گذاران، مقامات محلی و جوامع ایجاد می‌کند.
تقاضا برای ساختمان‌های صفر خالص در حال افزایش است، اما باید تلاش‌های خود را برای محدود کردن گرمایش زمین به ۱.۵ درجه سانتیگراد تسریع کرد. شهر‌های صفر خالص نیازمند به‌روزرسانی ساختمان‌ها و زیرساخت‌های موجود است. تلاش‌های مقاوم‌سازی باید در اولویت قرار گیرد و باید اطمینان حاصل شود که ساختمان‌ها به همان اندازه که مطلوب است، پایدار و کارآمد نیز باشند. صنعت ساختمان برای انجام این کار به ایجاد معیار‌های استاندارد شده عملکرد انرژی نیاز دارد.
در حال حاضر اهداف مصرف انرژی بر اساس عملکرد شدت مصرف آن در ساختمان‌های جدید تعیین می‌شود، اما معمولا چنین اهدافی برای ساختمان‌های موجود وجود ندارد. علاوه بر این تعبیه فناوری هوشمند برای ضبط داده‌هایی که عملکرد واقعی یک ساختمان را در زمان واقعی نشان می‌دهد، باید رایج شود.
در نهایت ما باید شکاف دانشی را که اکنون با آن مواجه هستیم، با آموزش همه ذی‌نفعان در مورد مزایا و رفع کمبود مهارت‌های فنی برای مقاوم‌سازی ضروری پر کنیم و آگاهی‌ها را نیز افزایش دهیم.
در حالی که یک فوریت غیر قابل انکار برای کربن‌زدایی املاک و مستغلات و تسریع حرکت به سمت ساختمان‌های صفر خالص وجود دارد، اما نیازی نیست که مقاوم‌سازی یک‌باره اتفاق افتد. این فرآیند پیچیده است و باید طیف گسترده‌ای از اقدامات را در نظر گرفت.
در این راستا استفاده مجدد از مواد ساختمانی در سال‌های آینده نه‌تنها مقرون به صرفه‌تر خواهد بود بلکه تقاضای بیشتری نیز خواهد داشت. در حال حاضر نمونه‌های خوبی در بازار وجود دارد که در آن مقاوم‌سازی بهترین بازده اقتصادی و پایداری را فراهم کرده است.
در حالی که بسیاری از جنبه‌های مقاوم‌سازی موفق در مورد ایجاد تغییرات فیزیکی در زیرساخت و طراحی ساختمان است، عنصر انسانی را نمی‌توان نادیده گرفت. نحوه استفاده از ساختمان‌ها توسط افراد داخل آن بخش بزرگی از ردپای کربن آن است. افراد مستقر در ساختمان باید بیاموزند که چگونه از فضا به طور موثر برای کاهش مصرف انرژی، ضایعات و مصرف آب استفاده کنند.