فناوری مورد استفاده برای ساخت ایمپلنت‌ها در سال‌های اخیر ارتقا یافته و آن‌ها کار‌های بیشتری انجام دهند. یک طراحی جدید می‌تواند تجربه استفاده از این دستگاه‌ها را با استفاده از ژنراتور‌های تریبوالکتریک یکپارچه برای تبدیل حرکات تنفسی کاربر به الکتریسیته و تامین انرژی بهبود بخشد.
تحریک عمیق مغز شامل کاشت سیم‌های کوچک در برخی نواحی مغز برای ارسال پالس‌های الکتریکی خفیف و مداخله برای اصلاح فعالیت الکتریکی غیرعادی اندام بدن است. استفاده از این روش در سال ۱۹۹۷ برای درمان لرزش پارکینسون تایید شد، اما اخیراً دانشمندان آن را برای درمان افسردگی و رفتار‌های تکانشی با نتایج اولیه امیدوارکننده به کار گرفته اند.
هر سال حدود ۱۵۰۰۰۰ بیمار این ایمپلنت‌ها را دریافت می‌کنند که دستگاه آن نیز زیر پوست قفسه سینه قرار می‌گیرد و سیم‌ها به سمت مغز می‌روند. دستگاه‌های فعلی با باتری‌هایی کار می‌کنند که هر دو یا سه سال یکبار نیاز به تعویض دارند و هر بار یک عمل جراحی برای تعویض آن‌ها لازم است.
در سال‌های اخیر شاهد پیشرفت‌های جالبی در فناوری دستگاه‌های ضربان ساز بوده ایم که حالا برای حل همین مشکل در بیماران مبتلا به اختلالات ریتم قلب نیز به کار گرفته شده است. محققان ضربان‌ساز‌های آزمایشی را تولید کرده‌اند که می‌توانند با استفاده از عضلات خود بدن، یا حتی ضربان قلب آن‌ها کار کنند.
اکنون دانشمندان دانشگاه کنکتیکات از این نوع روش برای تحریک عمیق مغز استفاده کرده اند که بر اساس اثر تریبوالکتریک است، جایی که مواد خاصی مانند بادکنک و مو‌های شما، هنگامی که به یکدیگر ساییده می‌شوند، بار الکتریکی تولید می‌کنند.
این گروه یک دستگاه تحریک عمیق مغزی طراحی کردند که می‌تواند این نوع انرژی را از طریق دستگاه تنفسی فرد جمع‌آوری کند. ایمپلنت از لایه‌هایی از مواد تریبوالکتریک تشکیل شده که از اصطکاک، برق تولید می‌کند. این الکتریسیته یک ابرخازن زیستی را شارژ می‌کند که به نوبه خود به محرک عمقی مغز نیرو می‌دهد.