سلجوق شهبازی، سرپرست گروه موسیقی عاشیق اصیل ایرانی گفت: از دیدگاه علمی، دست‌نوشته‌ها و کتیبه‌هایی وجود دارد که توسط اساتید و محققین در حوزه موسیقی عاشیق نوشته شده و دربردارنده تاریخچه ۷۵۰۰ ساله آن هستند.
حدود ۵۳۵ سال پیش و در زمان شاه اسماعیل صفوی، وزیر وی که خود یک عاشیق بود، تحولی نوآورانه در ساختار قپوز (ساز اصلی عاشیقی) ایجاد کرده و همزمان نام آن را به "ساز عاشیق" تغییر داد. این ساز در اندازه‌های متنوع و با تعداد سیم‌های متفاوت وجود دارد.
وی درمورد ماجرای علاقه‌مند شدن خود به این سبک از موسیقی، افزود: به یاد دارم که در ۶ یا ۷ سالگی، وقتی برای اولین بار صدای ساز قپوز را شنیده و ان را لمس کردم، به شدت به آن علاقه‌مند شدم. از ۱۲ سالگی رسما شروع به نواختن کرده و از ۲۲ سالگی به بعد، عاشیقی را به عنوان شغل اصلی خود انتخاب کردم.
شهبازی ادامه داد: موسیقی عاشیقی یک مکتب کامل مانند دریایی وسیع است که ادبیات سنگین مختص به خودش را دارد. به خاطر همین وسعت و غنی بودن است که گوشه‌هایی از این موسیقی هنوز به گوش مردم ناشناخته است. خانه عاشیق‌ها برای نخستین بار در مهر ماه سال ۱۳۹۴ تشکیل شد و تا کنون برگزار کننده ۸ جشنواره بین‌المللی بوده که در هر کدام ۳۰۰ تا ۳۵۰ عاشیق از نقاط مختلف جهان هنرنمایی کرده‌اند. هرکدام از این جشنواره‌ها کتابچه مخصوص به خود را دارند که شامل برنامه اجراها و اسامی هنرمندان عاشیقی هستند و امروز تصمیم گرفتم که چندتا از آن‌ها را با خود به اینجا بیاورم.
او اظهار داشت: پایه موسیقی عاشیقی در آذربایجان غربی و شرقی است. اما در ادامه می‌توان به استان‌هایی همچون اردبیل، زنجان، قزوین، گلستان یا شیراز نیز به عنوان دیگر مناطق دوستدار موسیقی عاشیقی اشاره کرد. موسیقی عاشیق شامل چهار مکتب است که هرکدام لحجه‌های مختص به خود را دارند. تنوع مناطق عاشیقی از مرزهای ایران نیز فراتر رفته و به ۱۲ کشور دیگر از جمله ترکیه، ازبکستان، ترکمنستان، داغستان و آذربایجان نیز می‌رسد که سبک آن‌ها بعضا به عاشیق‌های داخل ایران نیز خیلی نزدیک است.
وی افزود: حدود ۱۱۸ داستان عاشیقی وجود دارد که می‌توان به سه مورد از آن‌ها به عنوان کلاسیک عاشیقی اشاره کرد که همگی حول محور سیر و سلوک خداوند می‌چرخد. این موسیقی به شدت غنی بوده و بقای آن در کشور در خطر است و ما از سمت دولت به حمایت بیشتری نیاز داریم.