شاید هرگز تصور نکنید که ماه که در آسمان شب می‌بینید به آرامی درحال دور شدن از زمین است؛ به گونه‌ای که در سال ۱۹۶۹، هیئت‌های آپولو وابسته به سازمان ناسا پانل‌های بازتابی را روی ماه نصب کردند که نشان داد که ماه هر سال به اندازه ۳.۸ سانتی متر در حال دور شدن از زمین است.
اگر سرعت حرکت فعلی ماه را میانگین گیری کنیم و آن را برگردانیم، متوجه خواهیم شد که در حدود ۱.۵ میلیارد سال پیش زمین و ماه با یکدیگر برخورد کرده اند.
محققان دانشگاه اوترخت و دانشگاه ژنو روی طیف وسیعی از تکنیک‌ها کار کرده‌اند تا اطلاعاتی در مورد گذشته دور منظومه شمسی به دست آورند و اخیراً مکان مناسبی برای آشکار کردن تاریخ طولانی‌مدت ماه کشف کرده‌اند که این برآمده از مطالعه خود ماه نیست، بلکه از مطالعه سیگنال‌های لایه‌های سنگی باستانی روی زمین است.
فاصله بین زمین و ماه ارتباط مستقیمی با فرکانس یکی از چرخه‌های میلانکوویچ، یعنی چرخه پیش ساز آب و هوا دارد؛ به گونه‌ای که این دوره از حرکت مقدماتی یا تغییر جهت محور چرخش زمان به مرور آغاز شده و اکنون مدت زمان آن به ۲۱۰۰۰ سال می‌رسد، اما این بازه هنگامی که ماه به زمین نزدیکتر بود، کوتاه‌تر بوده است.
این بدان معناست که اگر بتوانیم ابتدا چرخه‌های میلانکوویچ را در رسوبات باستانی پیدا کنیم و سپس سیگنال لرزش زمین را پیدا و دوره آن را مشخص کنیم، می‌توانیم فاصله زمین و ماه را در زمان رسوب گذاری رسوبات تخمین بزنیم و سپس اندازه دقیق فاصله ماه از زمین را تعیین کنیم.
منبع: الیوم السابع