بر اساس تحقیقات جدید در ژاپن، فرقی نمی‌کند که جراح شما مرد باشد یا زن، چرا که به گزارش دانشمندان، جراحان زن و مرد با وجود اینکه جراحان زن اغلب رویه‌های چالش برانگیزتر را در پیش می‌گیرند و با بیماران مبتلا به بیماری‌های پرخطر مواجه هستند، میزان مرگ و میر یا عوارض جراحی یکسانی دارند.
نویسندگان این مطالعه خاطرنشان کردند که در مقیاس جهانی، زنان هنوز در زمینه جراحی در اقلیت هستند، اما نکته مثبت این است که تعداد پزشکان زن در سال‌های اخیر افزایش یافته است.
به طور مشخص‌تر، جراحان عمومی زن تنها ۲۸ درصد از جراحان کانادایی در سال ۲۰۱۹، تنها ۲۲ درصد از جراحان ایالات متحده در سال ۲۰۱۹ و ۳۳ درصد از جراحان بریتانیایی در سال ۲۰۱۷ را به خود اختصاص دادند. در این میان، زنان تنها ۲۲ درصد از پزشکان در ژاپن را تشکیل می‌دهند که در این میان ۵.۹ درصد از آن‌ها جراح هستند. با این حال، مطالعات قبلی در ایالات متحده و کانادا نشان داده که مهارت پزشکان و جراحان زن در واقع برابر یا بیشتر از همتایان مرد آن‌ها است.
برای تحقیق بیشتر در مورد این موضوع، محققان این مطالعه از پایگاه داده بالینی ملی ژاپن (NCD) که شامل داده‌های مربوط به ۹۵ درصد از تمام جراحی‌های انجام شده در ژاپن است، استفاده کردند. نویسندگان مطالعه این داده‌ها را با نتایج جراحی در بین جراحان زن و مرد بین سال‌های ۲۰۱۳ و ۲۰۱۷ مقایسه کردند. علاوه بر این، آن‌ها رابطه بین مرگ و میر پس از عمل (در ۹۰ روز پس از جراحی) و میزان عوارض جراحی (در ۳۰ روز پس از جراحی) و مجوز جراح را بررسی کردند.
محققان در این مطالعه تاکید ویژه‌ای بر سه روش رایج گاسترکتومی دیستال (distal gastrectomy)، گاسترکتومی کامل (total gastrectomy) و عمل برداشتن پایین قدامی (low anterior resection) برای سرطان معده و سرطان روده بزرگ داشتند.
آن‌ها این سه مورد را انتخاب کردند، زیرا بسیاری از جراحان زن این جراحی‌ها را انجام داده‌اند. تجزیه و تحلیل کامل شامل ۱۴۹ هزار و ۱۹۳ عمل جراحی دیستال گاسترکتومی، ۶۳ هزار و ۴۱۷ جراحی گاسترکتومی و ۸۱ هزار و ۵۹۳ عمل برداشتن پایین قدامی بود.
نویسندگان مطالعه دریافتند که جراحان زن تنها پنج درصد از این روش‌ها را انجام می‌دهند و کمتر از همتایان مرد خود در مراکز پزشکی با امکانات بالا کار می‌کنند. با این حال، بیمارستان‌ها به احتمال بیشتری جراحان زن را برای جراحی بیماران پرخطر (بیمارانی که دچار سوءتغذیه، مصرف طولانی‌مدت استروئید یا بیماری شدیدتر بودند) اختصاص می‌دادند. با وجود همه اینها، تفاوت کلی در میزان مرگ و میر یا عوارض جراحی بین جراحان مرد و زن وجود نداشت.
جراحان زن، به طور متوسط، سال‌های کارآموزی پس از ثبت‌نام (post-registration years) کمتری داشتند و نسبت به جراحان مرد، جراحی‌های کم تهاجمی کمتری انجام داده‌اند. محققان حدس می‌زنند که این می‌تواند نتیجه فرصت‌های آموزشی کمتر مرتبط با رفتار ترجیحی با کارآموزان مرد یا خواسته‌های رقابتی و دادن نقش‌های سنتی اجتماعی مانند تشکیل خانواده به زنان باشد.
در نهایت، محققان متذکر شدند که این پروژه ماهیت مشاهده‌ای داشت، به این معنی که آن‌ها نمی‌توانند در مورد علت و معلول نتیجه‌گیری محکمی داشته باشند. نویسندگان مطالعه اذعان می‌کنند که در حال حاضر، نمی‌توانند این احتمال را رد کنند که نتایج آن‌ها نتیجه عوامل دیگری است که اندازه‌گیری نکرده‌اند. این پروژه همچنین تمام جزئیات مربوط به شرایط کاری و زندگی شخصی جراحان را در نظر نگرفته است و ممکن است در مورد سایر انواع جراحی‌ها یا روش‌های انجام شده توسط جراحان با تخصص‌های دیگر اعمال نشود.
با این حال، نویسندگان مطالعه هنوز استدلال می‌کنند که یافته‌های آن‌ها دارای شایستگی علمی است، اما تحقیقات بیشتری لازم است.