کوروش حسینی، کارشناس و تحلیلگر فیلم درباره فیلم «مرد بازنده» گفت: این فیلم‌نامه این قابلیت را داشت که در تاریخ سینمای ایران به عنوان اثر ماندگار یادآوری شود. اما متمرکز نبودن نویسندگان، داستان‌های فرعی اضافه و کارگردانی ضعیف باعث شد که حرکت فیلم‌نامه کند پیش برود.
کوروش حسینی ادامه داد: هرچه در این فیلم‌نامه جلو می‌رفتیم، شاهد بازندگی بیشتر اثر بودیم. چراکه یک فیلم خوب باید فیلم‌نامه عالی داشته باشد. دیالوگ‌ها، حوادث و شخصیت‌پردازی منطقی داشته باشد. درحالی که ما در این فیلم‌نامه با دیالوگ به جایی نمی‌رسیم که اندکی به ما تعلیق دهد. در فیلم‌نامه نباید همه چیز را به هم وصل کرد. بلکه باید با ترفند‌های داستانی اتفاقات به هم ربط دقیق داده شود. ما برای نوشتن یک فیلم‌نامه خوب و درست ترفند‌ها و نشانه‌گذاری‌های دقیقی داریم.
این منتقد سینما با بیان اینکه وظیفه منتقد اثر این نیست که باید‌ها و نباید‌های فیلم‌نامه‌نویسی را گوشزد کند، افزود: فقط منتقد این نکات را به خالقین اثر می‌گوید که یا آن‌ها پند می‌گیرند و یا پند نمی‌گیرند. بعد خواندن فیلم‌نامه چه چیزی در شما مخاطبان ماندگار و ته‌نشین می‌شود که شما را حداقل چند روز از لحاظ معنایی سرپا نگه دارد؟
وی توضیح داد: آیا بار اضافه باعث کند شدن و باختن فیلم‌نامه نشده است؟ آیا این همه موضوعات فرعی که به اصل داستان متصل شده، توان فیلم را نگرفته است؟ مشکل اساسی که در نگارش فیلم‌نامه‌های ایران وجود دارد، این است که گاهی از اصل موضوع پرت می‌شویم. باید پرسید که چرا تمرکز در پرداخت شخصیت‌ها و قصه جای خود را به حوادث داده است؟ بنابراین این جذابیت فیلم نیست که حوادث از این شاخه به آن شاخه بپرند، تا مخاطب مجذوب فیلم شود. ما پرش سینمایی نداریم، ما گام به گام در امتداد قصه فیلم‌نامه جلو می‌رویم. پرش‌های ناگهانی در فیلم باعث سردرگمی مخاطب می‌شود و این موضوع در فیلم‌های ایرانی مد شده است.
این منتقد سینما خطاب به نویسندگان اثر گفت: آقایان نویسنده چه حد از کارگردانتان دستور گرفته‌اید؟ شما باید مستقل عمل می‌کردید و اندیشه مستقل خود را در فیلم‌نامه‌نویسی به کار می‌گرفتید. همانطور که شما نمی‌توانید در کارگردانی دخالت کنید که او از چه زاویه‌ای تصویر تهیه کند. کارگردان هم باید سعی کند در کار نویسنده دخالت نکند و پیشنهادی جلو بیاید. من احساس می‌کنم که حضور قدرتمند کارگردان شما را تقطیع کرده که این موضوع نباید برای فیلم‌نامه‌نویس اتفاق بیفتد. سوالم این است که آیا یک فیلم‌نامه خوب ما را تخلیه می‌کند و هیجان کاذب به ما می‌دهد یا ما را به شناخت متعالی می‌رساند؟ قطعا شناخت متعالی یک هنر ارزش والایی دارد.