در «طوبای کربلا» از مرحوم کربلایی احمد طهرانی نقل شده است: در همان مدتی که در کربلا زندگی می‌کردم، چندین موقعیت گناه برایم فراهم شد؛ ولی من از آن‌ها سرباز زدم؛ زیرا مطمئن بودم که این‌ها امتحان الهی است و هرگونه لغزشی در آن‌ها کار آدم را می‌سازد.
در یکی از آن روزها، چندبار شرایط معصیت فراهم شد؛ ولی هر بار از آن‌ها رو برگرداندم. دیگر از خود بی خود شده بودم و به حرم قمر بنی هاشم (ع) پناه بردم و در آن جا به حضرت عرض کردم: بنده به خاطر تقرّب به شما، از لذت معصیت چشم پوشی کردم و حضرت (ع) در جواب فرمودند: گمان نکن که تو با دست خود کاری انجام داده ای! ما تو را نگه داشته ایم و به تو اراده دوری از گناه را داده ایم؛ وگرنه تو به خودی خود، هیچ نیستی و ایشان در تکمیل این موضوع فرمودند: دست ولایت است که ورشکسته‌هایی مثل ما را نگه داشته است و اگر ما را به خودمان واگذارند، عاقبت، همه ما طلحه و زبیر از کار در می‌آییم.