از آنجایی که سفر فضایی برای اهداف تفریحی در حال تبدیل شدن به یک امکان بسیار واقعی است، ممکن است زمانی فرا برسد که برای تعطیلات یا شاید حتی برای زندگی به سیارات دیگر سفر کنیم. شرکت فضایی تجاری Blue Origin در حال حاضر شروع به ارسال مسافران در پرواز‌های زیر مداری کرده است؛ و ایلان ماسک امیدوار است با شرکت خود یعنی اسپیس ایکس، پایگاهی در مریخ راه اندازی کند.
این بدان معنی است که ما باید زندگی در فضا و چگونگی زندگی در آن را جدی بگیریم؛ اما مرگ در فضا چگونه خواهد بود.
پس از مرگ در اینجا روی زمین، بدن انسان شروع به تجزیه می‌کند، ابتدا جریان خون متوقف شده و در نتیجه گرانش، شروع به جمع شدن می‌کند، فرآیندی که به عنوان لیور مورتیس شناخته می‌شود؛ سپس بدن خنک می‌شود تا مورتیس الگوبرداری کند و به دلیل تجمع کنترل نشده کلسیم در فیبر‌های عضلانی، ماهیچه‌ها سفت می‌شوند. این حالت سختی است.
آنزیم‌های بعدی و پروتئین‌هایی که واکنش‌های شیمیایی را تسریع می‌کنند، دیواره‌های سلولی را می‌شکنند و محتویات آن‌ها را آزاد می‌کنند؛ در همان زمان، باکتری‌های روده ما آزاد شده و در سراسر بدن پخش می‌شوند. آن‌ها بافت‌های نرم را می‌بلعند و با گاز‌هایی که آزاد می‌کنند باعث تورم بدن می‌شوند. ریگور مورتیس با از بین رفتن ماهیچه‌ها، متصاعد شدن بوی تند و شکسته شدن بافت‌های نرم از بین می‌رود.
این فرآیند‌های تجزیه عوامل ذاتی هستند، اما عوامل خارجی نیز وجود دارند که بر روند تجزیه تاثیر می‌گذارند، از جمله دما، فعالیت حشرات، دفن یا پیچیده شدن بدن و وجود آتش یا آب.
در محیط‌های مرطوب بدون اکسیژن، تشکیل چربی می‌تواند رخ دهد، جایی که آب می‌تواند باعث تجزیه چربی‌ها به یک ماده مومی از طریق فرآیند هیدرولیز شود. این پوشش مومی می‌تواند به عنوان یک مانع در بالای پوست برای محافظت از آن عمل کند.
اما در بیشتر موارد، بافت‌های نرم در نهایت ناپدید می‌شوند تا اسکلت نمایان شود. این بافت‌های سخت بسیار انعطاف پذیرتر هستند و می‌توانند هزاران سال زنده بمانند.
اما مرگ در فضا به چه شکل است؟
گرانش متفاوتی که در سیارات دیگر مشاهده می‌شود، مطمئنا بر مرحله لیور مورتیس تاثیر می‌گذارد و فقدان گرانش در هنگام شناور شدن در فضا به این معنی است که خون جمع نمی‌شود.
در داخل لباس فضانوردی هم تجزیه رخ می‌دهد، زیرا نتیجه توقف عملکرد‌های بدن است و باکتری‌های روده همچنان بافت‌های نرم را می‌بلعند؛ اما این باکتری‌ها برای عملکرد صحیح به اکسیژن نیاز دارند، بنابراین عرضه محدود هوا به طور قابل توجهی روند را کند می‌کند.
میکروب‌های خاک نیز به تجزیه کمک می‌کنند، بنابراین هر محیط سیاره‌ای که از عملکرد میکروبی جلوگیری کند، مانند خشکی شدید، شانس حفظ بافت نرم را افزایش می‌دهد.
تجزیه در شرایط بسیار متفاوت از محیط زمین به این معنی است که عوامل خارجی مانند اسکلت پیچیده‌تر می‌شوند. وقتی ما زنده هستیم، استخوان یک ماده زنده است که هم از مواد آلی مانند رگ‌های خونی و کلاژن و هم مواد معدنی در ساختار کریستالی تشکیل شده است.
به طور معمول جزء ارگانیک تجزیه می‌شود، بنابراین اسکلت‌هایی که در موزه‌ها می‌بینیم، بیشتر بقایای غیر آلی هستند، اما در خاک‌های بسیار اسیدی که ممکن است در سیارات دیگر مشاهده کنیم، ممکن است عکس این قضیه اتفاق بیفتد و جزء غیر آلی می‌تواند ناپدید شده و تنها بافت‌های نرم باقی بماند.
بر روی زمین، تجزیه بقایای انسان بخشی از یک اکوسیستم متعادل را تشکیل می‌دهد که در آن مواد مغذی توسط موجودات زنده مانند حشرات، میکروب‌ها و حتی گیاهان بازیافت می‌شوند. محیط‌های سیارات مختلف برای استفاده کارآمد از بدن ما تکامل نیافته‌اند. حشرات و حیوانات لاشخور در دیگر سیارات منظومه شمسی وجود ندارند.
شرایط خشک بیابان مانند مریخ ممکن است به این معنی باشد که بافت‌های نرم خشک می‌شوند و شاید رسوبات ناشی از باد فرسایش می‌یابند و به اسکلت آسیب می‌رسانند به نحوی که در اینجا روی زمین می‌بینیم.
دما نیز یک عامل کلیدی در تجزیه است؛ به عنوان مثال در ماه، دما می‌تواند از ۲۵۰ تا -۲۷۰ درجه فارنهایت (۱۲۰ تا -۱۷۰ درجه سانتیگراد) متغیر باشد؛ بنابراین بدن می‌تواند نشانه‌هایی از تغییرات ناشی از گرما یا آسیب ناشی از یخ زدگی را نشان دهد.
این احتمال وجود دارد که بقایای بدن همچنان وجود داشته باشند، زیرا فرآیند کامل تجزیه که در اینجا روی زمین می‌بینیم رخ نمی‌دهد. بدن ما «بیگانگان» در فضا خواهد بود. شاید ما نیاز داشته باشیم که شکل جدیدی از مراسم تشییع جنازه را پیدا کنیم که شامل نیاز‌های انرژی بالا برای سوزاندن یا کندن قبر‌ها در یک محیط خشن و نامناسب نباشد.
بیشتر بخوانید
منبع: space