حسین عسکری، البرز پژوه نوشت:
چهل روز است که روح استاد ذبیح الله زرندی میهمان رضوان الهی است. متاسفانه عصر سه شنبه ۲۱ تیر ۱۴۰۱ خبر درگذشت این معلم گرامی و فرزند فاضل البرز را شنیدم. در همان ساعات اولیه پس از کوچ سوگناکش، آقای اسماعیل خاکباز (کارگردان برنامه زنده ماه نشین در شبکه البرز) تماس گرفت و خواست دقایقی درباره «صاحب شعر بلند آبجی زهرا» سخن بگویم.
وجود نازنین شادروان زرندی در سپهر فرهنگی البرز، از دو جهت مهم است: ۱. پرداخت هنرمندانه به فرهنگ و هویت روستایی (به قول خودش دهاتی)؛ ۲. احیا و ترویج فرهنگ و گویش های محلی استان البرز به ویژه کرجی.
متاسفانه از دهه ۴۰ خورشیدی با توسعه نامتوازن حکومت پهلوی، عنوان «دهاتی» برای تحقیر بخش فراوانی از ایرانیان به کار گرفته شد و شوربختانه این کج اندیشی تا سال های اولیه پس از پیروزی انقلاب هم ادامه پیدا کرد.
در این نگاه ضد فرهنگی، روستایی بودن معادل «بی فرهنگی» و «بی سوادی» پنداشته شد! این در حالی است که ریشه های تاریخی و هویتی بیشتر ایرانیان را باید در همین روستاها و «فرهنگ کهن و غنی روستایی» جست و جو کرد. در آن سال ها، تکلم به گویش های محلی، از ویژگی دهاتی ها برشمرده شد و متاسفانه این گویش ها، در حال فراموشی بود.
شادروان زرندی این دو مقوله را با بردباری و تلاش طاقت زدا، به کانون فعالیت‌های فرهنگی و تولیدات رادیو و تلویزیونی کشاند و ارزش فرهنگی و هویتی آن را به البرزیان به ویژه جوانان یادآور شد. درود می فرستیم به روان پاک او و پاس می داریم این دو میراث گرانبها را.
ذبیح الله زرندی در سال ۱۳۱۰ شمسی در یک خانواده کشاورز در روستای بیلقان کرج متولد شد، تحصیلات را به ترتیب در مکتب خانه میرزاعلی لطفی کرج، دبستان جنیدی، دبیرستان کشاورزی دانشکده کشاورزی کرج، دانش سرای عالی کشاورزی ساری سپری کرد.
بخشی از فعالیت این استاد در صدا وسیما در زمینه های سردبیری، مجرگری و نویسندگی در برنامه های فرهنک مردم، آواها ونواها، گلگشت، سپیدار، سنت ها و سیرتها، زنک تفریح، آداب و سنن، عصر جمعه با رادیو، از جمعه تا جمعه، گشت وگذار، دگه دوجه و شبی از شبها بود.