شور حسین (ع) در رگ و پوست مردم منطقه جریان دارد. قبل از شروع ماه محرم، آمادگی هیئت‌های، مردم و خادمان تکایا و مساجد و حسینیه‌ها از موارد ارزشمند این ماه است. برپایی مراسم تعزیه‌خوانی و دسته‌جات سینه زنی و زنجیر زنی نیز قابل تقدیر است.
در دهه اول مردم فوج فوج به حسینیه‌ها و مساجد محل می‌روند و در عزای پسر فاطمه (ع) اشک ماتم می‌ریزند. در روز عاشورا مردم به حسینیه‌ها می‌روند و افراد زیادی با خیرات نقل، شیرینی، چای و شیر گرم از عزاداران حسینی پذیرایی می‌کنند. پخش نان کوکولو عباسعلی (نان شیرین محلی) از شور خاصی برخوردار است.
با برپایی نخل بزرگ، چشم‌ها پر از اشک می‌شود و پیرزنان و پیرمردان با بر سر و صورت زدن، خیمه حسینی را بدرقه می‌کنند. در مقابل نخل بزرگ که سالی یک بار از حسینیه پانخل برداشته می‌شود و تا گلزار شهدا حمل می‌شود؛ گوسفندان زیادی قربانی می‌شوند و در مسیر حمل نخل سیل خون جاری می‌شود.
نخل دارای چند پایه است که از بزرگان طوایف قدیم شهر به ارث مانده است. بازماندگان این طوایف، مسئولیت حمل پایه‌های نخل را بر عهده دارند.
مردم بادرود از پیر و جوان گرفته، با نام و بی نام، از صبح در حسینیه پانخل حاضر می‌شوند و برای حمل نخل بزرگ برنامه‌ریزی می‌کنند. همه متولیان نخل بزرگ در روز عاشورا با پای برهنه حمل نخل را عهده دار هستند و تا برگشت نخل به حسینه، انجام وظیفه می‌کنند.
در قدیم نخل بزرگ، از سه چادر، تعدادی آینه کوچک و کلاه مخصوص پوشانده می‌شد، اما امروز با پارچه‌های اهدایی مردم پوشانده می‌شود. علاوه بر نخل بزرگ که از قداست خاصی برخوردار است و در حسینیه پانخل نگهداری می‌شود، تعدادی از حسینیه‌ها با ساخت نخل کوچک، به جمع عزاداران حسینی پیوسته‌اند. در این میان نخل حسینیه مرکز شهر و نخل حسینیه اعظم و تعدادی دیگر از حسینیه‌ها از جمله حسینیه حضرت ابوالفضل (ع) و حسینیه حجت (خرّم) در روز عاشورا بر دوش مردم حمل می‌شود.
نکته‌ای که در این مراسم نهفته است این است که مردم کویر مرکزی ایران نسبت به ائمه دین (ع) ارادت تام داشته و دارند، به نحوی که همه امور آنان تحت‌الشعاع این تفکر است. قدمت و تاریخ نخل بزرگ این حسینیه به بیش از ۴۰۰ سال و به دوران صفویه می‌رسد.
عزاداران حسینی هنگام عبور نخل نوحه مخصوصی را با صدای بلند سر می‌دهند و نوحه‌گویان و گریه‌کنان، نخل را تا گلزار شهدا همراهی کرده و در آنجا نماز جماعت ظهر عاشورا اقامه می‌کنند