یک مطالعه ، تحقیقات را در مورد علائم و شیوع طولانی مدت کووید ۱۹ در بیماران غیر بستری ارائه کرده است.تحقیق فعلی، مجموعه متنوعی از علائم مرتبط با کووید طولانی، از جمله کاهش میل جنسی و ریزش مو را شناسایی کرد و پیشنهاد کرد که این بیماری به جای در نظر گرفتن یک بیماری منفرد، باید به سه گروه مجزا طبقه‌بندی شود.
این تحقیق جدید تجزیه و تحلیل گسترده‌ای از داده‌های مراقبت‌های بهداشتی را ارائه می‌دهد که شامل ۴۸۶,۱۴۹ نفر در بریتانیا با سابقه گزارش شده از COVID-۱۹ خفیف است.
این گروه با کنترل حدود دو میلیون بیمار بدون سابقه عفونت COVID-۱۹ مطابقت داشت. این مطالعه دوره‌ای را در اوایل همه‌گیری، از ژانویه ۲۰۲۰ تا آوریل ۲۰۲۱ در بر گرفت.
مطالعه نشان داد که بیماران پس از کووید در مقایسه با گروه کنترل مشابه، احتمال بیشتری داشت که ۶۲ علامت مختلف را حداقل ۱۲ هفته پس از عفونت حاد به پزشک محلی خود گزارش دهند.
پس از در نظر گرفتن عواملی مانند سن، وزن و شرایط بهداشتی از قبل موجود، تفاوت در گزارش علائم بین دو گروه باقی ماند و نشان می‌دهد که علائم می‌تواند با COVID-۱۹ مرتبط باشد.
شمیل هارون و آنوراد‌ها سوبرامانیان می‌گویند: برخی از این علائم مانند از دست دادن حس بویایی، تنگی نفس و خستگی قابل انتظار بود.اما علائم دیگری که متوجه شدیم به شدت با کووید بیش از ۱۲ هفته مرتبط هستند، شگفت‌انگیز و کمتر شناخته شده بودند، مانند ریزش مو و کاهش میل جنسی.علائم دیگر شامل درد قفسه سینه، تب، بی اختیاری روده، اختلال نعوظ و تورم اندام بود.
به طور کلی، این مطالعه ۶۲ علامت مختلف را فهرست کرد که ممکن است با کووید طولانی همراه باشد.جالب توجه است، محققان پیشنهاد می‌کنند که بسته به ماهیت علائم، طبقه‌بندی مجدد کووید طولانی‌مدت به عنوان سه وضعیت متمایز دیگر می‌تواند مفید باشد.
هارون و سوبرامانیان توضیح دادند: تحلیل ما نشان می‌دهد که کووید طولانی‌مدت را می‌توان به سه گروه مجزا بر اساس دسته بندی علائم گزارش‌شده مشخص کرد.
بزرگترین گروه شامل تقریبا ۸۰ ٪ از افراد مبتلا به کووید طولانی در مطالعه ما، با طیف گسترده‌ای از علائم، از خستگی، سردرد و درد مواجه شدند.دومین گروه بزرگ با ۱۵ درصد، عمدتاً دارای علائم سلامت روان و شناختی از جمله افسردگی، اضطراب، مه مغزی و بی خوابی بودند.
سومین و کوچکترین گروه که ۵ درصد باقیمانده را به خود اختصاص دادند عمدتاً علائم تنفسی مانند تنگی نفس، سرفه و خس خس سینه داشتند.با تقسیم طولانی کووید به این سه گروه مجزا، این امکان وجود دارد که تحقیقات آینده بتواند تفاوت‌های پاتوفیزیولوژیکی اساسی را شناسایی کند که به درمان‌های هدفمند جدیدتری کمک می‌کند.البته این نوع مطالعه با محدودیت‌هایی همراه است.
از آنجایی که مطالعه فقط علائمی را ثبت کرد که به طور رسمی به پزشک گزارش شده بود، ممکن است وسعت تأثیر طولانی کووید را نگرفت.در این زمینه، مطالعه در واقع نشان می‌دهد که شیوع طولانی مدت کووید ممکن است بسیار کمتر از بسیاری تحقیقات قبلی باشد.
حدود ۴.۴ درصد از گروه کنترل غیر عفونی با یکی از صد علامتی که در مطالعه ردیابی شده بود به پزشک مراجعه کردند. این آمار، در مقایسه با ۵.۴ درصد از گروه‌های کووید که دارای علائم بالقوه طولانی کووید هستند.
بدان معناست که شیوع کووید طولانی مدت احتمالاً در افرادی که عفونت SARS-CoV-۲ را تجربه کرده اند به اندازه ۱ ٪ است که به اندازه کافی شدید نیست که آن‌ها را به بیمارستان بفرستد.
این میزان بسیار کمتر از هر مطالعه قبلی است. با این حال، هنوز توجه به این نکته مهم است که شیوع ۱ ٪ کووید طولانی مدت می‌تواند منجر به تعداد فوق العاده بالایی از بیماران مبتلا به بیماری مزمن شود، زیرا این احتمال وجود دارد که تقریباً همه ممکن است در مقطعی از زمان به SARS-CoV-۲ مبتلا شوند.تحقیقات قبلی نشان داده است که هر چه بیماری حاد شدیدتر باشد، احتمال ابتلای فرد به کووید طولانی مدت بیشتر است.
جنیفر کامارادو، یکی از نویسندگان این مطالعه جدید، گفت: یافته‌های جدید تأیید می‌کند که یک بیماری طولانی مدت کووید چقدر پیچیده است و چگونه عوامل خاصی مانند جنسیت، سن و قومیت می‌توانند خطر ابتلا به بیماری مداوم را افزایش دهند.
کامارادو گفت: این مطالعه در ایجاد و افزودن ارزش بیشتر به درک پیچیدگی و آسیب شناسی طولانی مدت کووید بسیار مفید است. تجزیه و تحلیل اطلاعات در مورد عوامل خطر مهم است.
مطالعه جدید در مجله Nature Medicine منتشر شده است.
منبع: سایت نیواطلس منتشره از دانشگاه بیرمنگام