قرآن کریم در آیه ۴۷ سوره مبارکه نمل، به کلی بخت و اقبال و یا شانس را رد می کند و تمام مقدرات را به خداوند نسبت می دهد. در این آیه می خوانیم:«قَالُوا اطَّیَّرْنَا بِکَ وَبِمَنْ مَعَکَ قَالَ طَائِرُکُمْ عِنْدَ اللَّهِ بَلْ أَنْتُمْ قَوْمٌ تُفْتَنُونَ»گفتند: «ما به تو و به هر کس که همراه توست شگون بد زدیم گفت سرنوشت خوب و بدتان پیش خداست بلکه شما مردمى هستید که مورد آزمایش قرار گرفته اید.»
حجت الاسلام والمسلمین مسعود عالی، در یکی از سخنرانی های خود در خصوص موضوع شانس می گوید:«بعضی از افراد می‌گویند که ما در این عالم شانسی نداریم. این در حالی است که یک مولکول در عالم بدون اذن خداوند جا به جا نمی‌شود و در این عالم، هیچ اتفاقی بی حساب رخ نمی‌دهد.
مرحوم محدث نوری در جلد دوم «مُستَدرَکُ الوَسائل»، روایات متعددی را بیان کرده است که اگر یک تیغ یا خار در دست فرد می‌رود و یا پای او به سنگی گیر می‌کند و حالت زمین خوردن به این فرد دست می‌دهد و شب، کابوسی می‌بیند و از خواب می‌پَرد و یا حتی سنگی در سر او می خورد، همه این چیز‌ها روی حساب است. اما چون ما حساب دستمان نیست، می‌گوییم که به طور شانسی، سنگ به سرِ ما خورده است، ولی شانسی چیه؟ ما کاری کرده ایم که این اتفاق افتاده است.»