محققان ترکیبات جدیدی را که در از بین بردن لوسمی یا سرطان خون موثر هستند، معرفی کرده اند.
داروی پیشنهادی، میتوکندری‌های معیوب را که در واقع مثل یک نیروگاه عمل می کنند، در سلول‌های سرطانی می‌بندند. این تخریب میتوکندری های معیوب زمانی که با شیمی درمانی موجود همراه شوند، بسیار موثرتر هستند.
میتوکندری‌ها ساختار‌های ریز درون سلول‌ها هستند که انرژی تولید می‌کنند و با گذشت زمان ممکن است آسیب ببینند؛ بنابراین سلول‌ها، میتوکندری‌های قدیمی را از طریق فرآیندی به نام میتوفاژی تجزیه می‌کنند.
دارو‌هایی که به میتوکندری ضعیف حمله می‌کنند، می‌توانند روشی امیدوارکننده برای کشتن سلول‌های سرطانی بدون آسیب جانبی زیاد به سلول‌های سالم باشند.
در مطالعه جدید، محققان دانشگاه رایس و دانشگاه تگزاس در آستین، هشت ترکیبی را که میتوکندری‌ها را هدف قرار می‌دهند و میتوفاژی یعنی کشته شدن میتوکندری قدیمی را القا می‌کنند، بررسی کردند.
ناتاشا کرینکو، نویسنده مسئول این مطالعه گفت: فرض کردیم که اگر میتوفاژی را فعال کنند، ممکن است به ویژه برای سلول‌های سرطان خون ، سمی باشند
در واقع، ما دریافتیم که شش ترکیب از هشت ترکیب مولکولی کوچک برای سلول‌های سرطان خون کشنده هستند. سپس می‌خواستیم آن‌ها را عمیق‌تر مطالعه کنیم؛ بنابراین مولکول‌های نزدیک به هم و ترکیب‌ها را بررسی کردیم.
این تیم تا ۳۰ مولکول مشابه را برای هر کدام شناسایی کردند، سپس آزمایش کردند که چقدر برای سلول‌های سرطان خون سمی هستند. (چه به تنهایی و چه در ترکیب با دارو‌های موجود)
در آزمایشات روی کشت سلولی، شش مورد از این ترکیبات در کشتن لوسمی حاد میلوئیدی (AML)، شایع‌ترین شکل بیماری، موثر بودند.
پنج مورد از این شش مورد نیز در برابر دو نوع دیگر بیماری، لوسمی لنفوبلاستیک حاد (ALL) و لوسمی میلوژن مزمن (CML) موثر بودند.
هنگامی که با داروی شیمی درمانی موجود دوکسوروبیسین همراه شد، یک ترکیب جدید به نام PS۱۲۷B ساخت که بسیار بهتر از درمان‌های فعلی کار می‌کند.
رقمی به نام ضریب هم افزایی نشان می‌دهد که دو دارو چقدر با هم خوب کار می‌کنند و بیش از ۱۰ هم افزایی دارد.
دوکسوروبیسین و سیتارابین، ترکیبی که معمولا برای درمان سرطان خون استفاده می‌شود، دارای ضریب هم افزایی ۱۳ هستند؛ اما دوکسوروبیسین و PS۱۲۷B دارای ضریب شگفت انگیز هم افزایی ۲۹ هستند.
آزمایش‌های بیشتر روی موش‌های دارای سلول‌های سرطانی کاشته‌شده از بیماران لوسمی انسانی نشان داد که ترکیب دیگری به نام PS۱۲۷E به‌ویژه موثر است.
نکته مهم این است که این دارو‌ها کمترین آسیب را به سلول‌های سالم وارد می‌کنند.
اگرچه این مطالعه امیدوارکننده است، اما هنوز در مراحل اولیه است.
تیم تحقیقاتی می‌گوید قبل از آزمایش این دارو روی انسان ،باید کار‌های بیشتری انجام شود.
کرینکو گفت: ما باید درک بهتری از نحوه عملکرد دارو‌ها در سلول‌ها داشته باشیم. باید به دوزی از دارو فکر کنیم که بهترین است و شاید مهمتر از همه، باید روی طیف گسترده‌ای از سرطان‌های AML آزمایش کنیم.
این تحقیق در مجله لوکمی منتشر شده است.
منبع: سایت نیواطلس منتشره از دانشگاه رایس