چرا مقامات آمریکایی آمار صحیح مبتلایان آبله میمونی را اعلام نمی‌کنند؟

در ۱۳ ژوئن، مردی در نیویورک احساس بیماری کرد. کلتسو ماکوفون، اپیدمیولوژیست که در دانشگاه هاروارد است، گفت: او شروع به تجربه تورم غدد لنفاوی و ناراحتی مقعدی کرد. مرد مشکوک بود که ممکن است آبله میمون داشته باشد. ماکوفان که در مورد علائم و نشانه‌های آبله میمونی آگاه بود، نزد پزشکش رفت و از او تجویز آزمایش آبله میمونی خواست.

اما در عوض، پزشک تصمیم گرفت که مرد را برای بیماری‌های رایج مقاربتی آزمایش کند. همه آن‌ها منفی بودند.

ماکوفانه گفت: چند روز بعد، درد بدتر شد؛ بنابراین او به مراقبت‌های فوری رفت و دوباره درخواست آزمایش آبله میمون کرد.

این بار، ارائه دهنده برای او آنتی بیوتیک برای عفونت باکتریایی تجویز کرد.

ماکوفانه گفت: درد خیلی بد شد و خواب او را مختل کرد؛ بنابراین یکشنبه گذشته، او به اورژانس یک بیمارستان بزرگ دانشگاهی در نیویورک رفت. در این مرحله مرد علائمی در داخل راست روده خود داشت که نشانه‌ای از آبله میمون است.

او در بیمارستان هم به پزشک اورژانس و هم به متخصص بیماری‌های عفونی مراجعه کرد. دوباره مرد درخواست آزمایش آبله میمون کرد. اما متخصص این درخواست را رد کرد و گفت: "آزمایش آبله میمون نشان داده نشده است. "

در عوض، دکتر حدس رد که این مرد ممکن است سرطان روده بزرگ داشته باشد. چند روز بعد، او دچار ضایعات پوستی شد که یکی دیگر از علائم کلیدی آبله میمون است.

از زمان شروع همه‌گیری بین‌المللی در ماه مه، آمریکا ۲۰۱ مورد آبله میمون را ثبت کرده است. در مقابل، بریتانیا نزدیک به ۸۰۰ مورد دارد. اسپانیا و آلمان هر دو بیش از ۵۰۰ مورد دارند.

ماکوفن و دانشمندان دیگر می‌گویند اما در آمریکا، آمار واقعی بیماران مبتلا به آبله میمونی بیش از این است.

شیوع بزرگتر - شاید خیلی بزرگتر - از آن چیزی است که تعداد موارد نشان می‌دهند.

برای بسیاری از موارد تایید شده، مقامات بهداشتی نمی‌دانند این فرد چگونه به ویروس مبتلا شده است. افراد مبتلا سفر نکرده اند یا با فرد آلوده دیگری تماس نداشته اند. این بدان معنا است که ویروس در برخی از جوامع و شهر‌ها به صورت رمزآلود در حال گسترش است.

جنیفر نوزو، اپیدمیولوژیست در دانشگاه براون گفت: این واقعیت که ما نمی‌توانیم زنجیره انتقال را بازسازی کنیم به این معنی است که احتمالاً حلقه‌های زیادی را در آن زنجیره از دست داده‌ایم و این بدان معنا است که آن افراد آلوده فرصت دریافت دارو‌هایی را نداشته اند که به بهبود سریعتر آن‌ها کمک کند و علائم شدیدی را ایجاد نکنند.

او گفت: آن‌ها احتمالاً بدون اطلاع از این واقعیت که آلوده شده اند، ویروس را پخش می‌کنند و به دیگران انتقال می‌دهند.

زیست شناس جوزف اوسموندسون در دانشگاه نیویورک گفت: در سراسر کشور، سازمان‌های بهداشت عمومی آزمایش‌های بسیار کمی انجام می‌دهند. مقامات ایالتی آزمایش افراد را رد می‌کنند؛ زیرا آن‌ها از تعریف محدودی از آبله میمون برای تصمیم گیری در مورد این که چه کسی آزمایش دریافت می‌کند، استفاده می‌کنند. آن‌ها فقط در تعداد بسیار محدودی از موارد آزمایش می‌کنند.

به عنوان مثال، ماکوفون را در نظر بگیرید. در نهایت، پس از دیدن بیش از چهار پزشک، ماکوفون را با دکتری مرتبط می‌کنند که از طریق یک شرکت خصوصی دستور آزمایش می‌دهد و جواب تست او مثبت می شود.

یک سیستم تست ناکارآمد، اما با افزایش نیاز به آزمایشو بیماری شایع‌تر از آنچه در ابتدا مقامات پیش‌بینی می‌کردند، سیستم آزمایشی که توسط CDC راه‌اندازی شده بود به خوبی کار نمی‌کرد؛ زیرا در واقع پزشکان را از سفارش آزمایش آبله میمون باز می‌دارد.

نوزو می‌گوید CDC و بخش‌های بهداشت محلی باید موانع آزمایش را از بین ببرند. من می‌خواهم آزمایش را آسان‌تر و گسترده‌تر کنم تا همه پزشکان بدانند که می‌توانند بیمار را آزمایش کنند. هر بیماری که راش مشکوک داشته باشد.

پزشکان و پرستاران باید درک بهتری از ظاهر آبله میمون در بیماران داشته باشند. آنچه در کتاب‌های درسی پزشکی در خصوص آبله میمونی آمده با واقعیت متفاوت است.

نوزو توضیح داد: هر روز که تاخیر می‌کنیم، حلقه‌های زنجیره انتقال را از دست می‌دهیم و اجازه می‌دهیم این شیوع احتمالاً خارج از کنترل رشد کند. آبله میمون، درست مانند کووید، ممکن است به یک مشکل بلندمدت – شاید هم دائمی – در آمریکا تبدیل شود.

منبع: سایت نشنال ردیو