حمله قلبی زمانی رخ می‌دهد که خون به اندازه کافی در اختیار عضله قلب قرار نمی‌گیرد. در حمله قلبی، خون رسانی به عضله قلب توسط عروق کرونر تامین می شود. پلاک ها مجرای رگ را باریک می کنند و دیواره آن شکننده می شود. کارایی آن قسمت از عضله که عرضه آن متوقف شده است کاهش می یابد.
گرسنگی موقت اکسیژن در عضله رخ می دهد که باعث آنژین صدری (درد قفسه سینه) می شود.متعاقباً، اگر جریان خون بازیابی نشود، بخشی از عضله قلب می میرد و دیگر در ضربان قلب دخالت نمی کند.