انتشار یافته: ۱
در انتظار بررسی: ۰
وقتی تمام اموال مردم کره زمین در دست شخصی بی شخصیت به نام ایلان ماسک می افتد این غلط های زیادی هم اوج میگیرد. توهم ایجاد کردن برای افراد ساده.
همیشه اولین فکری که با شنیدن خبر «اولین تماس با فضایی‌ها» به ذهنمان می‌رسد، همراه با ترس، هیجان و گاهی اوقات حمله به آن‌هاست. سناریویی که بیشتر نویسندگان علمی-تخیلی به آن علاقه دارند، در نهایت به حمله و یا پایان دادن به نسل انسان ختم می‌شود. اما آیا واقعا اولین ارتباط با فضایی‌ها به خون‌ریزی و نسل‌کشی کشیده می‌شود؟
آیا فضایی‌ها خشن هستند؟
شاید لازم باشد قبل از ترسیدن و حمله به فضایی‌ها به احتمالات دیگر نیز فکر کنیم. البته فقط وقتی که آن‌ها به زمین برسند می‌توانیم دقیقا متوجه شویم که فضایی‌ها خشن هستند یا خیر. با این حال، می‌توانیم حدس و گمانه‌هایی درباره نوع برخورد و بهترین روش ارتباط با آن‌ها داشته باشیم.
برخی فکر می‌کنند که حتی نباید تلاش کنیم تا حضورمان را در جهان با فضاپیما‌هایی مثل وویجر-۲ یا امواج رادیویی اعلام کنیم و اولین برخورد با حیات فرازمینی می‌تواند منجر به نابودی سیاره و تمام گونه‌های جانوری روی آن خواهد شد.
اگر موجودات فضایی هوشمندی روی سیاره‌ای دیگر وجود داشته باشد، ممکن است میلیارد‌ها سال از ما جلوتر و قدرتمندتر باشد و زندگی و سیاره ما ارزشی برای آن‌ها نداشته باشد. چنین موجوداتی می‌توانند ما را بر حسب اتفاق و یا از قصد از بین ببرند و یا حتی اتفاقات بدتری بیفتد.
برخی احتمال می‌دهند که ممکن است موجودات هوشمند از ما به عنوان یک منبع انرژی استفاده کنند و تبدیل به موجوداتی برای خدمت‌رسانی به اربابان بیگانه شویم. بعضی از افراد دیگر فکر می‌کنند که اولین ارتباط ما با فضایی‌ها با ابزار رباتیک خواهد بود و آن‌ها نیز برای حفظ امنیت خود، موجود زنده‌ای برای ارتباط با ما نخواهند فرستاد.
البته دلایل دیگری مثل زمان و مسیر بسیار طولانی مورد نیاز برای بازدید از موجودات دیگر باشد. با این حال، برخی احتمال می‌دهند که شاید همین ربات‌ها خود حیات هوشمند فرازمینی باشند. از آنجایی که حیات بیولوژیکی محدودیت‌هایی دارد، گاهی اوقات تکامل فرهنگی یک گونه هوشمند در نهایت به انتقال این هوش به حیاتی بدون محدودیت منجر می‌شود.
البته ملاقات با چنین گونه‌ای از هوش فرازمینی نیز ممکن است به نفع ما ختم نشود. اگر چنین رباتی از ما میلیون‌ها و حتی میلیارد‌ها سال پیشرفته‌تر باشد، می‌تواند برخوردی غیرقابل پیش‌بینی با ما داشته باشد.
خشونت یکی از رفتار‌هایی است که با انتخاب طبیعی در میان تمام موجودات روی زمین و حیاتی که می‌شناسیم. البته جانوران شکارچی به مرور توانایی حل مسئله را نیز به دست آوردند و ممکن است حیات فرازمینی نیز چنین تکاملی یافته باشد.
این احتمال نیز وجود دارد که انسان‌ها کاملا بدون قصد باعث خشونت فضایی‌ها شوند. از آنجایی که چنین ملاقاتی بسیار حساس است، هر اتفاقی ممکن است بیفتد و هر لحظه از آن ممکن است شرایط تغییر کند.
چگونه می‌توان به فضایی‌ها حمله کرد؟
خب حالا فرض کنید که می‌دانیم فضایی‌ها بر اساس انتخاب طبیعی خشن هستند و می‌توانند به ما حمله کنند؛ حالا چه باید کرد؟
خیلی خوب می‌شود اگر بتوانیم زنگ خطری برای تشخیص حمله فضایی‌ها طراحی کنیم
اگر بتوانیم سیستمی امینتی اطراف زمین بسازیم که در زمان خطری فضایی به ما هشدار دهد، می‌توانیم قبل از رسیدن آن‌ها به زمین از حضورشان با خبر شویم. در حال حاضر، روی زمین تلسکوپی نداریم که برای تعیین موقعیت فرازمینی‌ها ساخته شده باشد. اما تلسکوپی مثل کاوشگر میدان باز فروسرخ یا وایز (WISE - Wide-field Infrared Survey Explorer) می‌تواند برای دنبال کردن فضایی‌ها مناسب باشد.
البته پروژه‌ای مثل ستی، مخفف پروژه کاوش هوش فرازمینی (SETI - Search for Extraterrestrial Intelligence) به طور خاص طراحی شده‌اند تا به دنبال هوش فرازمینی باشند و در صورت وجود با آن‌ها ارتباط برقرار کنند. اما بیشتر این کاوش‌های فضایی در هر دوره از ماموریت، فقط بخش کوچکی از آسمان را دربر میگیرد و اگر خوش شانس باشیم، می‌توانیم رسیدن فضاپیمایی فرازمینی به زمین را به کمک آن تشخیص دهیم. البته آن هم اگر فضایی‌ها هنگام رسیدن به زمین امواجی مخابره کنند!
ناسا و سایر سازمان‌های مشابه پروژه‌هایی برای کاوش اجرام نزدیک زمین یا نئو (NEO - Near-Earth objects) هستند و می‌توانند برای تشخیص فضاپیمای ناشناخته استفاده شوند. البته به لطف این سیستم‌ها، در چند سال اخیر هشدار‌های اشتباه هیجان‌انگیزی از سیارک‌های بزرگ دریافت کردیم و آن‌ها را به جای فضایی‌ها به اشتباه تشخیص دادیم.
طرح‌هایی مثل پلتفرم جنگی و رباتیک کیهانی (URBOCOP - Universal Robotic Battle Cosmic Platform) می‌تواند به صورت خودکار خطرات فضایی را شناسایی و آن‌ها را دسته‌بندی کند. چنین پلتفرمی یک ایستگاه فضایی مسلح و بدون سرنشین خواهد بود که می‌تواند اجرام طبیعی و مصنوعی تهدید‌کننده زمین را از بین ببرد.
با این وجود، اگر بتوانیم قبل از رسیدن آن‌ها هشداری دریافت کنیم، برای حمله چه کاری می‌توان انجام داد؟
نباید اجازه فرود بدهیم و باید با بمب هسته‌ای در فضا به آن‌ها حمله کنیم
حالا با وجود اینکه می‌دانیم فرازمینی‌ها در راه زمین هستند و می‌خواهند به ما حمله کنند، قبل از اینکه با آن‌ها وارد جنگ شویم باید در اولین فرصت آن‌ها را از بین ببریم. بمب هسته‌ای می‌تواند یکی از انتخاب‌هایمان برای حمله باشد.
برخی فکر می‌کنند فرازمینی‌ها فضاپیمای خود را سبک‌ترین حالت ممکن می‌سازند تا سفر‌های فضایی راحت‌تری انجام دهند. در این صورت، می‌توان آن را از بین برد، اما ممکن است برای حفظ امنیت در برابر خطر‌های فضایی، فضاپیمای آن‌ها ضدحمله باشد و مشکلی برای آن پیش نیاید.
بمب ICBM
با این حال، باید بهتر است قبل از فرود فضایی‌ها روی زمین به آن‌ها حمله کرد. برخی به ساخت فضاپیمایی با قابلیت حمل بمب هسته‌ای به فضای خارج از جو برای از بین بردن سیارک‌ها فکر کرده و طرحی مثل فضاپیمای ردیابی سرعت بالای سیارک یا هایو (HIVE - Hypervelocity Asteroid Intercept Vehicle) را مطرح کرده‌اند. از چنین طرح‌هایی می‌توان برای حمله به موجودات فرازمینی استفاده کرد.
در صورتی که فضایی‌ها فرود آمدند، می‌توانیم به آن‌ها شلیک کنیم؟
اگر قوی‌ترین سلاح‌های هسته‌ای ما حتی حفاظ‌های پرانرژی فضایی از ورود فضایی‌ها جلوگیری نکنند، سلاح‌های ضعیف دیگر احتمالا نمی‌تواند جلوی آن‌ها را بگیرد. اگر گونه‌ای فرازمینی به قدری پیشرفت کرده که فاصله‌های کیهانی بسیار زیاد را می‌تواند بدون آسیبی جدی طی کند، به احتمال زیاد ماده‌ای مقاوم ساخته است از آن‌ها محافظت می‌کند.
البته ما نیز چنین ماده‌ای برای حفاظت فضاپیما‌های خود در برابر شهاب‌سنگ‌های ریز توسعه داده‌ایم و احتمالا در آینده از آن برای حفاظت بدنی نیز استفاده خواهیم کرد.
آیا سلاح محرمانه‌ای برای حمله به فضایی‌ها داریم؟
از آنجایی که تمام فناوری امروز دنیا زمانی محرمانه بود و کسی از آن‌ها اطلاعی نداشت، ممکن است در حال حاضر نیز سلاح جنگی خاصی در حال توسعه باشد که از آن خبر نداشته باشیم و بتوانیم با آن به فضایی‌ها حمله کنیم.
برای مثال، طبق شایعاتی که وجود دارد، سازمان مطالعات پیشرفته دفاعی پنتاگون یا دارپا (DARPA - Defense Advanced Research Projects Agency) که به سلاح‌های محرمانه خود مشهور است، در حال توسعه سلاحی به نام سیستم دفاعی لیزر مایع پرانرژی یا هلادز (HELLADS - High Energy Liquid Laser Defense System) است. این سلاح لیزر‌هایی با انرژی بسیار بالایی دارد که می‌تواند هدف را نشانه‌گیری و ردیابی کند و آن را از بین ببرد.
این سازمان احتمالا در حال ساخت سلاح دیگری به نام فالکون اچ‌تی‌وی-۲ (Falcon HTV-۲) یک فضاپیمای فراصوت بدون سرنشینی است که با راکت به فضا پرتاب می‌شود و در حال حاضر، مسلح نیست. در آینده می‌توان چنین فضاپیمایی را به سیستم هلادز مجهز کرد و از آن برای حمله به فضایی‌ها استفاده کرد.
سلاح احتمالی دیگری به نام مهمات انفجاری هیدرودینامیکی مغناطیسی یا ماهم (MAHEM - Magneto Hydrodynamic Explosive Munitions) وجود دارد که با ژنراتور جریان مغناطیسی فشرده می‌تواند جت‌های فلزی هیدرودینامیکی ایجاد کند.
در هر صورت اگر نتوانیم به فضایی‌ها حمله کنیم، چه کاری می‌توانیم انجام دهیم؟
اگر با قوی‌ترین سلاح‌هایمان نتوانیم فضایی‌ها را از بین ببریم، در بهترین حالت می‌توانیم با آرامش خاطر در کنار عزیزانمان نابود شویم. جنگ با چنین موجوداتی قطعا سخت، خشن و کوتاه خواهد بود. اگر با موجوداتی بسیار پیشرفته و خشن روبرو شویم، احتمالا آن‌ها جان خود را به خطر نمی‌اندازند و در اولین فرصت ما را از بین می‌برند.
البته ممکن است باکتری‌ها نیز به کمکمان بیایند. نمی‌دانیم که ممکن است چه موجوداتی ببینیم، بنابراین اگر گونه‌ای که ما را ملاقات می‌کنند، به باکتری‌های روی زمین حساس باشند، از بین خواهند رفت. برعکس آن نیز احتمال دارد. اگر باکتری خاصی روی سیاره‌ای دیگر رشد کرده باشد که برای ما خطرناک باشد، می‌تواند جان ما را در چند ساعت بگیرد.
البته به طور کلی شانس بسیار کمی در ملاقات فرازمینی‌ها داریم. فاصله‌های کیهانی بسیار بیشتر از چیزی هستند که بتوانیم تصور کنیم و محدودیت سرعت جهانی احتمالات بسیاری را از ما دریغ می‌کند.
منبع: دیجیاتو