سال گذشته، دانشمندان دانشگاه نورث وسترن از یک ضربان ساز گذرا خبر دادند. آن‌ها اکنون این دستگاه را بهبود بخشیده اند و آن را در مجموعه‌ای از حسگر‌های پوشیدنی متصل کرده اند.
ایمپلنت اصلی برای افرادی طراحی شده است که پس از یک جراحت یا جراحی قلب بهبود می‌یابند و برای مدت کوتاهی به ضربان ساز نیاز دارند.
برای کاشت دستگاه انعطاف پذیر در ابتدا تنها یک عمل جراحی لازم است. علاوه بر این، از آنجایی که به صورت بی سیم توسط یک آنتن خارجی تغذیه می‌شود، لازم نیست به یک باتری جداگانه متصل شود. ضخامت کل آن فقط ۲۵۰ میکرون است و وزن آن کمتر از نیم گرم است.
این ضربان ساز اکنون به صورت بی سیم با چهار دستگاه الکترونیکی نرم دیگر که به طور موقت به پوست در قسمت‌های مختلف بالای بدن بیمار چسبیده اند، ارتباط برقرار میکند.
این ابزار شامل یک ماژول همودینامیک روی پیشانی است که سطح اکسیژن خون، اکسیژن رسانی بافت‌ها و تون عروق خونی را کنترل میکند. یک ماژول تنفسی در پایه گلو، که سرفه و سایر فعالیت‌های تنفسی را کنترل میکند. یک ماژول بازخورد لمسی که در هر نقطه از بدن پوشیده می‌شود، که با انتقال لرزش به بیمار از نقص یا سایر مشکلات هشدار می‌دهد؛ و یک ماژول قلبی که روی قفسه سینه قرار دارد.
پروفسور جان راجرز که همراه با پروفسور‌های ایگور افیموف و ریشی آرورا این پژوهش را رهبری میکند، گفت: برای ضربان قلب موقت، این سیستم بیماران را از دستگاه‌های نظارت که آن‌ها را در یک محیط بیمارستان محبوس نگه می‌دارد، رها میکند. بیماران می‌توانند در آسایش در خانه‌های خود بهبود یابند و در عین حال آرامش خاطرشان، با نظارت از راه دور توسط پزشکانشان حاصل می‌شود.
مقاله‌ای در مورد این مطالعه اخیراً در مجله Science منتشر شده است.
منبع: سایت نیواطلس منتشره از دانشگاه نورث وسترن