کلید مطالعه هورمونی است که به نام وازوپرسین شناخته می‌شود. از جمله عملکرد‌های این هورمون در رفتار‌های اجتماعی است که در پیوند زوج، انگیزه جنسی، همکاری، ارتباطات اجتماعی، تسلط و پرخاشگری نقش کلیدی دارد.در تحقیقات گذشته، دانشمندان وازوپرسین را برای کودکان مبتلا به اوتیسم تجویز کردند و به بهبود رفتار‌های اجتماعی دست یافتند.
برای مطالعه جدید، دانشمندان دانشگاه ایالتی جورجیا مسیر‌های عصبی شیمیایی را که وازوپرسین روی آن‌ها کار می‌کند، بررسی کردند. برای انجام این کار، آن‌ها از CRISPR برای مهندسی ژنتیک همستر‌هایی که فاقد Avpr1a، گیرنده‌ای که وازوپرسین به آن متصل می‌شود، استفاده کردند. همستر‌های ویرایش شده تغییراتی را در رفتار‌های اجتماعی خود نشان دادند، اما نه آن‌هایی که تیم انتظار داشت.
الیوت آلبرز، محقق ارشد این مطالعه گفت: ما واقعاً از نتایج شگفت‌زده شدیم. پیش‌بینی می‌کردیم که اگر فعالیت وازوپرسین را حذف کنیم، پرخاشگری و ارتباطات اجتماعی را کاهش می‌دهیم. اما برعکس این اتفاق افتاد.
به طرز عجیبی، همستر‌هایی که Avpr1a را به طور ژنتیکی نابود کرده بودند، نسبت به گروه کنترل ویرایش نشده به طور قابل توجهی سطوح بالاتری از رفتار ارتباط اجتماعی از خود نشان دادند. آن رفتار اجتماعی هم مثبت و هم منفی بود. حیوانات مهندسی شده نیز پرخاشگری بیشتری نسبت به افراد همجنس نشان دادند. جالب این جا است که این امر برای همستر‌های نر و ماده اعمال می‌شود و تمایل همستر‌های نر تهاجمی‌تر از ماده‌ها را از بین می‌برد.
این تیم می‌گویند: برای بررسی این که چگونه ممکن است بر تفکر علمی در مورد رفتار اجتماعی انسان تاثیر بگذارد و این که آیا می‌تواند راه‌های جدیدی را برای درمان‌های بالقوه اختلالات عصبی-روانی کشف کند، به کار بیشتری نیاز است.
آلبرز گفت: اگرچه می‌دانیم که وازوپرسین با عمل در تعدادی از مناطق مغزی، رفتار‌های اجتماعی را افزایش می‌دهد، اما ممکن است اثرات عمومی‌تر گیرنده Avpr1a مهارکننده باشد. در واقع ما این سیستم را آن طور که فکر می‌کردیم درک نکرده ایم. یافته‌های غیرواقعی به ما می‌گویند که باید درباره عملکرد این گیرنده‌ها در سراسر مدار‌های مغز و نه فقط در مناطق خاص مغز فکر کنیم و تحقیقات به عمل آوریم.
این تحقیق در مجله PNAS منتشر شد.
منبع: سایت نیو اطلس منتشره از دانشگاه ایالتی جورجیا