طبیعی نیست که هنگام صحبت یا تعامل با فردی که دارای ناتوانی جسمی، حسی (مربوط به حواس بدنی) است، کمی احساس تردید و شک داشته باشید. ارتباط با افراد با نیازهای ویژه نباید با هیچ تعامل اجتماعی دیگری متفاوت باشد. حتی اگر واقعاً می‌خواهید کمک کنید، ممکن است بترسید که جمله نامناسبی بگویید یا کار اشتباهی انجام دهید. در این گزارش به نحوه صحبت کردن و انجام درست کار در شرایط مشابه پرداخته شده است.
قبل از هر چیز محترمانه صحبت کنید. در ارتباط با فرد دارای معلولیت باید مانند دیگران محترمانه رفتار کنید. آن‌ها را به عنوان انسان نگاه کنید، نه افراد ضعیفی که چیز‌هایی را که دیگران معمولا دارند از دست داده اند. روی شخصی که با او سر و کار دارید و شخصیت منحصر به فرد او تمرکز کنید. اگر لازم است از طبقه بندی خاصی از معلولیت استفاده کنید، بهتر است از طرف مقابل در مورد شرایطی که ترجیح می‌دهد بپرسید و به آنچه مناسب اوست پایبند باشید.
صرف نظر از توانایی‌های یک فرد، هیچ کس نمی‌خواهد که با او مانند یک کودک یا با لطف اضافی رفتار شود. هنگام صحبت با یک فرد معلول، از واژگان کودکانه، نام حیوانات یا صدای بلندتر از حد معمول استفاده نکنید. از حرکات بیش از حد محبت آمیز استفاده نکنید. این عادات حاکی از آن است که فرد معلول را قادر به درک خود نمی‌بینید و او را با کودکان یکی می‌دانید. از لحن گفتاری و واژگان عادی استفاده کنید و مانند دیگران بدون هیچ گونه اسراف - عمدی یا غیرعمدی - برای محبت و همدلی با او صحبت کنید.
ایده خوبی است که مکالمه خود را با فردی که دارای اختلال شنوایی یا شناختی است کند کنید. صحبت با افراد کم شنوایی با صدایی بلندتر از حد معمول قابل قبول است، تا بتوانند صدای شما را بشنوند. معمولاً طرف مقابل به شما هشدار می‌دهد که آرام صحبت می‌کنید یا با صدایی که او نمی‌تواند آن را بشنود. ممکن است مجبور شوید بپرسید.
برچسب‌ها و نام‌های تحقیرآمیز هرگز تکنیک مناسبی برای استفاده نیستند و باید از استفاده از آن‌ها در گفتگو با فرد دارای معلولیت خودداری کنید. تعریف یک فرد با ناتوانی، یا نسبت دادن او به یک نام یا برچسب خصمانه (مثلاً: فلج، ناتوان) بی احترامی است. همیشه مراقب کلماتی که می‌گویید باشید. از اسامی مانند: نادان، معلول، درمانده، فلج، مجنون اجتناب کنید.
اگر می‌خواهید یک فرد معلول را معرفی کنید، نیازی به ارائه و تعریف آسیب او ندارید. می‌توانید بگویید: "این احمد، همکار من است. " بدون اینکه بگویم: «این احمد، همکار من است که کم شنوا است».
ممکن است تسریع در گفتگو یا کوتاه کردن جملات با افراد دارای معلولیت وسوسه انگیز باشد، اما انجام این کار بی احترامی تلقی می‌شود. به طرف مقابل اجازه دهید به سبک و سرعت خودش صحبت کند، بدون اینکه او را مجبور به صحبت کردن، فکر کردن یا حرکت سریعتر کنید. بعلاوه، اگر متوجه نمی‌شوید که او چه می‌گوید، از سوال پرسیدن نترسید. تظاهر به اینکه می‌دانید طرف مقابل چه می‌گوید می‌تواند مضر و شرم آور باشد، بنابراین آنچه را که می‌شنوید دوباره بررسی کنید.
به طور خاص، ممکن است در درک فردی که دارای نقص گفتاری است مشکل داشته باشید. با این حال، نباید از او بخواهید سریعتر صحبت کرده یا حرف هایش را تکرار کند. بسیاری از افراد برای پردازش گفتار یا تبدیل افکار خود به کلمات گفتاری (بدون توجه به توانایی ذهنی) به زمان بیشتری نیاز دارند.
سئوال در مورد ناتوانی فردی که با او صحبت می‌کنید، صرفاً از روی کنجکاوی مناسب نیست، اما اگر فکر می‌کنید که دانش شما شرایط را برای هر دو طرف آسان‌تر می‌کند، می‌توانید درباره موضوع سلامتی با فرد صحبت کنید.
اگر فردی را دیدید که از نظر جسمی سالم به نظر می‌رسد، اما در مکانی که برای افراد با نیازهای خاص تعیین شده ایستاده، با او مقابله نکنید و او را متهم به استفاده از مکانی که برای او تعیین نشده، نکنید. او ممکن است معلولیتی داشته باشد که شما نتوانید آن را ببینید. گاهی اوقات به این نوع ناتوانی ها، «ناتوانی‌های پنهان» می‌گویند. شما نمی‌توانید فقط با نگاه کردن به آن‌ها تشخیص دهید که یک فرد در چه موقعیتی قرار دارد.
خود را به جای فرد معلول بگذارید. اگر بخواهید تصور کنید که این معلولیت را دارید، درک نحوه برخورد با یک فرد دارای معلولیت ممکن است آسان‌تر باشد. به این فکر کنید که دوست دارید اطرافیانتان چگونه با شما صحبت یا رفتار کنند. بدون شک، شما می‌خواهید که مردم با شما مانند آنچه اکنون هستید، رفتار کنند.
بنابراین، شما باید همانطور که اکنون با افراد دیگری صحبت می‌کنید، با افراد دارای نیازهای ویژه صحبت کنید. به یک همکار معلول مانند هر همکار دیگری سلام کنید. به فرد ناتوان خیره نشوید و با همدردی یا شفقت رفتار نکنید. تمرکز خود را روی ناتوانی فرد قرار ندهید. نیازی به کشف و دانستن تمام جزئیات ممکن در مورد ماهیت معلولیت نیست. تنها نکته مهم این است که با او با احترام رفتار کنید.
برخی از افراد به دلیل ترس از آزرده شدن تمایلی به ارائه کمک به افراد با نیازهای ویژه ندارند. در حالی که اگر پیشنهاد کمک شما صمیمانه و واقعی باشد، مورد استقبال آن‌ها قرار خواهد گرفت، بسیاری از افراد با نیازهای ویژه تمایلی به درخواست کمک ندارند، اما از پیشنهاد کمک بسیار استقبال می‌کنند.
برای مثال، اگر با دوستی که از ویلچر استفاده می‌کند به خرید می‌روید، می‌توانید بپرسید که آیا او به کمک نیاز دارد، کیفش را حمل کنید یا او را روی ویلچرش بگذارید. پیشنهاد کمک به دوستتان توهین آمیز یا بی احترامی تلقی نمی‌شود و اگر از راه خاصی برای کمک مطمئن نیستید، می‌توانید بپرسید: "آیا کاری می‌توانم انجام دهم تا به شما کمک کنم؟ "
هرگز بدون اینکه ابتدا از شما اجازه بخواهد، کمکی را ارائه ندهید. به عنوان مثال، ویلچر را نکشید و دوست خود را از یک شیب تند به پایین هل ندهید. در عوض، از او سوال بپرسید که آیا او به کمک شما نیاز دارد یا خیر.
ممکن است ویلچر مکانی مناسب برای استراحت به نظر برسد، اما انجام این نوع رفتار می‌تواند بسیار ناراحت کننده باشد، هرگز نباید صندلی را لمس یا با آن بازی کنید. همین امر در مورد عصاها، اسکوتر‌های مخصوص افراد با نیازهای خاص، و هر وسیله دیگری که در انجام وظایف کمکی روزانه معلولان استفاده می‌شود، صدق می‌کند. اگر احساس می‌کنید باید ویلچر شخص دیگری را جابه‌جا کنید، ابتدا باید از او اجازه بگیرید و منتظر تایید باشید. همچنین از بازی کردن با ویلچر خودداری کنید، زیرا باعث می‌شود طرف مقابل احساس ناراحتی کند.
مراقب باشید که با افراد دارای معلولیت جسمی مودب رفتار کنید و سر راه آن‌ها نباشید. هنگامی که فردی را می‌بینید که می‌خواهد با ویلچر دور بزند، به طرف دیگر بروید. از مسیر کسی که از عصا برای راه رفتن استفاده می‌کند دور باشید. اگر متوجه شدید کسی نمی‌تواند با قدرت و ثبات راه برود، به او کمک کنید. به فضای شخصی یک فرد معلول تجاوز نکنید.
بدون اجازه به وسایل یا حیوانات خانگی آن‌ها دست نزنید. همیشه به یاد داشته باشید که ویلچر در فضای شخصی یک فرد و بخشی از شخصیت اوست، به آن احترام بگذارید.
متأسفانه، برخی از افراد با نیازهای ویژه ممکن است طعمه آسانی برای موارد سواستفاده، جنایات، رفتار ناعادلانه و تبعیض شوند. این برخورد‌های غیرمنصفانه که با افراد با نیازهای ویژه مغرضانه است، بدون شک اشتباه و غیرقانونی است. همه انسان‌ها از هر ملیت و طبقات اجتماعی حق دارند همیشه احساس امنیت، محترمانه، مهربان، صادق، منصف و باوقار داشته باشند. هیچکس سزاوار قلدری، سواستفاده، نفرت یا رفتار ناعادلانه از هر نوع نیست.
برخی از افراد به ظاهر وسایل کمکی خود (عصا، ویلچر و غیره) جلوه خاصی می‌بخشند. تعریف و تمجید از طرح‌های جذاب و پر جنب و جوش روی عصا یا ویلچرشان بسیار عالی و بسیار مفید است. تلاش برای آشتی دادن آن‌ها با این ابزار‌ها گام مثبتی است..
منبع: cairo.gov
گزارش از مائده زمان فشمی