یکی از مرگبارترین خطرات محیطی در فضای بیرونی چیزی کاملاً نامرئی است به نام تشعشع. فوران‌های قدرتمند از سطح خورشید، ذرات باردار را در فضا به پرواز در می‌آورند این عوامل و عوامل دیگر در تشعشعات فضایی خطرناک نقش دارند.
به گزارش slashgear، سطح سیاره زمین، توسط مگنتوسفر و جو زمین از تشعشعات محافظت می‌کند. مگنتوسفر میدانی در اطراف سیاره است که با حرکت فلزات مذاب در هسته سیاره ایجاد می‌شود. مگنتوسفر هم از ما در برابر پرتو‌های کیهانی محافظت می‌کند و هم از فرسایش جو کمک می‌کند.
با این حال، مگنتوسفر فقط تا اینجا گسترش یافته است. هنگامی که فضانوردان از سطح سیاره دور می‌شوند و به فضا می‌روند، دیگر توسط آن محافظت نمی‌شوند و بنابراین در معرض تشعشعات قرار می‌گیرند. این بدان معناست که راه حل‌هایی برای مشکل تشعشعات باید برای ماموریت‌های فضایی از همه نوع در نظر گرفته شود. ناسا باید میزان تشعشعات در ماموریت‌های مداری روی ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) و ماموریت‌ها به ماه را محاسبه کند. ناسا و دیگر آژانس‌های فضایی برای مدت طولانی در حال توسعه راه‌هایی برای محافظت از فضانوردان بوده‌اند.
روتان لوئیس، کارشناس ناسا در پرواز‌های فضایی انسان در مصاحبه‌ای گفت: "خطر تشعشع همیشه وجود دارد، چه در مدار باشید، چه در حال عبور یا روی سطح سیاره". لوئیس پیشنهاد می‌کند که ناسا تشعشعات را در هر محیطی که فضانوردان در آینده با آن مواجه خواهند شد، در نظر می‌گیرد و بر همه چیز تمرکز می‌کند از تکنیک‌های کاهش تا ساخت محفظه‌های مخصوص.
عبور تشعشعات از مواد جامد سخت است، بنابراین یکی از بهترین راه‌ها برای محافظت از فضانوردان، ساختن محافظ فلزی ضخیم در فضاپیما یا زیستگاه‌های آینده آن‌ها است. اما چنین محافظی سنگین است و احتمالا پرتاب را دشوار می‌کند. یکی از گزینه‌های ماموریت‌های آینده به ماه یا مریخ، استفاده از موادی است که در این مکان‌ها وجود دارند و ما می‌توانیم از آن‌ها به عنوان محافظی در برابر تشعشع‌ها استفاده کنیم. یکی از این نمونه‌ها، انباشتن سنگ‌لیت ماه (خاک) روی پناهگاه‌هایی برای محافظت در برابر تشعشع است.
در مریخ، سنگ‌لیت به تنهایی احتمالاً برای ایمن نگه داشتن فضانوردان از تشعشع کافی نخواهد بود، اما می‌تواند افزودنی مفید برای سایر روش‌های محافظ باشد. گزینه دیگر استفاده از ویژگی‌های طبیعی روی سیاره مانند غار‌های سیارات است، غار‌هایی که در زیر سطح سیاره قرار دارند و می‌توانند برای فضانوردان سرپناهی ایجاد کنند. محققان این امکان را بررسی کرده‌اند که سنگ‌های مریخ می‌توانند به اندازه کافی حجیم باشند تا بتوانند برای کاشفان آینده نیز محافظت کنند.
این راه‌حل‌ها بر ایجاد پناهگاه‌هایی برای فضانوردان متمرکز شده‌اند، اما مانند هر ماموریت دیگری، احتمالاً فضانوردان باید در مناطق بدون پناه نیز حرکت کنند. برای این منظور، فضانوردان در ایستگاه فضایی بین المللی در حال آزمایش یک جلیقه محافظ تشعشع به نام جلیقه AstroRad هستند. جلیقه کل بدن را نمی‌پوشاند، اما اندام‌های حیاتی را می‌پوشاند که آسیب‌پذیرترین آن‌ها در معرض اشعه قرار دارند.
کری لی، دانشمند پرتوی ناسا که روی حفاظت در برابر تشعشعات فضاپیمای اوریون کار می‌کرد که به زودی در ماموریت‌های ماه از طریق ناسا مورد استفاده قرار می‌گیرد، گفت: "هدف ما محدود کردن خطر قرار گرفتن در معرض تشعشعات در طول زندگی یک فضانورد است. بعید است که در طول ماموریت یا بلافاصله پس از بازگشت اثرات حاد تشعشعات را مشاهده کنید، اما ما نگران اثرات طولانی مدت آن هستیم. "
هنوز چیز‌های زیادی در مورد چگونگی تأثیر تشعشعات بر بدن وجود ندارد، به خصوص در ارتباط با میزان قرار گرفتن در معرض تشعشعات که در مأموریت به مریخ اتفاق می‌افتد. اما همچنین تحقیقاتی در مورد اینکه آیا دارو‌ها یا رژیم‌های غذایی غنی از آنتی اکسیدان می‌تواند به حفظ کافی فضانوردان در برابر اثرات تشعشعات طولانی مدت و کوتاه مدت کمک کند، در حال انجام است.
مطالعات با استفاده از داده‌های منابعی مانند مریخ‌نورد کنجکاوی نشان می‌دهد که ماموریت‌ها به مریخ با توجه به شرایط کنونی در برابر تشعشعات، تا زمانی که ماموریت‌ها بیش از چهار سال طول نکشند، برای انسان خطری ندارد. شروع خوبی است، اما هنوز چیز‌های زیادی وجود دارد که باید درباره تشعشعات و کار‌های زیادی که باید انجام دهیم، یاد بگیریم. تا به اندازه کافی از انسان‌ها برای مدت طولانی محافظت کنیم.
بیشتر بخوانید