پیمان فلاحی می‌گوید: اصلی‌ترین خصیصه مدرنیته و عصر مدرن همین نگاه نو و جور دیگر دیدن است که هیچ جای دیگری به اندازه سینما نمی‌توان سراغ آن را گرفت.
به گفته فلاحی، این درحالی است که ما هنوز درک درست و کاملی از سینمای کلاسیک و داستانگویی متعارف سینمایی نداریم و به نظر می‌رسد تنها راه برای پیمودن این فاصله بعید، که هر روز درحال طولانی‌تر شدن است، بهره‌گیری از به‌روزترین منابع و استمداد از شخصیت‌هایی است که اصطلاحا بر لبه تحولات سینما قرار دارند.
آقای فلاحی گفت: کارگاه فیلم‌های کوتاه قرن بیست و یکم با تدریس احمد الستی دکترای زیبایی‌شناسی سینما از دانشگاه ایالتی تگزاس و عضو سابق هیات علمی دانشگاه تهران، از آن قسم برنامه‌هایی بود که بنا داشت بخشی از خلاء تئوریک و دانش سینمایی فیلمسازان و فیلم‌پژوهان را پر کند.
به گفته فلاحی، محوریت این کارگاه معرفی تحولات و انقلاباتی بود که فیلم کوتاه در پرتو تحولات عمیق تکنولوژیک و تکنوکراتیک تجربه کرده است؛ همان تحولاتی که درک او را از جهان، معنای زندگی، هستی و زمان و هر آنچه بود و هست را به چالش کشیده است.
از رهگذر انقلابات علمی و ظهور و بروز نظریه‌های کاملا متفاوت با دنیای پیشامدرن، ادراک انسان معاصر از هنر و سینما تغییر یافته است.
فلاحی گفت: حالا دیگر تنها یک شیوه برای قصه‌گویی در فیلم کوتاه مفروض نیست، بدیل‌های اعجاب‌انگیزی سر برآورده‌اند که نه تنها با الگو‌های پیشتر رایج و غالب همخوانی ندارد بلکه بعضا در نقطه مقابل آن قرار میگیرند.
او ادامه داد: در این میان عنصر زمان نقش محوری دارد؛ تصور زمان خطی در عصر کهن جای خود را به شیوه‌های ادراک جدیدی از زمان داده است که ما را با پرسش‌های عمیقا گیج‌کنند‌ه‌ای روبه‌رو ساخته، و گونه‌های جدید روایت و قصه‌گویی در فیلم کوتاه تلاشی است برای پاسخ‌هایی و لو ساختگی به عجز بشر و بیان تحیر و سرگشتگی او از فهم این تحولات.
به گفته فلاحی، فیلم‌های کوتاه ساخته شده در اطراف و اکناف جهان را تنها در سایه همین آگاهی می‌توان فهمید. فیلم‌های جدید دیگر همچون گذشته خودبسنده نیستند و درک آن‌ها به میزان بسیار بالایی به درک ما از جهان پیرامون و تحولات انقلابی و شبه انقلابی وابسته است که هر بار بخشی از سامانه اعتقادی و نگرشی ما را دستخوش تردید و تهدید قرار می‌دهند.
فلاحی گفت: پوست‌اندازی سینما در عصر جدید تنها به فرم‌ها، قالب‌ها و ساختار‌های نو محدود نمی‌شود، حالا حتی می‌توان از مفاهیم و مسائلی جدیدی در فیلم کوتاه حرف زد که زمانی طرح آن در سینما گناهی نابخشودنی بود؛ این مفاهیم نو، فرم‌های نو می‌طلبند و فرم‌های نو، بیان نو.
به گفته آقای فلاحی، این‌گونه می‌توان با آگاهی از اصول داستانگویی رایج سینما به تجربه‌ورزی با آن‌ها پرداخت و طرحی نو دراندخت.