بشریت پیوسته به سمت کشف جهان‌های ناشناخته حرکت می‌کند. برای کشف در جهان‌های ناشناخته سفر‌های فضایی انجام می‌دهد، سفر‌هایی فقط به فضانوردان محدود نمی‌شود.
بر اساس گزارش لیست ورس، برخی از مهمترین اکتشافات تاریخ بدون استفاده از کاوشگر‌های فضایی، مریخ نوردها، امواج رادیویی و نوری ممکن نبودند. در این گزارش نگاهی به مهمترین اکتشافات میان ستاره‌ای می‌اندازیم که دانش و پیشرفت فعلی ما را شکل داده اند.
نظریه نسبیت عام انیشتین که در سال ۱۹۱۵ ارائه شد اطلاعات را در مورد فضا و زمان گسترش داد. او در ابتدا در سال ۱۹۱۰ نظریه پردازی کرد، اما در ادامه کشف کرد که اجسام عظیم، فضا و زمان را از طریق گرانش منحرف می‌کنند. نسبیت عام به نحوه انحنای کرمچالهها اشاره می‌کند که دو نقطه از فضازمان را که از یکدیگر دور هستند را مانند یک تونل را به هم متصل می‌کنند.
اگرچه دانشمندان مستقیماً کرمچالهها را مشاهده نکرده‌اند و هیچ مدرکی دال بر وجود آن‌ها برای تأیید این نظریه وجود ندارد، اما دانشمندان می‌گویند که کرمچاله می‌توانند بسیار ناپایدار باشند. اگر چیزی از آن‌ها عبور کند، تونل فرو می‌ریزد و ناپدید می‌شود. به این ترتیب هر چیزی که از آن عبور کرده در نقطه‌ای دور افتاده از فضا که کرمچاله به آن منتهی می‌شود به گرفتار می‌شود. البته دانشمندان راه‌هایی را برای باز نگه داشتن کرمچالهها مطرح کرده اند. در صورت وجود داشتن کرمچالهها بزرگترین رویا‌های علمی تخیلی ما در مورد سفر در زمان به حقیقت می‌پیوندند.
بیشتر بخوانید
بار‌ها زمین لرزه را در زمین حس کرده اید حالا این لرزه‌ها را در سیاره مریخ تصور کنید. فرودگر اینسایت ناسا که در سال ۲۰۱۸ پرتاب شد، سه زمین لرزه جداگانه را در سیاره سرخ اندازه گیری کرده است. این فرودگر در ۱۸ سپتامبر ۲۰۲۱ در حالی که هزارمین روز خود در مریخ را می‌گذراند لرزشی را به ثبت رساند که برای یک ساعت و نیم به طول انجامید. به طور میانگین زمین لرزه روی زمین فقط حدود سی ثانیه طول می‌کشند. این مریخ لرزه‌ها اطلاعات مهمی را در مورد ترکیب سیاره، نحوه تشکیل آن، و نحوه عبور این لرزش‌ها از پوسته، گوشته و هسته مریخ ارائه می‌کنند.
دانشمندان ۴۳۲۴ سیاره فراخورشیدی را در سال ۲۰۲۰ کشف کردند. از آن زمان تاکنون، مجموع این سیاره‌ها به ۴۹۰۳ افزایش یافته است. اما در سپتامبر ۲۰۲۰، یک سیاره غول پیکر به اندازه مشتری پیدا شد که به دور یک ستاره کوتوله سفید می‌چرخید. اگرچه این ستاره از دسته کوتوله‌ها بود، اما در واقع اندازه آن چهل درصد بیشتر از زمین بود. ستارگان کوتوله بقایای متراکم یک ستاره شبیه به خورشید هستند که تمام انرژی خود را ساطع کرده، متورم شده و سپس لایه‌های بیرونی خود به همراه هشتاد درصد از جرم خود را از دست می‌دهند و تنها یک هسته متراکم از آن‌ها باقی می‌ماند.
جسم مجاور این ستاره‌ها معمولا توسط جرم ستاره و در طی فرایند مذکور از بین می‌رود، اما در این مورد یک سیاره که هفت برابر بزرگتر از ستاره کوتوله بود توانست شکل خود را به طور کامل حفظ کند.
اگرچه ایده استخراج سیارک‌ها بیشتر در رمان‌های علمی تخیلی آمده و بیشتر برای کهکشان‌هایی است که منابع سیاره خود را مصرف کرده اند و به دنبال گزینه‌های دیگری برای یافتن سوخت هستند، اما این مسئله ممکن است روزی به واقعیت تبدیل شود. فضاپیمای OSIRIS-REx در سال ۲۰۱۶ پرتاب شد و به سیارک Bennu سفر کرد. هدف از این ماموریت جمع‌آوری نمونه‌ای از سنگ‌ها و مواد از سطح سیارک برای درک بهتر ترکیب شیمیایی آن است. برای بازگشت این فضاپیما در سال ۲۰۲۳ برنامه ریزی شده که مجموعه‌ای از نمونه‌های فرازمینی به دست محققان می‌رساند.
در آگوست ۱۹۷۷، وویجر ۱ برای رصد مشتری، زحل، اورانوس و نپتون به فضا پرتاب شد. در سپتامبر ۱۹۷۷، وویجر ۲ با همان هدف کاوش در محدوده‌های بیرونی منظومه شمسی و تأثیر دسترسی خورشید به فضا پرتاب شد. فضاپیمای وویجر با سرعتی در حدود ۱۷ کیلومتر در ثانیه حرکت می‌کند. از زمان پرتاب این دو کاوشگر که بیش از ۴۰ سال از آن می‌گذرد قمر‌های پوشیده از یخ، آتشفشان‌های اعماق فضایی و شواهدی از وجود آب در سیارات دیگر کشف شده اند.
وویجر ۲ در حال حاضر ۱۲ میلیارد مایل از زمین و وویجر ۱ در حال حاضر ۱۴ میلیارد مایل از زمین فاصله دارد. آن‌ها اولین فضاپیما‌هایی هستند که به فضای بین ستاره‌ای سفر می‌کنند. دو روز طول می‌کشد تا مرکز کنترل ماموریت، ارسال و دریافت ارتباطات ورودی را انجام دهد.
بدون سفر فضایی، ما هرگز متوجه نمی‌شدیم که سالانه ۵ هزار و ۲۰۰ تن غبار فضایی به زمین اضافه می‌شود. غبار فضایی در آسمان قابل مشاهده است و به عنوان نور زودیاک شناخته می‌شود که درخشش ضعیفی را که اغلب در غروب یا طلوع خورشید دیده می‌شود پخش می‌کند. دانشمندان طی یک مطالعه بیست ساله، داده‌هایی از چیستی این ذرات و چگونگی به وجود آمدن آن‌ها جمع آوری کردند. غبار فضایی شامل غبار دنباله دار و سیارک‌ها است که از منظومه شمسی می‌گذرند. این غبار حاوی ترکیبات آلی است که توسط ستاره‌ها در ابتدا و انتهای زندگی‌شان تشکیل شده است.
طول روز زهره در هر گردش بیست دقیقه تغییر می‌کند. گروهی از دانشمندان دور هم جمع شدند و یک ماموریت تحقیقاتی ده ساله را با استفاده از رادار انجام دادند تا شیب محوری سیاره، اندازه هسته آن و مدت زمانی که طول می‌کشد تا مدار زهره کامل شود را اندازه گیری کنند. تیم تحقیقاتی کشف کرد که یک روز در زهره معادل ۲۴۳ روز زمینی است و به مرور تغییر می‌کند.
در سال ۲۰۲۱، دانشمندان یک کهکشان کوچک جدید را کشف کردند که تنها به اندازه یک درصد از اندازه کهکشان راه شیری بود. این کهکشان هنوز در حال توسعه بوده و در مراحل اولیه شکلگیری خود را طی می‌کند. با این حال، دانشمندان توانستند این کهکشان کوچک را با عدسی گرانشی پیدا کنند. اکنون، این کهکشان جدید اولین مورد در نوع خود نیست. در حقیقت بیست کهکشان کوتوله در کهکشان راه شیری شناور هستند، اما یافتن آن‌ها بدون فناوری و اکتشافات حاصل از سفر‌های فضایی ممکن نبود.