به گزارش باشگاه خبرنگاران جوان، علیرضا بیرانوند، دروازه‌بان ملی‌پوش کشورمان که در تیم بواویشتا پرتغال عضویت دارد، چند روزی است به‌خاطر ثبت رکورد پرتاب توپش در گینس سوژه رسانه‌های داخلی و خارجی شده است. او تصمیم دارد به‌زودی رکورد خودش را ارتقا بدهد و باز هم خبرساز شود. بیرانوند در گفتگو با همشهری جزئیاتی را درباره ثبت این رکورد و اتفاقات مثبت بعد از آن تشریح کرده و در ادامه از شرایط تیم ملی و تیم باشگاهی‌اش گفته است.
در این سال‌ها بازی‌های خوبی در تیم ملی و پرسپولیس از تو دیده‌ایم. ازجمله کلین‌شیت‌های پی‌درپی در بازی‌های مقدماتی جام‌جهانی ۲۰۱۸ و قهرمانی‌های متوالی با پرسپولیس. اما به‌نظر، بعد از گرفتن پنالتی رونالدو، این ثبت رکورد پرتاب توپ باید مهم‌ترین اتفاق زندگی فوتبالی‌ات باشد. اینطور نیست؟
من خودم اتفاقات ویژه فوتبالی‌ام را بیشتر از این چند موضوع می‌بینم. اتفاقات خوبی که برایم افتاده زیاد هستند. حضور قدرتمند در جام‌جهانی، رفتن به فینال آسیا با پرسپولیس، اینکه چند سال نامزد مرد سال آسیا شدم، بعد ۱۲ تا کلین‌شیت در بازی‌های مقدماتی جام‌جهانی ۲۰۱۸ بوده که اتفاقا دنبالش هستم ثبت این رکورد هم در گینس اتفاق بیفتد. دوست دارم حکم این رکورد را هم بگیرم.
یعنی این رکورد ۱۲ کلین‌شیت را در گینس ثبت کنند؟
بله. صحبتش را شنیده‌ام و اگر این اتفاق برایم بیفتد، خیلی خوب است. به‌هرحال دروازه‌بانی که ۱۲ بازی در مقدماتی جام‌جهانی گل نخورده باشد، تابه‌حال نداشته‌ایم. حالا این اتفاق برای من افتاده و دنبالش هستند که ثبت شود. یک مقدار هم طولانی شده و باید ببینم کسی می‌تواند این کار را انجام بدهد یا نه! از ثبت رکوردم در گینس خیلی خوشحالم، چون یک اتفاق ملی بود. از تمام رسانه‌ها و تمام مردمی که تبریک گفتند، تشکر می‌کنم و دست تک‌تک‌شان را می‌بوسم. یک تشکر ویژه از مردم کشورم دارم که از مشهد، اصفهان، تبریز، هواداران پرسپولیس و حتی هواداران استقلال به من تبریک گفتند. به هرحال من ۴، ۵ سال در پرسپولیس بودم و انتظار چنین چیزی را نداشتم، ولی همه این اتفاق را یک موضوع ملی می‌دانستند.
برای این پرتاب‌ها خیلی تمرین می‌کنی یا یک استعداد مادرزادی است؟
به‌نظرم این قدرت به دست‌های بلند من برمی‌گردد. پرتاب بلند توپ، تاکتیک و قلق خاص خودش را دارد. نوع دویدن به جلو و انتخاب پای تکیه‌گاه خیلی مهم است. تمرین و حوصله زیادی می‌خواهد. مثلا گلر‌های ملی در اردو از من می‌پرسند و من هم روش‌ها را توضیح می‌دهم، اما کمی که تمرین می‌کنند، خسته می‌شوند و دیگر ادامه نمی‌دهند، چون برایشان سخت است.
علاقه‌ات به این پرتاب‌ها از کجا شروع شد؟
اوایل که چندبار پرتاب کردم، مردم خیلی انرژی دادند و تعریف و تمجید که کردند، من هم خوشم آمد و ادامه دادم. به قول وریا غفوری قبل از بازی‌ها کتفم را روغن‌کاری می‌کردم تا بتوانم پرتاب‌های بهتری داشته باشم. در نفت تهران که بودیم، وریا همیشه قبل از بازی‌ها می‌گفت کتف‌ها را روغن بزن که الان باید پرتاب‌ها را بیندازی! من هم گوش می‌کردم. البته دوست هم ندارم همینطور بی‌هدف توپ‌ها را پرتاب کنم و فقط رکورد بشکنم. دوست دارم برای بازیکنان موقعیت بسازم. حتی در رده نوجوانان هم روی پرتاب دست‌هایم تمرین می‌کردم. در همان رده‌های پایه هفت‌هشت بار با پرتاب‌هایم پاس گل دادم. ولی آن بازی‌ها دیده نمی‌شد. الان دیگر بیشتر بازیکنان ایرانی و بازیکنان تیم‌ملی با پرتاب‌های من آشنا هستند و برای این کار جاگیری می‌کنند. اما در اروپا از این چیز‌ها کم است و آن فوروارد‌های سرعتی روبه‌جلو را ندارند. یک مقدار زمان می‌برد تا از این پرتاب‌های من فرصت گل بسازند. خلاصه آرزوی هر ورزشکاری است که در رشته خودش چنین رکوردی را در کتاب گینس ثبت کند و حکم آن را برایش بفرستند. گرفتن این گواهی، اتفاق بزرگی است.
به‌نظر، غیر از تو و حب‌درویش که در روپایی‌زدن رکورد می‌شکند، نام ورزشکار دیگری از کشورمان در کتاب گینس نیست. هست؟
یک رکورد‌هایی هست، اما آن‌ها برای خودشان رکورد می‌زنند. مثلا بعضی‌ها می‌آیند یک حرکت‌هایی می‌کنند و ویدئوی آن را برای گینس می‌فرستند که آقا ما این کار را کردیم! حتی شاید برای این کار هزینه هم بکنند تا خودشان را نشان دهند. ولی من این اتفاق برایم نیفتاد، خودشان پیگیر بودند و حکمش را برای من فرستادند. فکر می‌کنم ۴، ۵ سال پیگیر این موضوع بودند. اگر یادتان باشد این پرتاب من مربوط به قبل از جام‌جهانی ۲۰۱۸ است. به‌هرحال صبر می‌کنند ببینند دروازه‌بان دیگری هم می‌تواند این کار را انجام دهد یا نه. دیدند کسی نیست، بعد این حکم را صادر کردند. مثلا در میان دروازه‌بان‌ها، گلر منچسترسیتی در ضربه با پا این رکورد را به‌دست آورده است. او در ضربه با پا به‌دست آورده و من با دست آن را کسب کردم.
بازتاب این رکورد در تیم باشگاهی‌ات در پرتغال چطور بود؟
خیلی بازتاب خوبی داشت. در تمام رسانه‌های اروپا و مخصوصا پرتغال پیچیده بود. مخصوصا خود باشگاه بواویشتا خیلی روی این اتفاق کار کرد. هرچند این پرتاب دستم جای دیگری بود و در تیم ملی آن را انجام داده بودم، ولی بواویشتا خیلی روی آن کار کرد و باعث شد رسانه‌های پرتغال هم روی آن کار کنند. برای باشگاه بواویشتا اتفاق بزرگی بود. دوستان هم خیلی پیام دادند، در پیج‌هایشان عکسم را گذاشتند و تبریک گفتند که از همه آن‌ها تشکر می‌کنم.
ولی صفحه تیم ملی برایت پیام تبریکی نگذاشت و ظاهرا از آن‌ها ناراحت شده بودی. انتظار می‌رفت مسئولان روابط‌عمومی فدراسیون فوتبال بیشتر به این اتفاق بپردازند.
نمی‌دانم در مورد این مسائل چه بگویم. برای من فقط این مهم است که مردم را خوشحال کردم. به‌هرحال این هم یک رکورد ملی بوده و شخصی نیست. نمی‌دانم چه چیزی پشت پرده وجود دارد. دو سه بار صفحه تیم‌ملی و صفحه فدراسیون فوتبال را دیدم، اما اصلا چنین خبری را هنوز هم نگذاشته‌اند. دوستان دائما برایم می‌فرستادند و می‌پرسیدند جریان چیست؟ سؤال می‌کردند چرا پیج تیم ملی خبر این رکورد را نمی‌گذارد. من هم رفتم دیدم هیچ عکس‌العملی نشان نمی‌دهند. به‌هرحال سلیقه‌ای است و شاید من را دوست نداشته باشند. شاید اگر تولد بازیکن دیگری بود، پیام تبریک می‌گذاشتند!
در این هفته‌ها داری برای تیم باشگاهی‌ات در ترکیب اصلی بازی می‌کنی. از شرایطت در آنجا برایمان بگو.
وضعیت‌مان بد نیست. متأسفانه در چند بازی نتوانستیم نتایج ایده‌آلی بگیریم. اما مربی ما تغییر کرده و این روند تغییر خواهد کرد. شرایط تیم‌مان بد نیست، اما شانس هم در چند بازی گذشته با ما یار نبود. من هم هرازگاهی بدشانسی می‌آورم، اما یک گلر ششدانگ هم هر چهار پنج بازی بالاخره یک اشتباه می‌کند. امیدوارم روند تیم‌مان رو به‌جلو باشد و من هم بتوانم به تیم کمک کنم.
اهداف تو در رده باشگاهی چیست؟
هدفم این است که ان‌شاءالله اگر در جام‌جهانی خوب کار کردم و پیشنهادی داشتم و سراغ من را گرفتند، بگویند دارد در اروپا بازی می‌کند. یعنی هدف من برای ماندن در اروپا همین است وگرنه راحت می‌توانستم بیایم ایران بازی کنم و کنار خانواده‌ام باشم. ولی هدفم از بازی در اروپا این است که فردا یک امتیازی برایم بشود و اگر پیشنهادی از تیم‌های اروپایی داشتم، نگویند در قاره آسیا بازی می‌کند. البته آسیا هم تیم‌های بزرگی دارد، اما از لحاظ کیفی از تیم‌های اروپایی امتیازش کمتر است.
در مورد تیم‌ملی خیلی‌ها اعتقاد دارند ما صعودمان قطعی شده و باید از الان به فکر حضور پرقدرت در جام‌جهانی باشیم. در این ارتباط و شرایط خودت در تیم ملی برایمان بگو.
تیم‌ملی شرایط خیلی خوبی دارد. فکر می‌کنم یکی از بهترین نسل‌های تیم‌ملی همین نسل فعلی باشد. شما دقت کنید از ۲۶ بازیکن تیم‌ملی شش هفت نفر بیشتر در لیگ ایران بازی نمی‌کنند. همه لژیونر هستند و همه تجربه دارند. به قول معروف تنشان به بازیکنان اروپایی خورده و این خیلی به تیم ملی کمک کرده است. انتظار می‌رود که در جام‌جهانی برای نخستین‌بار در تاریخ از گروه‌مان صعود کنیم. البته باز هم می‌گویم هنوز هیچ‌چیز تمام نشده است. ما چند بازی سخت داریم و امیدوارم این دو بازی آینده به‌خصوص بازی با عراق را ببریم تا به جام‌جهانی صعود کنیم.
در مورد اتفاقی که برای طارمی افتاده هم صحبت می‌کنی؟
به‌نظر من یک موضوع خانوادگی است و حل می‌شود. همه می‌دانند که مهدی یکی از بازیکنان خیلی‌خوب و تأثیرگذار تیم‌ملی است. خود سرمربی تیم‌ملی هم می‌داند طارمی بازیکن بزرگی است و چندین جا مصاحبه کرده و گفته طارمی یکی از ستاره‌های تیم‌ملی است. همه بازیکنان تیم‌ملی دوست داریم مهدی برگردد. همه بچه‌ها دوست داریم تیم‌ملی با قدرت جلو برود و مهدی هم خودش خیلی دوست دارد در جام‌جهانی باشد. من با او صحبت کردم و ان‌شاءالله مشکل به‌زودی حل می‌شود. ان‌شاءالله آقای اسکوچیچ هم این کار را انجام می‌دهد و مهدی برمی‌گردد. همه ما یک تیم هستیم. از این اتفاقات در همه تیم‌های ملی و باشگاهی می‌افتد.
منبع:همشهری آنلاین
انتهای پیام/