به گزارش خبرنگارحوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان کتاب «الحیاة» اثر علامه حکیمی است وی این اثرش را به همراه برادرانش به نامهای علی و محمد حکیمی به رشته تحریردرآورد. نگارش کتاب در سال ۱۳۵۳ آغاز شد و آخرین جلد آن در سال ۱۳۹۴ منتشر و در بازار نشر عرضه شد.
بیشتربخوانید
نویسندگان کتاب می‌خواستند با نگارش این اثر گران سنگ سیمایی از اسلام و تشیع را بر محور عدالت اجتماعی و آزادگی فردی به مخاطبانشان ارائه دهند. قرآن و حدیث منبع اصلی آن‌ها برای نگارش بود. احمد آرام شش جلد اول آن را به فارسی ترجمه کرد.
از آنجایی نگارش کتاب در زمان پهلوی آغاز شد مولفان برای اینکه حساسیت حکومت وقت نسبت به انتشار کتاب از بین برود و بتوانند راحت‌تر کتابشان را منتشر کنند زبان عربی را برای نگارش این اثر گرانسنگ برگزیدند.
استناد به قرآن کردیم در اکثر موارد، انطباق مضمونی احادیث با آیات، تعاضد مضمونی احادیث و ذکر مآخذ هر حدیث از ویژگی‌های کتاب «الحیاة» است.
در صفحات نخستین هر جلد آمده است «این کتاب دائرة المعارفی اسلامی، علمی، پژوهشی است که روش زندگی فردی و اجتماعی آزاد و پیشرو را ترسیم می‌کند و انسان‌های سراسر جهان را به پی‌ریزی یک نظام مردمی شایسته فرامی‌خواند.»
درجلد‌های نخستین کتاب تلاش شد الگو‌هایی عملی برای مخاطبان اثر تبین شود. در جلد‌های پایانی بیشتر مبانی نظری بیان می‌شود. بنا بر گفته نویسندگان اثر «تعالیم اسلام در الحیاة، بر پایه قرآن و حدیث گردآوری و تدوین شده است. توجه الحیاة به چهار رکن عمدهٔ مذهب، انسان، زمان، و زندگی است و در این کتاب ۱۲ جلدی، از زاویه نگاه قرآن و سنت به این چهار رکن پرداخته شده است.»
محمدرضا حکیمی الحیاة را یک کتاب انقلابی معرفی می‌کند. وی از دانشمندان مکتب تفکیک است. در اینجا برخی از نظرات وی را می‌آوریم:
«از نظر او انقلاب تغییر احوال ملت است، نه تغییر اشخاص دولت. یعنی هر گاه احوال ملت از ظلم به عدل، از بی‌کرامتی به کرامت و از اختناق به آزادی تغییر یابد، انقلاب پدید آمده است.»
«اسلام از نظر وی دینی انقلابی است و قرآن انقلابی‌ترین کتاب موجود در دست بشر و ملاک پدید آمدن یک انقلاب راستین انسانی است. هر جا حقوق انسان‌ها، عدالت و آزادی متزلزل شود، انسان‌های آزاده و توده مظلوم مردم به حرکت درمی‌آید، ایثار می‌کند حتی شهید می‌دهد تا بنیاد ظلم و بی‌حرمتی را واژگون کند.»
از نظر حکیمی، الحیاة به عنوان کتابی انقلابی و انقلاب‌گرا، دعوت به اجرای عدالت تا حد «من‌های فقر» می‌کند و با توجه به احادیث معتبری که فقر را زاییده تکاثر متکاثران و غنای وافر توانگران دانسته، روشن می‌شود که احادیث اسلام در مسائل فردسازی و جامعه‌پردازی، وحدت نظر دارند و به این آثار باید به چشم علمی نگریست، نه فقط قدسی. با همین نگاه محمدرضا حکیمی در تابستان ۱۳۸۱ش نامهای ۱۸ صفحه‌ای به فیدل کاسترو رهبر وقت کوبا نوشت و چنانکه خود گفته، «با یک انقلابی درد دل کرد.»
انتهای پیام/