به گزارش خبرنگار حوزه تجسمی گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، پس از برگزاری انتخابات سیزدهمین دوره ریاست‌جمهوری و معرفی ابراهیم رئیسی به عنوان منتخب این دوره از انتخابات، گمانه‌زنی‌ها برای تصدی کرسی‌های وزارتخانه‌ها آغاز شد. درباره تصدی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نام افرادی همچون محسن پرویز، عزت‌الله ضرغامی، علیرضا مختارپور، میثم نیلی و محمدمهدی اسماعیلی به چشم میخورد.
تا اینکه روز گذشته، اسامی اعضای پیشنهادی رئیس جمهور برای کابین دولت سیزدهم به مجلس شورای اسلامی ارائه شد و محمدمهدی اسماعیلی گزینه معرفی شده برای وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی بود. بنابر اظهارات نایب رئیس مجلس شورای اسلامی، صلاحیت افراد معرفی شده از روز شنبه توسط کمیسیون های تخصصی مجلس بررسی و نتیجه این بررسی ها پس از یک هفته اعلام خواهد شد. حال باید دید که گزینه پیشنهادی سید ابراهیم رئیسی به عنوان وزیر ارشاد آینده، به تایید کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی میرسد یا خیر؛
داود یاراحمدی کارشناس اقتصاد فرهنگ و هنر و مدیر فرهنگی، درباره ویژگی‌هایی که یک وزیر فرهنگ و ارشاد کارآمد، باید داشته باشد، به خبرنگار ما گفت: با تغییر هر دولت و انتخاب رئیس جمهور جدید، گمانه زنی‌ها بر سر وزرای دولت شروع و هر روز لیست تازه‌ای در رسانه‌های مجازی و مکتوب با اهداف خاص گروه‌ها و احزاب منتشر می‌شود. مبحثی به اسم سهم خواهی گروه‌ها و احزاب به صورت پیدا و پنهان از رئیس جمهور منتخب، از زبان رسانه‌های همسو در قالب لیست‌های وزرای احتمالی منعکس و درباره هر یک از اسامی، مثنوی ۷۰ من، سیاهه می‌شود؛ چرا که فتح هر یک از این سنگر‌ها در جایگاه وزیر، سهم بیشتری در خط دهی فکری رئیس جمهور وقت خواهد داشت و به این ترتیب بخش عمده‌ای از اهداف آن‌ها محقق شود.
وی افزود: اگر چه جناب رئیسی، به عنوان رئیس جمهور منتخب دور سیزدهم، تا به امروز سعی بر این داشته که خود را از این ماجرا‌ها دور نگه دارد؛ اما متاسفانه این روز‌ها انتشار لیست‌های وزرا در رسانه‌های کذا و کذا، کمی ماجرا را به تکرار پاشنه آشیل پیشین نزدیک‌تر می‌کند. با نگاهی به قانون اهداف و وظایف وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی که در ۴ ماده، ۴۲ بند و چند تبصره قید شده است، متوجه چرایی شکل گیری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی می‌شویم؛ اما مهم اینجاست که طی این سالها، وضعیت از دست رفته و افسار گسیخته فرهنگ و هنر کشور، حکایت بر این ماجرا دارد که وزیران فرهنگی، حتی یک تورق چشمی هم به بند‌های این قانون نداشته اند؛ چرا که اگر وزرای ارشاد سعی و تلاش داشتند که در هر سال، دست کم به یک بند از این قوانین به نحو احسن عمل کنند، تقریبا همه بند‌های اهداف یاد شده بعد از ۴۲ سال محقق می‌شد.
بیشتر بخوانید
این کارشناس هنری اظهار کرد: حال این گذشته بماند برای پاسخگویی ایشان به خدایشان در قیامت؛ اما بعد از ۴۲ سال، تکرار این اتفاق از رئیس جمهور منتخب دوره جدید، برای اهالی فرهنگ و هنر ناراحت کننده خواهد و دغدغه داغدیده های این عرصه هم رنگ و بوی خاص تری دارد که امیدواریم برادر عزیز جناب رئیسی توجه ویژه تری به آن داشته باشد.
وی ادامه داد: در بند ۱۲ ماده ۲ قانون یاد شده، چنین آمده است «تقویت روح تحقیق، تتبع و ابتکار در تمام زمینه‌های فرهنگی و هنر اسلامی و ایرانی از طریق تشویق و حمایت نویسندگان، شعرا، ادبا، هنرمندان و معرفی و بزرگداشت علما، عرفا و شخصیت‌های فرهنگی جهان اسلام و تولید و نشر آثار مربوط به آنان و همچنین پرورش استعداد‌ها و ذوق فرهنگی و هنری افراد جامعه می‌باشد». الحق کاتب یا کاتبان سیاهه یاد شده، به نکته پر مغز و جامعی پرداخته اند؛ تقویت روح تحقیق، تتبع و ابتکار در تمام زمینه‌های فرهنگی و هنر اسلامی و ایرانی توسط اهالی فرهنگ و هنر! وقتی قرار است ماجرای ساختار روح تحقیق، تتبع و ابتکار یک جامعه در دستان اهالی فرهنگ و هنر شکل بگیرد، چه کسی باید شولای صدارت را بر تن کند که ضمن داشتن درک درستی از این مقوله و مبحث (آن هم نه به ظن خود) بتواند زبان این اهالی را به درستی بفهمد!
یاراحمدی در تشریح صلاحیت های یک وزیر بیان کرد: داشتن مدرک دکترا از فلان مرکز و فلان جا، مدارک غیر مرتبط، عبور، حضور و عضویت در فلان مجمع که هیچ نام و نشانی از آن برای اهالی فرهنگ آشنا نیست، نشست و برخواست در دفتر فلان شخصیت سیاسی تحت عنوان چه و چه و... هیچکدام از گره‌ها و مشکلات اهالی فرهنگ و هنر را باز نخواهد کرد و اتفاقا زخمی دیگری خواهد بود بر ریش دل که از اسلاف بجای مانده چرکین شده است؛ بزرگترین مشکل وزرای فرهنگ و ارشاد ما از گذشته تا به امروز این بوده که هیچ صنمی با فرهنگ و هنر نداشته اند و بیشتر از طریق توصیه‌های احزاب و گروه‌های همسو و یا آقازاده‌ها به این جایگاه تکیه زده بودند.
وی افزود: خطاب به رئیس جمهور عرض میکنم که سابقه کاری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی تنها عبور از کوچه فرهنگ نیست! چرا که «فر» در قواره «هنگ» وقتی متبلور می‌شود که شاکله عامل به معمول در جان او حلول پیدا کرده باشد؛ به همین دلیل است که وزیر فرهنگ می‌باید از جنس اهالی فرهنگ و هنر باشد. او باید ضمن دوری از سیاست، فردی سیاستمدار باشد تا سیاست را به عنوان عاملی برای عملکرد درست فرهنگ و هنر در جامعه به کار بگیرد.
این منتقد هنری تاکید کرد: یادمان باشد هنرمندان و اهالی فرهنگ چراغداران جامعه هستند. هر چراغداری که از این جامعه به هر علتی دچار مشکل شود، ادامه مسیر برای جامعه در پیچ حوادث تاریخی با چالش جبران ناپذیری روبرو خواهد شد.
انتهای پیام/