به گزارش خبرنگار حوزه بهداشت و درمان گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران جوان، به نقل از مدیکال اکسپرس، سرطان برای رشد و گسترش باید از عملکرد سلول‌های ایمنی بدن ما به ویژه سلول‌های T خاص «قاتل»، جلوگیری کند.
محققان مرکز ایمنیوبیولوژی و پاتوژنز میکروبی سالک به سرپرستی پروفسور سوزان کائچ دریافتند محیط داخل تومور‌ها (ریز محیط تومور) حاوی مقدار زیادی مولکول چربی اکسید شده است که وقتی توسط سلول‌های T قاتل بلعیده می‌شود، توانایی آن‌ها را در از بین بردن سلول‌های سرطانی از بین می‌برد. در یک چرخه معیوب آن سلول‌های T که به انرژی نیاز دارند، سطح یک انتقال دهنده چربی سلولی، CD۳۶ را افزایش می‌دهند که متاسفانه آن‌ها را با چربی اکسیده شده بیشتری اشباع کرده و عملکرد‌های ضد توموری آن‌ها را کاهش می‌دهد.
این کشف مسیر‌های جدیدی را برای حفاظت از توانایی سیستم ایمنی بدن در مبارزه با سرطان از طریق کاهش آسیب چربی اکسیداتیو در سلول‌های T کشنده پیشنهاد می‌کند. شناسایی این عوامل باعث سرکوب سیستم ایمنی در ریز محیط تومور شده و می‌تواند منجر به ایجاد روش‌های ایمنی درمانی جدیدی برای سرطان شود.
کائچ، محقق اصلی این مطالعه و مدیر مرکز ایمنیوبیولوژی و پاتوژنز میکروبی سالک در این باره گفت: یافته‌های ما یک حالت جدید از سرکوب سیستم ایمنی را در تومورهای مربوط به واردات چربی‌های اکسیده (لیپید‌های AKA) در سلول‌های T از طریق انتقال دهنده چربی سلولی CD۳۶ کشف کرد که عملکرد ضد توموری آن‌ها را به صورت محلی مختل می‌کند.
زمینه در حال رشد ایمونومتابولیسم سرطان، چگونگی برنامه ریزی مجدد متابولیسم سلول‌های ایمنی در تومور‌ها و هدایت آن توسط تغییرات در دسترس بودن مواد مغذی را بررسی می‌کند. دانشمندان می‌دانند تومور‌ها چربی جمع می‌کنند و چنین انباشتی با اختلال عملکرد ایمنی در ارتباط است، اما جزئیات رابطه هنوز مشخص نیست.
مطالعه این تیم تحقیقاتی مشخص کرد تومور‌ها حاوی مقادیر زیادی از چندین کلاس لیپید و به ویژه لیپید‌های اکسید شده هستند که به طور کلی در لیپوپروتئین‌های اکسید شده با چگالی کم یافت می‌شوند، همان (LDL) که معمولا چربی «بد» محسوب می‌شود؛ آن‌ها سپس مشاهده کردند که سلول‌های T قاتل چگونه به LDLهای اکسیده شده در تومور‌ها پاسخ می‌دهند به این ترتیب که سلول‌های T قاتل با افزایش CD۳۶ در سطح آن‌ها و بلعیدن مقدار زیادی لیپید‌های اکسید شده با ریز محیط تومور سازگار می‌شوند. آن‌ها با همکاری آزمایشگاه Brinda Emu در دانشگاه ییل دریافتند که این فرآیند به عنوان یک کاتالیزور برای هدایت مقادیر بیشتری اکسیداسیون لیپید به صورت داخلی در سلول‌های T قاتل و در نهایت سرکوب دفاع آن‌ها عمل می‌کند.
در مرحله بعدی این تیم روش‌های مختلفی را برای بررسی چگونگی اختلال در عملکرد سلول T کشنده CD استفاده کرد. آن‌ها مدل‌های موش فاقد CD۳۶ را روی سلول‌های T ایجاد کرده و از آنتی بادی برای جلوگیری از CD۳۶ استفاده کردند. آن‌ها تایید کردند که CD۳۶ با افزایش واردات لیپید اکسید شده، باعث اختلال در عملکرد سلول‌های T در تومور‌ها می‌شود که این امر منجر به اکسیداسیون چربی و آسیب بیشتر در سلول‌های T شده و باعث فعال شدن پروتئین پاسخ استرس p۳۸ می‌شود.
یکی دیگر از محققان می‌گوید: ما دریافتیم وقتی سلول‌های T توسط لیپید‌های اکسید شده تحت فشار قرار می‌گیرند، عملکرد ضد توموری آن‌ها را متوقف می‌کنند.
این تیم همچنین فرصت‌های درمانی جدیدی برای کاهش اکسیداسیون لیپید‌ها و بازیابی عملکرد سلول‌های T کشنده در تومور‌ها از طریق ایمونوتراپی و مسدود کردن CD۳۶ از طریق یک روش درمانی با آنتی بادی یا بیان بیش از حد گلوتاتیون پراکسیداز ۴ (GPX۴، یک مولکول کلیدی که لیپید‌های اکسید شده در سلول‌ها را از بین می‌برد) پیدا کرد.
نکته مهم اینکه اکسیداسیون لیپید فقط در سلول‌های T اتفاق نمی‌افتد بلکه این پدیده در سلول‌های توموری نیز رخ می‌دهد و مقدار زیاد آن باعث مرگ سلول می‌شود. در حقیقت در تحقیقات سرطان هیجان زیادی وجود دارد که اکسیداسیون لیپید را در سلول‌های تومور افزایش داده که البته می‌تواند کشنده باشد، اما کائچ و تیم او احتیاط می‌کنند.
کائچ می‌گوید: اکنون که این آسیب پذیری سلول‌های T در برابر استرس اکسیداسیون لیپید را کشف کردیم، ممکن است لازم باشد روش‌های انتخابی‌تری برای القای اکسیداسیون لیپید در سلول‌های تومور، اما نه در سلول‌های T بیابیم.
بیشتر بخوانید
انتهای پیام/