به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از قم، هم زمان با سالروز شهادت ششمین مهر سپهر سروری شهر کریمه اهل بیت سلام الله علیها حال و هوای حزن آلودی به خود گرفته است؛ تمام شهر سیاه پوش و عزادار شهادت امام صادق (ع) است.
حرم مطهر حضرت معصومه (س) یکپارچه سیاه‌پوش و سوگوار شهادت امام ششم شیعیان است ، ارادتمندان برای عرض تسلیت رهسپار بارگاه نورانی بانوی کرامت (س) شده اند.
مراسم عزاداری شهادت امام صادق (ع) با رعایت شیوه نامه‌های بهداشتی و اصل فاصله گذاری اجتماعی در حرم مطهر ،بقاع متبرکه و دیگر اماکن مقدس در حال برگزاری است و سخنرانان در بیان فضایل ششمین خورشید ولایت سخنرانی می‌کنند.
امام جعفر صادق، امام ششم شیعیان، در هفدهم ربیع الاول سال ۸۳ هجری قمری در مدینه دیده به جهان گشود. کنیه ایشان ابو عبدالله و لقبشان صادق است. پدر ارجمندشان امام باقر علیه السلام و مادرش ام فروة است. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم سال‌ها قبل، ولادت آن حضرت را خبر داده و فرموده بود نام او را صادق بگذارید.
در دوران قبل از امامت، حضرت شاهد فعالیت‌های پدر بزرگوارشان امام محمدباقر(ع) در نشر معارف دینی و تربیت شاگردان وفادار و با بصیرت بود.
امام صادق در سال ۱۱۴ هجری قمری پس از شهادت پدرشان در سن ۳۱ سالگی به امامت رسیدند. دوران امامتشان مصادف بود با اواخر حکومت بنی امیه و آغاز حکومت عباسیان بود.
در آغاز امامت حضرت افرادی از شیعیان و حتی بستگان حضرت حاضر به قبول امامت ایشان نبودند؛دوران امام جعفر صادق در میان دیگر دوران‌های ائمه معصومین علیهم السلام، دورانی منحصر به فرد بود و شرایط اجتماعی و فرهنگی عصر آن حضرت در زمان هیچ یک از امامان وجود نداشته است و این به دلیل ضعف بنی امیه و قدرت گرفتن بنی عباس بود. این دو سلسله مدت‌ها در حال مبارزه با یکدیگر بودند که این مبارزه در سال ۱۲۹ هجری وارد مبارزه مسلحانه و عملیات نظامی گردید. این کشمکش‌ها و مشکلات سبب شد که توجه بنی امیه و بنی عباس کمتر به امامان و فعالیتشان باشد. از این رو این دوران، دوران آرامش نسبی امام صادق و شیعیان و فرصت بسیار خوبی برای فعالیت علمی و فرهنگی آنان به شمار می‌رفت.
عصر آن حضرت همچنین عصر جنبش فرهنگی و فکری و برخورد فرق و مذاهب گوناگون بود.
پس از زمان رسول خدا دیگر چنین فرصتی پیش نیامده بود تا معارف اصیل اسلامی ترویج گردد، بخصوص که قانون منع حدیث و فشار حکام اموی باعث تشدید این وضع شده بود؛ لذا خلأ بزرگی در جامعه آن روز که تشنه هرگونه علم و دانش و معرفت بود، به چشم می‌خورد.
امام صادق با توجه به فرصت مناسب سیاسی و نیاز شدید جامعه، دنباله نهضت علمی و فرهنگی پدرش را گرفت و حوزه وسیع علمی و دانشگاه بزرگی به وجود آورد و در رشته‌های مختلف علمی و نقلی شاگردان بزرگی تربیت کرد. شاگردانی چون: هشام بن حکم، مفضل بن عمر، محمد بن مسلم ثقفی، ابان بن تغلب، هشام بن سالم، مؤمن طاق، جابر بن حیان و.... تعداد شاگردان امام را تا چهار هزار نفر نوشته اند.
امام از فرصت‌های گوناگونی برای دفاع از دین و حقانیت تشیع و نشر معارف صحیح اسلام استفاده می‌برد.
مناظرات زیادی نیز میان ایشان و سران فرقه‌های گوناگون انجام پذیرفت که طی آن‌ها با استدلال‌های متین و استوار، پوچی عقاید آن‌ها و برتری اسلام ثابت می‌شد.
شرایطی مناسب پیش آمد و معارف اسلامی بیش از هر وقت دیگر از طریق الهی خود منتشر گشت، به صورتی که بیشترین احادیث شیعه در تمام زمینه‌ها از امام صادق نقل گردیده و مذهب تشیع به نام مذهب جعفری و فقه تشیع به نام فقه جعفری خوانده می‌شود.
گستره دانش و علوم امام وسیع و شامل بسیاری از شاخه‌های علوم انسانی بوده است که در قالب روایات فراوان به تشنگان دانش ارائه می‌گردید، امام در برخی از رشته‌ها به تربیت افراد متخصص می‌پرداخت و شاگردان خصوصی داشت، و برخی از دروس امام هم عمومی بود و از تمام فرقه‌ها در آن شرکت می‌کردند. مدینه با وجود امام مرکز ثقل علمی بود و دانشجویان از هرسوی به آن روی می‌آوردند و به گرمی مجالس علمی امام شیفته شده و علوم مختلف را می‌آموختند. این دانشگاه در زمان امام باقر (ع) شکل گرفت، و با امام صادق (ع)حفظ و توسعه شگفت انگیز یافت.
در زمان امام صادق(ع)حرکت علمی جان تازه‌ای گرفت و این خیزش علمی به دورترین نقاط نیز راه یافت و علوم مختلف با توجه به نیاز اجتماع و ظرفیت‌های موجود به واسطه امام صادق نشر یافت و کتاب‌های زیادی نیز به همت شاگردان امام به رشته تحریر درآمد، و نهضت بزرگ و گسترده علمی شروع شد و در تمام جهان اسلام روح دانش جویی زنده گردید.
همان طور که گفته شد امام بین دو دوره عباسی و اموی و دوران گذار از امویان به عباسیان می‌زیست.
عباسیان برای کسب قدرت و محبوبیت در دل‌های مردم از وجهه اهل بیت پیامبر استفاده می‌کردند و حتی شعارشان" الرضا فی آل محمد" بود.
آنان به دنبال اشخاصی با وجهه مردمی بودند که هم از بستگان پیامبر باشند و هم درمیان مردم محبوبیت داشته باشند؛ لذا بهترین شخص در نظر عباسیان امام صادق بود.
امام صادق پیشنهاد آنان را رد کردند و فرمودند: نه شما از یاران من هستید نه زمانه، زمانه من است. حتی برخی از بستگان آن حضرت نزدیک بود با این پیشنهاد‌ها فریب بخورند، اما امام با روشنگری خاص خود به آنان فهماندند که به ظاهر توجه نکنند. امام می‌دانست که عباسیان نیز هدفی جز رسیدن به قدرت ندارند و اگر شعار طرفداری از اهل بیت را مطرح می‌کنند، صرفا به خاطر جلب حمایت توده‌های شیفته اهل بیت است.
امام می‌دید که سران سیاسی و نظامی عباسیان در خط مستقیم اسلام و اهل بیت نیستند و لذا حاضر نبود با آنان همکاری کرده و به اقداماتشان مشروعیت بخشد. چنانکه در تاریخ می‌بینیم که چه جنایاتی کردند و چه خون‌هایی ریختند تا پایه‌های عباسیان محکم گردد. از حوادث مهم در زمان امامت حضرت، قیام عمویش زید ابن علی است که شکست خورد و با شهادت زید به پایان رسید.
پس از به قدرت رسیدن عباسیان، همان طور که آن حضرت پیش بینی کرده بود فشار بر شیعیان افزایش یافت و با روی کار آمدن منصور این فشار به اوج خود رسید.
این دوران، یعنی چند سال آخر عمر آن حضرت بر خلاف دوران اولیه امامتشان، دوره سختی‌ها و انزوای دوباره آن حضرت و حرکت تشیع بود.
منصور شیعیان را به شدت تحت کنترل قرار داده بود. سرانجام کار به جایی رسید که با تمام فشارها، منصور چاره‌ای ندید که امام صادق را که رهبر شیعیان بود از میان بردارد و بنابراین توسط عواملش حضرت را به شهادت رساند.
آن حضرت در سن ۶۵ سالگی در سال ۱۴۸ هجری به شهادت رسید و خاک بقیع پیکر مطهر ایشان را در آغوش کشید.
انتهای پیام/ش