گفت‌وگو با حمیدرضا عطایی بازیگر سریال‌ خانه امن

به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان،  حمیدرضا عطایی با سریال ماندگار «مختارنامه» اثر داود میرباقری و شخصیت «سائب بن مالک» شناخته می‌شود. این بازیگر پس از «مختارنامه»، در سریال‌های «آسمان من»، «ترور خاموش» و «خانه امن»، در نقش یک مامور امنیتی دیده شد و اکنون در مجموعه «صبح آخرین روز» ساخته حسین تبریزی نیز بار دیگر نقش چنین شخصیتی را تجربه کرده است. به بهانه پخش این سریال، درباره تجربه حضور در این مجموعه و ایفای نقش ماموران امنیتی در سریال‌های مختلف، با او گفتگو کرده‌ایم.

قبلا از علاقه‌تان به بازی در آثاری که قهرمان دارند گفته بودید، به همین علت بازی در «صبح آخرین روز» را پذیرفتید؟
دلایل زیادی برای پذیرفتن این نقش وجود دارد، اما بله، یکی از دلایلش هم می‌تواند همین باشد. روایت زندگی نامه این شهید بزرگوار یعنی شهید مجید شهریاری، فرصت خیلی خوبی بود که ما بازیگر‌ها بتوانیم بیشتر به آن واقف شویم و توفیقی نصیب ما شد که در این مسیر کار کردیم.

به طور خاص نقش «حمید سپهر» چه جذابیتی برای شما داشت؟
من ابتدا سناریو را می‌خوانم که ببینم چقدر می‌توانم به عنوان تماشاچی با آن ارتباط برقرار کنم. سناریو را خواندم، کار را دوست داشتم و متوجه شدم که این شخصیت جای کار دارد، اما در ادامه به دلیل شرایطی که در جامعه اتفاق افتاد، بیشتر به این پروژه توجه شد و این نقش و بعضی نقش‌های دیگر بیشتر رنگ گرفت. فیلم نامه انسجام خاص خودش را داشت و از همه مهم‌تر این که قصه سریال حقیقتی است که اتفاق افتاده و این موضوع برای بازیگر مهم است که در داستانی حضور پیدا کند که تنها ساخته و پرداخته ذهن نویسنده و کارگردان یا اقتباسی از تاریخ معاصر است.

نقش شما عینا نمونه واقعی دارد یا برگرفته از واقعیت است؟
برگرفته از واقعیت است. نقش اصلی نه، اما در باره نقش‌های ما، بخشی بر اساس واقعیت و بخشی بر اساس تخیل نویسنده، کارگردان و بنده است.

پیش از بازی در این سریال چقدر با شخصیت شهید و زندگی ایشان آشنا بودید؟
هرکدام از ما به نوعی در جریان جنگ بودیم، مردم ما شهید دادند و همه ما از این موضوعات آگاه هستیم. من فرهنگ شهادت را می‌پسندم. شهید از گذشته بوده، هست و خواهد بود. آیا ما دیگر شهید نخواهیم داد و تمام شد؟ چرا اتفاقا، باز هم زن و مرد‌های بامعرفت، شجاع و آگاهی هستند که جان‌شان را برای مردم و کشورشان وسط بگذارند، به همین دلیل فکر می‌کنم لازمه بخشی از کار ما این است که به مردم آگاهی بدهیم باز هم کسانی هستند که جان شان را وسط می‌گذارند و شهید خواهیم داد، این طور نیست که تمام شود و این قصه ادامه دارد.

یعنی مانند عده‌ای از مردم آشنایی کلی داشتید و با خواندن فیلم نامه بیشتر در جریان اتفاقات قرار گرفتید؟
طبیعتا بیشتر از مردم عادی اطلاعات داشتم، چون من بازیگر هستم، تحقیقات میدانی دارم، هر کتابی را که در این زمینه لازم باشد، مطالعه می‌کنم. نیاز بود که بدانم داستان چیست، اطلاعاتی را به چیز‌هایی که می‌دانستم اضافه کردم و فیلم نامه خوبی که نوشته بودند هم گویا بود.

یعنی به دلیل بازی در این سریال، درباره زندگی شهید تحقیق کردید.
صد در صد، اصلا کار ما همین است. باید تحقیق و زوایای یک نقش را پیدا کنیم. من نقش شهید شهریاری را بازی نکردم، اما، چون در کنار این شخصیت هستم، بازیگر او پارتنر من است و می‌خواهم بدانم در چه دنیایی سیر می‌کند، طبیعتا من هم تحقیقاتی درباره نقش اصلی داشتم. البته نه برای همه نقش‌های پارتنر مقابلم، برای این گونه نقش‌ها تحقیق می‌کنم تا جای خودم را پیدا کنم.

این کار به بازی شما در نقش خودتان هم کمک می‌کند؟
صد در صد. تنها بحث نقش هم نیست، من در این کشور زندگی می‌کنم و ایشان هموطن من است، می‌خواهم بدانم چه اتفاقی افتاده، چرا برای نابغه هسته‌ای ما با تحصیلات عالی، انسان شریف و خانواده‌دار، چنین اتفاقی رخ داده. مردم هم دوست دارند این موضوعات را بدانند، اما آن‌ها فرصت نمی‌کنند درباره این مسائل آگاهی پیدا کنند و تلویزیون نگاه می‌کنند. ما از طریق سریال اطلاعات را به مردم می‌دهیم تا بهتر بدانند چه اتفاقاتی افتاده، ولی قبل از مردم، این ما هستیم که تحقیق می‌کنیم.

پس از «آسمان من»، «ترور خاموش»، «خانه امن» و «صبح آخرین روز» باز هم اگر نقش مشابهی پیشنهاد شود می‌پذیرید؟
بله، به شرط این که نقش درست نوشته شده باشد و فیلم نامه خوبی باشد که ما بتوانیم از جایگاه پلیس، آن هم پلیس ویژه‌مان دفاع کنیم. درباره پلیس‌های ویژه که در سریال‌ها کار کردم تحقیق شده، دوستانی که در سازمان‌های سفارش‌دهنده هستند اطلاعات خاصی را داده‌اند و روی آن‌ها کار شده. بله مشکلی ندارم، کار می‌کنم و خیلی هم خوب است. مضاف بر این که من به عنوان بازیگر پیشینه‌ای دارم که تماشاچی وقتی سریالی را می‌بیند که من نقش پلیس را دارم، پیشاپیش باور کرده. ساختن این سابقه، کار آسانی نیست، سال‌ها زحمت و مرارت می‌خواهد که تماشاچی باورش کند. حالا که تا این جا آمده، چرا بخواهم این ژانر را ترک کنم؟ این ژانر خیلی هم خوب است و خوشبختانه تک تک فیلم نامه‌هایی را که در این فضا ساخته می‌شود به من پیشنهاد می‌دهند و من بررسی می‌کنم ببینم بین آن‌ها کدام به‌روزتر است، درست نوشته شده و کست خوبی دارد سپس انتخاب می‌کنم.

پس با این عقیده‌ای که دارید، نگران نیستید نقش متفاوتی به شما پیشنهاد نشود؟
نه اصلا، مگر چقدر نقش وجود دارد که بخواهیم خودمان را محک بزنیم. ما به شدت محدودیت ژانر داریم و امکانات نداریم. من برای این ژانر تلاش کردم. خدای ناکرده حمل برخودستایی نگذارید، از منظر بازیگری تعداد کمی از بازیگران هستند که بتوانند از پس این ژانر بربیایند. این موضوع را هم در نظر بگیرید که بخشی از این ژانر به ویژگی‌های بدنی و زبان بدن بازیگر متکی است، از همه مهم‌تر فیلم نامه بر اساس تخصص نوشته شده و می‌توان گفت کاری تخصصی است، دیالوگ‌های تخصصی استفاده می‌کنیم و گفتن این‌ها و به کار بردن حس در آن‌ها کار آسانی نیست. به علاوه این ژانر هزینه‌بر و به شدت حساس است، چون این‌ها پرونده‌های مسبوق به سابقه است و چیزی نیست که بازیگر بخواهد همین طور دیمی کار کند. باید تحقیق و پلان به پلان طراحی کند. این‌ها همه دست به دست هم می‌دهد که هرکسی به سادگی نتواند به این ژانر نزدیک شود. من این ژانر را ادامه می‌دهم، اگر نقش‌های دیگر و کارگردان شجاعی باشد که بخواهد محک بزند، ژانر دیگری را هم بازی می‌کنم، اما وقتی برای این گونه نقش‌ها تلاش کرده ام، آن را تا این جا آورده‌ام و باورپذیر شده، چرا باید چنین ریسکی کنم؟ من کاملا از نقش‌هایی که در سریال‌های اخیر بازی کردم، دفاع می‌کنم. ژانر سریال یکی است، اما شخصیت متفاوت است، همه آن‌ها را کنار هم می‌گذارم ببینید چه شباهت‌هایی با هم دارند؟

برای بازی در سریال «خانه امن ۲» با شما صحبتی شده است؟
بله، تا قرارداد نبندیم و جلوی دوربین نرویم، خبری را رسانه‌ای نمی‌کنیم، اما در حد صحبت کردن با کارگردان محترم، صحبت‌هایی شده است.

منبع: خراسان

انتهای پیام/