به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، رحیم مؤذنزاده اردبیلی؛ مؤذنی یکتا که یکم مهرماه ۱۳۰۴ خورشیدی در اردبیل و در خانواده مذهبی چشم به جهان گشود. پدرش، عبدالکریم مؤذن، اولین فردی است که اذانش در سال ۱۳۲۲ از رادیو پخش شد؛ او در برنامه زنده رادیو در سحرهای ماه رمضان، تا سال ۱۳۲۶ اذان میگفت. عبدالکریم مؤذن در سال ۱۳۲۹ بر اثر سکته درگذشت و فرزندش، یعنی رحیم مؤذنزاده اردبیلی که نزد میرزا عزیز، قرآن و دستگاههای موسیقی ایرانی را فرا گرفته بود، به جای پدر مسئولیت اذانگفتن را در رادیو به عهده گرفت.
جعفر موذنزاده، فرزند ارشد استاد رحیم تعریف میکند که «وقتی شیخ کریم میمیرد و پدرم به جایش اذان میگوید، مجریان رادیو ایران برای معرفی او به مردم، «زاده اردبیلی» را به فامیل پدرم اضافه میکنند تا به شنوندگان بگویند، او پسر شیخ کریم است. سرِ همین موضوع، همه فکر کردند که نامخانوادگی پدر من، موذنزاده اردبیلی است و همین نام هم تا آخر روی او ماند.» او میافزاید: «سال ۱۳۳۴ پدر به رادیو میرود و از مهندس محبی مسئول استودیو شش میخواهد که اذانش را ضبط کند. ماه رمضان بود و از او میخواهند که برود بعد از افطار برای ضبط بیاید. پدر قبول نمیکند و میگوید الان باید اذانش را ضبط کنند.
خودش میگفت آن روز حال خاصی داشته است. به گفته خودش، وقتی برای ضبط این اذان به استودیوی رادیو رفته، اذان را در تمام گوشهها امتحان کرده و دیدهاست که جا نمیافتد. همانطور که میدانید، دستگاه بیاتترک یک حزن خاصی دارد و پدر هم در همین دستگاه، در گوشه روحالارواح، اذان را خواندهاست. میگفت که وقتی اذان را در این گوشه خواندم، احساس کردم که به بالا وصل شدم.» یکی از بزرگان موسیقی سنتی درباره اذان مرحوم مؤذنزاده میگوید: «این اذان دو ویژگی قابل توجه دارد. زندهیاد موذنزاده آن را در «بیاتترک» خوانده، چون بیاتترک همواره پیامدهنده، نویددهنده و آگاهیبخش است و این انتخاب به درستی از سوی ایشان انجام شده. از سوی دیگر، خلوص، در این اذان موج میزند و من که سالهاست در عرصه موسیقی کار میکنم، ۶۰ سال است که این اذان را میشنوم و با آن زندگی میکنم.» این مؤذن نامدار، در سال ۱۳۸۴ به علت ابتلا به سرطان، چشم از جهان فروبست. اذان مرحوم مؤذنزاده اردبیلی، در سال ۱۳۸۶ به عنوان اولین اثر در حوزه میراث معنوی ایران، توسط سازمان میراث فرهنگی ثبت شد.
منبع: خراسان
انتهای پیام/