به گزارش گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از شهرکرد، بیش از یک سال است ویروس کرونا – کووید ۱۹ – به ایران وارد شده. ویروسی که به مثابه یک سونامی همه کشور، طبقات اجتماعی و مشاغل و کسب‌وکار‌ها را درگیر خود کرد و با مبتلا ساختن میلیون‌ها نفر از انسان‌ها و مرگ آن‌ها در ایران و جهان، نشان داد که با کسی شوخی ندارد و هرکس آن را دست کم بگیرد، راحتش نخواهد گذاشت.
یکی از بخش های جامعه که تحت‌الشعاع این ویروس و بیماری قرار گرفت، نظام آموزشی آموزش و پرورش و آموزش عالی بود؛ مدارس و دانشگاه‌ها تعطیل شدند و اگر هم در طول یک سال و اندی گذشته برخی از مدارس به‌طور محدود باز شدند در اندک زمانی، ترجیح دادند بسته بمانند تا شرایط به حالت عادی و به دوران پیش از کرونا برگردد.
بیشتر بخوانید
اکنون بیش از ۱۵ میلیون دانش‌آموز، بیش از ۶۰۰ هزار معلم، بالغ‌بر ۳.۵ میلیون دانشجو و نزدیک به یکصدهزار استاد در سراسر کشور با آموزش الکترونیکی و مجازی در ارتباط هستند.
تا پیش از کرونا بخشی از افراد جامعه و نه همه آن‌ها به‌دلیل ترویج نگاه کم‌ارزشی به معلم و جایگاه او که درصدی از این نگاه برگرفته از کم‌توجهی دولت‌ها به این قشر از جامعه است، به این باور و پرسش رسیده بودند که مگر معلمان در مدارس چه می‌کنند؟ "
اما نکته اصلی این است که در دو سال تحصیلی اخیر دیگر کسی چنین نمی گوید و جملات از حالت پرسشیِ منتقد به عاطفیِ ستایشگر و تشکرآمیز تغییر کرده است.
شیوع ویروس کرونا سبب شده تا لایه‌ها و زوایای پنهان و ناگفته کار و تلاش معلمان این کشور چنان به رخ کشیده شود که کسی توان نفی آن را نداشته باشد. همان معلمانی که تا پایان بهمن‌ماه ۱۳۹۸ هر روز در مدرسه حاضر می‌شدند و به تعلیم و تربیت فرزندان این مرز و بوم می‌پرداختند از ابتدای اسفند ۱۳۹۸ تاکنون نیز، گوشی و تبلت به دست یا با رایانه و لب‌تاپ در حال آموزش و پرورش دانش‌آموزان هستند و در این مدت نه خسته شدند و نه صحنه را خالی کردند و از همان راه دور و به‌صورت مجازی با هنر خویش، ارتباط معنایی و عاطفی با فراگیران برقرار و مستدام کردند تا علاقه و اشتیاق بچه‌ها به درس و کتاب کم نشود و رابطه‌شان با آموزش، نقصان پیدا نکند.
ارتباط مداوم که گاه شبانه‌روزی می‌شود، خانواده‌ها را متوجه بُعد دیگری از ارتباط بین معلم و شاگرد ساخت. حضور بیش از یک سال بچه‌ها در خانه که به اعتراف خانواده‌هایشان آن‌ها را خسته کرده است یادآور این نکته شد که نگهداری از فرزندشان و آموزش او در مدرسه، کار ساده‌ای نبوده و نیست که اگر بود نباید ایشان لحظه‌شماری کنند تا مدارس هرچه زودتر باز شود!
خانواده‌ها دریافتند که نقش معلم تا چه اندازه اساسی و مهم است وقتی در همین دوران از او می‌خواهند تا با فرزندشان صحبت کند و درباره فلان موضوع، متقاعدش سازد.
خانواده‌ها دریافتند مدارس و کلاس درس ، نیاز به برنامه‌ریزی و هماهنگی یک مجموعه آموزشی دارد و فهمیدند که مدارس نه تنها کار آموزشی که دیگر ابعاد وجودی بچه‌ها را نیز پرورش می‌دهند و‌ای کاش هرچه زودتر بازگشایی شوند!
همگان دانستند که معلمان بیش از زمانِ در اختیارشان و بیش از حقوق ناچیز دریافتی‌شان، زحمت می‌کشند و شبانه‌روز به فکر تعلیم و تربیت دانش‌آموزان هستند که اگر این‌گونه نبود باید چرخه آموزش در کشوری که زیرساخت لازم برای آموزش مجازی را نداشته و همچنان نیز به قدر کافی ندارد، نابود می‌شد.
سال تحصیلی ۱۳۹۹-۱۴۰۰، بار دیگر معلمان آمدند، اما نه با گذاشتن صندلی مقابل درب اتاق، نه با نایلون کشیده و صحبت از پشت آن، نه جواب سر بالا به بهانه کرونا مثل همیشه با واژگانی لطیف‌تر از گل، با جانم و عزیزم، با مهر و محبت پدرانه و مادرانه، با صدایی به رنگ آبی آسمانی و نصایحی دلسوزانه درکلاس‌های درس حاضر شدند.
همان معلمانی که مدت‌ها مورد تیر طعنه‌ها و تهمت‌ها بودند؛ بازگشتند، اما با چشمانی کم سوتر که بگویند آموزش جریان دارد.
هر چند سوگند پزشکی نخورده اند، اما درس انسانیت خوانده اند و امروزحتی با کرونا، حتی با ضریب بالای ابتلا، حتی با داشتن بیماری‌های ریز و درشت انسان تربیت می‌کنند.
کرونا در این سال معلمی عاشق از تبار شیفتگان خدمت به نظام اسلامی را از ما گرفت. او تا آخرین لحظات حیات به یاد دانش‌آموزانش بود و شوق درس دادن داشت.
مریم اربابی از معلمان متعهد شهرستان گرمه پس از روز‌ها درگیری و جنگ با ویروس کرونا روی تخت بیمارستان با دانش‌آموزانش وداع کرد.
این معلم دلسوز گرمه‌ای که حتی از روی تخت بیمارستان هم شوق تربیت و تحصیل دانش‌آموزانش را داشت پس از ۲۲ سال خاک تخته خوردن اسیر این ویروس منحوس شد و غریبانه از کنار ما رفت و بار دیگر عشقبازی این قشر خدمتگزار را به رخ همه کشید.
وقتی گفته می‌شود معلمی شغل انبیا است یعنی معلم وظیفه سنگینی را برعهده دارد و معلمان کشور ما نشان داده‌اند در هر شرایطی این وظیفه را شناخته و به خوبی به اجرا در می‌آورند.
۱۳ نفر از جامعه فرهنگی چهارمحال وبختیاری بر اثر ابتلا به بینماری کرونا جان خودر ا از دست دادند
فرحناز قائد امینی مدیرکل آموزش و پرورش استان چهارمحال و بختیاری گفت: ۱۳ نفر از همکاران فرهنگی این استان بر اثر ابتلا به بیماری منحوس کرونا جان خود را از دست دادند.
او با بیان اینکه: به دنبال ورود کرونا به کشور آموزش و پرورش با چالش‌های زیادی مواجه شد، اما جامعه فرهنگی اجازه نداد آموزش وتربیت تعطیل شود افزود: معلمان ما عشق و هنر را در دوران کرونا نشان دادند.
قائد امینی گفت: آموزش و پرورش درزیرساخت‌ها مشکل داشت، اما تمام همکاران ما در تلاشی یکپارچه از همه‌ی ظرفیت‌های آموزش بهره‌مند شدند و در حال حاضر می‌توانیم بگوئیم از ۲۰۷ هزار دانش آموز استان چه تعداد و در کدام مناطق نتوانستند از آموزش بهره‌مند شوند و در همین فرصت باقیمانده همکاران ما در تلاشند از تمامی ظرفیت‌ها برای آموزش آنان استفاده کنند تا پایان سال خوبی را برای دانش آموزان رقم بزنند.
او گفت: امسال خیران در طرح آجر به آجر ۲۰ میلیاردتومان برای ساخت و بازسازی مدارس در مناطق محروم اهدا کردند.
نکته دیگر :
الزامی شدن آموزش از راه دور و مجازی و الکترونیکی شدن آن، جنب‌وجوشی در میان قشر معلمان، آموزگاران و اساتید دانشگاه ایجاد کرد. آنان که تا پیش از این نسبت به محتوای الکترونیکی و بهره‌گیری از امکانات و تولیدات آموزشی دروس مختلف، کم‌توجه و شاید بی‌توجه بودند و یا شیوه و روش بکارگیری و استفاده از آن را به خوبی نمی‌دانستند به تقلا و تلاش افتادند تا کمبود و عقب‌افتادگی خود در این بخش را جبران کنند.
البته این غریبگی با روش‌های آموزش الکترونیک، خاص معلمان نیست بلکه نظام آموزش و پرورش و آموزش عالی هم با آن تقارب چندانی نداشت.
این دفعه هم بار اصلی کار روی دوش معلمان افتاد چراکه نه مدارس و نه مناطق، ادارات کل و حتی معاونت‌های سازمان‌ها و وزارت آموزش و پرورش آمادگی و توان ساخت و تولید محتوای الکترونیکی آموزشی مورد نیاز پایه‌های تحصیلی مختلف را نداشتند و این بار نیز معلمان وارد میدان شدند. اما غریبگی معلمان با این مهم که نتیجه یک عقب‌افتادگی تاریخی است سبب شد تا این قشر متوجه ضعف و ناتوانی خود در این‌باره شود. بر این اساس دبیران، معلمان و اساتید دانشگاه‌ها با یک تلاش فشرده دست به کار یادگیری فنون و روش‌های آموزش الکترونیکی شدند.
درواقع کرونا این فرصت را ایجاد کرد تا همه آموزش‌دهندگان دوره‌های آموزشی در همه سطوح این الزام را در خود ایجاد کنند تا با کشف کمبود‌ها و عقبماندگیهای خود، به یادگیری در این‌باره بپردازند و با تولید محتوای مناسب و مفید الکترونیکی به آموزش دانش‌آموزان و دانشجویان خود بپردازند و اکنون که بیش از یک سال از فراگیری کرونا در کشور می‌گذرد، از نظر کمیت و کیفیت، محتوای الکترونیکی تولید شده قابل مقایسه با همه سال‌های قبل از کرونا نیست.
اکنون دیگر نباید نگران تعطیلی مدارس و دانشگاه‌ها از آلودگی هوا یا تعطیلات ناخواسته دیگر شد چراکه سونامی کرونا سبب شد تا زیرساخت‌های آموزش مجازی و الکترونیکی در نظام آموزش و پرورش و آموزش عالی فراهم شده و بهرهبرداران و بهره‌گیران از آن – معلمان، مدارس و دانشگاه‌ها – آمادگی لازم برای استفاده از آن را پیدا کنند با این همه حضور در مدرسه و دانشگاه و ارتباط مستقیم با معلم و استاد با هیچ پلتفرم و نرم‌افزاری جایگزین نمی‌شود و باید قدردان تلاش و زحمت همه آموزگاران و اساتید بود.
انتهای پیام/ش