مهدی رضایی، نویسنده و مدرس ادبیات داستانی، در گفت‌وگو با خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، اظهار کرد: داستانک روایتی بسیار کوتاه است که می‌توان آن را در قالب‌های متعددی گنجاند و بر اساس ساختار متفاوت اجرا کرد.
او ادامه داد: در ایران اسامی بسیار زیادی مانند داستان برق آسا، کارت پستالی و.... برای این گونه داستان‌ها آورده شده است؛ اما در کل می‌توان داستانک‌ها را بر اساس ساختار به این چند دسته تقسیم کرد.
داستان کوتاهِ کوتاه: داستانی که از داستان کوتاه، کوتاهتر بوده و از لحاظ زمان و مکان و شخصیت محدودتر می باشد.
فلش فیکشن: وقتی این محدودیت در حد یک صحنه گذرا یا چند ثانیه‌ای باشد؛ از شاکله داستانک فلش فیکشن استفاده شده است.
میکروفیکشن: ساختار میکروفیشن، ازفلش فیکشن هم کوچکتر است. در این گونه، گاهی ممکن است نام داستان از خود داستان بزرگتر باشد. مانند داستانی با عنوان "مردی که لباس خرش می‌پوشید" و خود داستان فقط جمله «شلیک نکنید.» است.
بیشتر بخوانید
او ادامه داد: عنوان داستانک‌ها، بار زیادی از روایت را به دوش می‌کشد و در ایجاد معنا برای مخاطب موثر است. مانند اثر میکروفیشکن از ارنست همینگوی، که عنوان داستان «کفش بچه» و متن داستان «هرگز پوشیده نشده است.» می باشد. با این شش کلمه داستان‌های زیادی در ذهن مخاطب شکل می‌گیرد.
نانو فیکشن: نانوفیکشن از ساختار میکروفیکشن هم کوتاهتر است. در این گونه، عنوان داستان مثل میکروفیشکن می‌تواند طولانی باشد، اما متن داستان حتی یک جمله هم نیست و فقط از این فعل استفاده می‌شود. از این گونه داستانی با عنوان «مردی که تمام برنامه هایش را تا سی سال بعد چیده بود.» و متن داستان «مرد»، نام برد.
رضایی در انتها بیان کرد: داستانک‌ها تلاش می‌کنند با حداقل کلمات تلنگری ذهنی به مخاطب بزنند گاهی این تلنگر‌ها مفهومی و گاهی جنبه سرگرمی و لذت بخشی دارد.
انتهای پیام/