به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، قرآن کریم مشتمل بر معانی دقیق، تعالیم و حکمت‌هایی والا درباره حقیقت خلقت و اسرار هستی است که عمده مردم در عصر رسالت از درک آن ناتوان بودند. از این رو پیامبر اکرم (ص) و پس از ایشان مفسران به تبیین و شرح جزئیات آیات قرآن کریم پرداختند. ما نیز با هدف آشنایی بیشتر با آیات الهی، هر روز به چند آیه از کلام الله با استناد به تفاسیر معتبر مفسران قرآن کریم می‌پردازیم.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا نُوحًا وَإِبْرَاهِیمَ وَجَعَلْنَا فِی ذُرِّیَّتِهِمَا النُّبُوَّةَ وَالْکِتَابَ ۖ فَمِنْهُمْ مُهْتَدٍ ۖ وَکَثِیرٌ مِنْهُمْ فَاسِقُونَ
و البته ما نوح و ابراهیم را فرستادیم و در میان فرزندانشان نبوت و کتاب آسمانی قرار دادیم، پس آن‌ها برخی به راه حق هدایت یافتند و بسیاری به فسق و بدکاری شتافتند.
فایل صوتی تلاوت آیه ۲۶ سوره حدید
در این آیه دو نمونه از الگو‌ها را که سر سلسله پیامبران بعد از خود هستند، بیان می‌کند. خداوند، امامت را نیز در نسل و ذریّه پیامبر اسلام قرار داد و این به معنای آن نیست که نظام نبوّت یا امامت، همانند نظام پادشاهی موروثی است، بلکه به معنای آن است که طهارت باطن و توان و استعداد لازم به فرزندان و نسل منتقل می‌شود و در صورتی که دیگر شرایط فراهم باشد، او به مقام نبوّت یا امامت می‌رسد.
بیشتر بخوانید
هنگامی که حضرت ابراهیم (ع) مقام امامت را برای فرزندانش طلب کرد و فرمود: «وَ مِنْ ذُرِّیَّتِی» خداوند پاسخ داد: «لا یَنالُ عَهْدِی الظّالِمِینَ»، عهد امامت من به نااهلان از نسل تو نمی‌رسد. پس معیار اصلی برای انتصاب پیامبر یا امام، اهلیّت و صلاحیّت است، نه وراثت.
۱- در یاد کردن بزرگان، پیشتازان را مقدّم بدارید. «نُوحاً وَ إِبْراهِیمَ»
۲- مقام نبوّت، به انتصاب الهی است نه انتخاب مردم. «جَعَلْنا فِی ذُرِّیَّتِهِمَا النُّبُوَّهَ»
۳- پذیرش یا عدم پذیرش دعوت انبیا، همواره بوده است. «فَمِنْهُمْ مُهْتَدٍ وَ کَثِیرٌ»
۴- در امور اعتقادی و اخلاقی، اکثریّت، نشانه حقانیّت نیست. «کَثِیرٌ مِنْهُمْ فاسِقُونَ»
۵-از نسل و ذریّه پاکان بودن، دلیل پاکی نیست. «کَثِیرٌ مِنْهُمْ فاسِقُونَ»
انتهای پیام/