به گزارش خبرنگار حوزه شهری گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان، موضوع ایمنی و امنیت شهروندان بحث جدید و تازه‌ای نیست بلکه از همان ابتدا تمامی مسئولان در تمامی حوزه‌های کاری بر آن تاکید داشتند و به گفته خودشان هم امنیت و اهمیت آن را نمی‌توان تنها مختص به یک استان، شهر و... دانست و متعلق به همگان است زیرا این موضوع دغدغه تمامی مردم جامعه است و باید به آن توجه کرد؛ اما با توجه به این صحبت‌ها کافیست گذرتان به مناطق جنوبی تهران و برخی از مناطق شمالی بیفتد آنوقت متوجه می‌شوید که چه خطر بزرگی ساکنان این مناطق را تهدید می‌کند، خانه‌هایی آجری و ناتوان در کوچه پس کوچه‌هایی بسیار قدیمی که شاید هر فردی برای زندگی آن را مورد پذیرش خود قرار ندهد اما این خانه‌های کوچک سالخورده که سن زیادی هم دارند این روزها به یک معضل اجتماعی بسیار مهمی برای مردم تهران تبدیل شده‌اند.
زهرا نژادبهرام عضو هیئت رئیسه شورای اسلامی شهر تهران اخیرا اعلام کرده که ۲۵ درصد جمعیت تهران در ۴ هزار بافت فرسوده زندگی می‌کنند که خطر زلزله برای آن‌ها بیشتر است و باید هر چه سریع‌تر جهت نوسازی این بافت اقدام شود همچنین شهرداری تهران به شدت به دنبال نوسازی بافت فرسوده است و در سال ۹۹ بودجه سازمان نوسازی حدود ۳۰۰ برابر افزایش یافت و مدیریت پنجم شورای اسلامی شهر تهران به شدت مسأله نوسازی در پایتخت را مورد توجه قرار داده است.
وی بر این باور است که دولت باید کمک‌های بیشتری جهت نوسازی بافت فرسوده ارائه کند و متاسفانه هنوز در زمینه نوسازی عقب هستیم و باید اقدامات بیشتری صورت گیرد، البته پس از وقوع زلزله بم موضوع ایمنی بیشتر ساختمان‌ها مورد توجه قرار گرفت ولی با این وجود تا رسیدن به نقطه مطلوب فاصله داریم.
همچنین طبق پیگیری‌های باشگاه خبرنگاران جوان، وزارت راه و شهرسازی برنامه ریزی کرده تا ۱۴۵ هزار واحد مسکونی را در بافت‌های ناکارآمد و فرسوده احداث کند، از این تعداد ۱۰۰ هزار واحد توسط مردم و ۴۵ هزار واحد قرار است توسط شرکت بازآفرینی شهری ایران به عنوان یک مجموعه دولتی احداث شود، اما شواهد و قرائن حاکی از آن است که برنامه طی یک سال گذشته آنطور که باید و شاید پیش نرفته است.
طبق نظر کارشناسان حوزه شهری، بافت فرسوده یک نوع بیماری شهری قلمداد می شود که در شرایط زمانی و مکانی مختلف و به دلایل متفاوت به‌وجود می‌آید همچنین بسط و گسترش این بیماری در مرحله اول به عدم پیشگیری وقوع آن و در مرحله بعد به نقص در تشخیص عوامل به‌وجودآورنده، انتخاب اشتباه روش درمان و در نهایت عدم اجرای کامل فرآیند درمان مربوط می‌شود، حال سوال اینجاست که چرا برخی از شهروندان تهرانی باید با این بیماری دست و پنجه نرم کنند؟ آیا زمان آن نرسیده که شهرداری تهران، دولت، شورای شهر و دیگر نهادهای ذیربط چاره‌ای بیاندیشند؟ چاره‌ای که عملیاتی شود نه اینکه تنها به ارائه آماری از تعداد این خانه‌های فرسود اکتفا شود.
با توجه به وجود تهدید‌هایی همچون زلزله، فرونشست زمین و… باید در تفکر و برنامه‌های مسئولان شهری دگرگونی ایجاد کند و به این مسئله نگاهی در سطح کلان داشته باشند، زیرا جان مردم و امنیت آن‌ها برای هیچ انسان عادی و مسئولی شوخی بردار نیست و بهتر است نوسازی بافت‌های فرسوده در اولویت قرار بگیرد؛ در این راستا کاوه حاج علی اکبری مدیرعامل سازمان نوسازی شهر تهران معتقد است که مناطق ۱۲، ۱۰، ۱۴، ۱۷ و ۱۵ به لحاظ وسعت، بیشترین میزان بافت فرسوده در شهر تهران را دارند، بر این اساس ۵۰ درصد محلات شهر تهران، با مشکل فرسودگی مواجه هستند.
متاسفانه با وجود مصوبه‌های متعدد برای رسیدگی به بافت‌های فرسوده در شهر تهران، اما به نظر می‌رسد که بخش زیادی از این مصوبات تنها روی کاغذ باقی مانده و به نوعی خاک می‌خورند و به مرحله اجرا هم نمی‌رسند، حال واکسن نوسازی این مناطق در دست چه کسی است؟ شهرداری و شورای شهر که توپ این مسئولیت را به زمین دولت پاس می‌دهند و دولت هم سکوت عجیب اختیار کرده است البته طبق آمار‌های اخیر، ساکنان بافت فرسوده از اقشار ضعیف جامعه با درآمد پایین هستند و زمانی که قصد دارند برای نوسازی خانه‌های خودشان آستین بالا بزنند امید دارند که سود تسهیلات کم و با اقساط بلندمدت باشد و همچنین انتظار می‌رود که دولت و مسئولان ذیربط حداقل برای این ساکنان تسهیلات ویژه‌ای در نظر بگیرد تا انگیزه جدیدی برای حیات در چنین افرادی جوانه بزند.
نوسازی و بهسازی این نوع بافت‌ها، توجه و اهتمام ویژه دولت و شهرداری‌ها و همکاری مردم را می‌طلبد و و بافت‌های فرسوده شهری، محله های فرسوده‌ای در فضای شهری است که مسائل و پیچیدگی‌های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی و شیوه خاص خود را دارد که باید برای آن تدبیری مناسب چیده شود، تدبیری که تنها در قالب وعده و شعار نباشد و رنگ تحقق به خود بگیرد زیرا بافت‌های قدیمی یکی از مهمترین مشکلات کلان شهر تهران است که طی سالیان گذشته برطرف نشده و هر بار مدیران روشی برای حل این معضل در نظر گرفتند اما تاکنون به نتیجه خوبی نرسیده است.
نگاهی چند ثانیه‌ای به تصاویر بالا، گویای تمامی مشکلات و دغدغه‌ها است و به نوعی درد و رنج از این تصاویر به نگاه مخاطب منتقل می‌شود اما نکته اساسی و قابل ذکر این است که کوتاهی مسئولان در این زمینه حتی به دلیل کمبود بودجه برای ساکنان این مناطق قابل توجیه نیست زیرا نادیده‌گرفتن امنیت و جان مردم حقی است که اگر توسط مسئولان کشور ادا نشود، پشیمانی‌های زیادی را برای اهالی این مناطق رقم می‌زند، پشیمنی‌هایی که شاید به قیمت جان از دست دادن یک عزیز باشد...!
با توجه به اینکه زمان زیادی به پایان کار دولت و مدریت شهری دوره پنجم نمانده، شاید یادآور یاین جمله خالی از لطف نباشد: سعی در خدمت‌گذاری، معرفتان خواهد بود...
بیشتر بخوانید
گزارش از نوشین نثاری
انتهای پیام/