به گزارش خبرنگار حوزه شهری گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان، قصه دیروز و امروز نیست، مدت‌ها است که این مشکل از هر دولتی به دولت دیگر دست به دست می‌چرخد و در این میان تنها مردم هستند که قربانی چنین بی‌تدبیری در سطح شهر تهران می‌شوند، مردمی که این روزها با وجود کرونا علاوه بر مشکلات روحی و جسمی باید با بی‌برنامگی بسیاری از مسئولان شهری و کمبود امکانات در پایتخت دست و پنجه نرم کنند، صحبت ما این بار درباره پرونده‌ای به نام ناوگان حمل و نقل عمومی است که به نوعی می‌توان آن را گره‌ای تلقی کرد که هر سال کورتر و کورتر میشود.
شهرداری تهران هم که در این چند سال تنها درباره این موضوع، پاسکاری وظایف را در دستور کار خود قرار داده و کمبود بودجه را به یک شعار برای خودش تبدیل کرده است و البته هر مسئولی در شورای شهر تهران به شهردار تذکر هم می‌داد، تنها با شعار کمبود بودجه قانع می‌شد، اما در این میان دولت هم با حضور ویروس منحوس کرونا در جلسات ستاد ملی مقابله با کرونا مصوباتی درخصوص افزایش ناوگان حمل و نقل عمومی را اعلام می‌کرد که در حال حاضر تنها در مرحله مصوبه مانده و اجرایی نشده است.
در این راستا محسن هاشمی رئیس شورای شهر تهران درباره تصمیمات دولت در حوزه حمل و نقل عمومی معتقد است که ما مصوبات خیلی خوبی داریم اما از مصوبه ۲ هزار واگن حتی یک واگن هم تأمین نشده است، همچنین از آن ۱۹ هزار اتوبوس که تصویب شده بود حتی یک اتوبوس تأمین نشد و اگر تصمیمات اخیر دولت هم مثل مصوبات قبلی باشد چیزی گیر مردم نمی آید؛ وی بر این باور است که دولت در این زمینه درست عمل نمی‌کند و این همان موضوعی است که مقام معظم رهبری به آن اشاره دارند که می‌فرمایند: «مشکلات ما درونی هستند».
۱۸ بهمن ماه بود که از ۱۱۰ دستگاه اتوبوس جدید در پایتخت رونمایی و در همان روز هم مقرر شد که ۴۰ دستگاه دیگر تا پایان سال در اختیار اتوبوسرانی پایتخت قرار گیرد، اما افزون بر این، محمود ترفع مدیرعامل شرکت واحد اتوبوسرانی تهران بیان کرد که در حال حاضر تهران حدود ۵ هزار و ۷۸۶ دستگاه اتوبوس دارد که ۳ هزار و ۵۰۰ دستگاه آن فرسوده است، همچنین برای اینکه در تهران به حد مطلوب خدمت‌رسانی برسیم به ۹ هزار و ۵۰ دستگاه اتوبوس نیاز داریم؛ این یعنی اگر ۶ هزار و ۷۴۶ دستگاه اتوبوس به ناوگان اضافه شود حال شرکت اتوبوسرانی پایتخت خوب میشود؛ بله حال تهران چند سالی است که تعریفی نیست و در هوای شعارهای مسئولان و بی‌برنامگی آن‌ها به سر می‌برد و نکته جالب اینجاست که اگر شهروندان را به استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی تشویق می‌کنید حداقل زیرساخت‌های آن را هم فراهم کنید تا در اجرای آن به مشکلی برنخورید.
البته تنها در حوزه حمل و نقل عمومی این موضوع مطرح نیست و اگر بخواهیم از آن‌ها نام ببریم باید کتابی برای آن در نظر بگیریم؛ جالب اینجاست که این کمبودها در حوزه حمل و نقل عمومی آنقدر به مسئله جدی تبدیل شده که صدای مجلسی‌ها را هم درآورده است، به تازگی پیرهادی رئیس فراکسیون مدیریت شهری مجلس گفته است که در حالی که کلانشهرهای دنیا با استفاده از تکنولوژی روز، درصدد توسعه ناوگان حمل‌و‌نقل عمومی خود هستند، در تهران سال‌هاست به دلیل ندادن بودجه مناسب و به هنگام برای توسعه، براساس برنامه عقب مانده‌ایم و این عقب‌ماندگی را از سالی به سال دیگر حواله می‌دهیم.
همچنین در شرایط ویژه کرونا هم همتی برای ارائه خدمات مناسب به مردم نبوده است؛ با توجه به این اظهارات آیا درست است که این روزها تهران لقب عقب ماندگی به خود بگیرد؟ آیا نباید در دایره تصمیمات خود تغییر و تحولی ایجاد کنید؟
فرسودگی اتوبوس‌های درون‌شهری، تأخیر‌ها و تعویق‌های همیشگی اتوبوس‌ها به خصوص در برخی مسیر‌ها و ایستگاه‌ها که گویی تنها چیزی که برایشان اهمیت ندارد و تعریف نشده وقت مسافران است، کم بودن تعداد اتوبوس‌ها در برابر حجم انبوه مسافران، مشکلات دوچندان استفاده از سیستم حمل و نقل درون‌شهری در ایام تعطیل، مشکلات و کاستی‌های موجود در خطوط اتوبوس‌های تندرو که هنوز هم جوابگوی تعداد زیاد و انفجاری مسافران نیست و... بخشی از مشکلاتی هستند که تا به امروز نه تنها از آن‌ها کم نشده بلکه روز به روز به تعدادشان اضافه‌تر هم میشود، همچنین این مشکلات برای افراد در سنین بالا، بیماران و افرادی که دچار مشکلات جسمی هستند، دو چندان است.
سیدمناف هاشمی معاون حمل و نقل شهرداری تهران هم درباره مشکلات حمل و نقل می‌گوید که دولت سهم خود را بپردازد یا نپردازد، ما از منابع مختلف مانند استفاده از املاک یا پیدا کردن سرمایه گذار استفاده خواهیم کرد؛ شما می‌گویید دولت همکاری نمی‌کند و نمی‌توان چشم‌اندازی متصور بود، این در حالی است که در برخی شرایط ما از دولت پول نمی‌خواهیم! به‌عنوان مثال دولت می‌تواند اجازه واردات اتوبوس‌های ۴-۳ ساله برخی کشور‌ها را که از اتوبوس‌های نوی ما خیلی بهتر هستند، صادر کند ضمن اینکه در این مسیر سرمایه‌گذار نیز داریم، بنابراین باید راه را باز کنیم؛ دولت هم پول نمی‌دهد، هم اجازه واردات و هم اجازه تولید!
وی افزود: ما می‌گوییم اگر پول نمی‌دهید، حداقل اجازه واردات ۲ هزار دستگاه اتوبوس بدهید؛ سرمایه‌گذارانی وجود دارند که ارز این کار را تأمین و هزینه این کار را به‌صورت غیرنقد از ما اخذ می‌کنند؛ همه چیز که نباید با پول حل شود.
در اینجا باید گفت که علاوه بر مسئولان حوزه شهری، دولت هم باید در این چند ماه پایانی کار خود فکری به حال این مشکلات کند، فکری که تنها در حد یک مصوبه، شعار و... نباشد و حداقل در حوزه حمل و نقل عمومی تدبیری از خود نشان دهد تا در کارنامه کاری این دولت ثبت شود نه اینکه تمامی مشکلات بر دوش دولت بعدی واگذار شود و مردم همچنان قربانی شوند؛ امید است شاهد اتفاقات خوبی در این زمینه باشیم.
بیشتر بخوانید
گزارش از نوشین نثاری
انتهای پیام/
وگرنه به جای وسیع کردن شهرها، ساختمان ها رو طویل می کردیم در زمین کمتر(آپارتمان های سربه فلک کشیده حتی از بالا مرتبط به هم) تعداد جمعیت بیشتر ددر زمین کمتر، قاعدتا همه چیز نزدیک بود نهایتا با یه دوچرخه جابجا می شدیم
مشکل از پایه است ما هر روز زمین واگذار می کنیم یه طبق نهایتش 7 طبق، ظاهر شهر خراب بشود بهتر از هوا کثیف شود، ماشین عمومی نباشد و هزاران مشکل دیگر و.... سم