به گزارش خبرنگار گروه ورزشی باشگاه خبرنگاران جوان، ۱۱ اسفند ماه سال ۱۳۹۸ بود که یک خبر دنیای ورزش جانبازان و معلولین را دگرگون کرد. خبری که هیچ فردی انتظار شنیدنش را نداشت. کسی باور نمی‌کرد که قهرمان پارا وزنه‌برداری جهان از بین ما برود. سیامند رحمان، قهرمان جهان و پارالمپیک و رکورددار وزنه‌برداری معلولین جهان بر اثر ایست قبلی دار فانی را وداع گفت. ورزشکاری که همیشه می‌خندید و با خنده‌های خاص خودش دل مردم ایران را شاد می‌کرد. اوج دلبری قهرمان آذربایجانی، المپیک ۲۰۱۶ ریو بود که ۲ بار رکورد جهان را جابه‌جا کرد و دنیای پارا وزنه‌برداری را مات و مبهوت گذاشت.
او در المپیک ۲۰۱۶ به‌قدری خوش درخشید و قدرتش را به رخ کشید که داوران حاضر در مسابقات را وادار کرد تا او را برای تلاش و همتش تشویق کنند. شاید کمتر کسی فکر می‌کرد که سیامند دیگر در المپیک ۲۰۲۰ توکیو حضور نداشته باشد، اما دست تقدیر او را از ورزش ایران گرفت تا در پایان سال ۹۸ شوک بزرگی به ورزش کشورمان وارد شود. سیامند رحمان یکم فروردین سال ۱۳۶۷ در اشنویه چشم به جهان گشود و در ۱۱ اسفند ۱۳۹۸ در اشنویه (آذربایجان غربی) و در حالی که ۳۱ سال بیشتر نداشت، چشم از جهان فروبست.
از افتخارات او می‌توان به قهرمانی در پارالمپیک لندن ۲۰۱۲، پارالمپیک ریو ۲۰۱۶، کسب ۵ طلا و یک نقره جهان در رده جوانان و بزرگسالان اشاره کرد. همچنین او موفق شد ۳ نشان زرین از بازی‌های پارا آسیایی گوانگجو ۲۰۱۰، اینچئون ۲۰۱۴ و جاکارتا ۲۰۱۸ را به‌دست آورد. نام سیامند رحمان با توجه به رکوردشکنی در پارالمپیک ۲۰۱۶ ریو و ثبت وزنه ۳۱۰ کیلوگرمی در کتاب رکورد‌های گینس به ثبت رسید.
مهدی اولاد، قهرمان پارا دو و میدانی کشورمان در گفت‌وگو با خبرنگار ما در خصوص سیامند رحمان گفت: سیامند ورزشکار بزرگی بود و همیشه به خاطر خوش‌رویی و خوش‌مشربی مورد توجه بود و همه به شکل خاصی او را دوست داشتند. هیچ‌گاه در اردو‌های مشترک ندیدم که از کسی گله کند یا ناراحت باشد؛ همیشه می‌خندید و به فکر کسب مدال بود. این رفتار خوب سیامند فقط برای ما نبود؛ تمام جهان سیامند را به خاطر اخلاق و رفتارش دوست داشتند. شما دیدید در پارالمپیک ۲۰۱۶ زمانی که رکورد جهان را شکست، تمام سالن به احترامش ایستادند و او را تشویق کردند. سیامند متعلق به تمام جهان بود و همه ورزشکاران او را دوست داشتند.
او افزود: ما در اردوی تیم ملی بودیم و وقتی از سالن تمرین بیرون آمدیم، به ما گفتند که سیامند فوت کرده است. وقتی این خبر را شنیدیم، جلوی سالن به زمین نشستیم و در شوک بزرگی فرو رفتیم؛ چرا که کسی باور نمی‌کرد سیامند رحمان از بین ما برود. تا هتل محل اقامت هیچ کس حرفی نزد و سکوت عجیبی بین ما حاکم شد. هیچ‌گاه این صحنه‌ها از یادم نمی‌روند.
بیشتر بخوانید
بهمن رضایی، رئیس انجمن پارا دو و میدانی در گفت‌وگو با خبرنگار ما در خصوص اولین سالگرد درگذشت سیامند رحمان اظهار داشت: با توجه به این که ما در دو و میدانی بودیم و او در وزنه برداری، اما در اردو‌های مشترک پارالمپیک و پارا آسیایی، برخورد صمیمی با لبخند همیشگی سیامند و این که اصلا غروری نداشت را می دیدم. برای من که در ۸ دوره پارالمپیک حضور داشتم و خیلی از ورزشکاران را در رشته‌های دیگر دیده بودم، او خیلی فرق داشت و خودمانی بود. ما همزبان بودیم و هر وقت من را می‌دید به زبان آذری قدردانی می‌کرد و می‌گفت خیلی زحمت بچه‌ها را می‌کشید! خسته نباشید و آرزوی موفقیت می‌کرد. هیچ زمان خاطراتش از یادم فراموش نخواهند شد.
او افزود: سیامند روحیه‌ای مثال زدنی داشت. از اولین روز‌های اردو‌ها فقط از اول شدن و مدال طلا صحبت می‌کرد و اگر سوال می‌کردم سیامند چقدر رکوردت ترقی خواهد کرد؟ با توکل بر خدا می‌گفت:" باید اول طلا بگیرم و بعد رکورد بزنم." او ورزشکار باهوشی بود؛ فکر همه چیز را می‌کرد که مبادا رکورد زنی باعث شود که طلا را از دست بدهد. با روحیه و با نشاط بود به طوری که تا او را می‌دیدیم انرژی مثبت می‌گرفتیم.
انتهای پیام/
به همشهری خود خیلی افتخار می کردم.
خودشو انقد چاق کرد کی بیشتر وزنه بزنه افتاد مرد
خدا رحمتش کنه