میلاد عرفانپور، شاعر در گفت و گو با خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان درباره شعر اعتراضی گفت: اصولا شعر اعتراضی شعری است که نسبت به غفلت از آرمان‌ها و بی توجهی به ارزش‌ها با تذکر دادن واکنش نشان می‌دهد و موضعی جدی نسبت به این مسائل دارد. از این رو چنین اثری را می‌توان اعتراضی درون گفتمانی دانست.
بیشترخوانید
وی افزود: شعر اعتراضی در برهه‌ای از انقلاب اسلامی پررنگ شد. این امر پس از دوران دفاع مقدس آن هم در زمانی که مسئولان کشور به اشرافی گری روی آوردند، پررنگ شد. در همان زمان علیرضا قزوه پس از سرودن شعری با عنوان «مولا ویلا نداشت» دادگاهی شد و به او برای موضع گیری صریح اعتراض کردند. یک همبستگی مثبتی در زمینه شعر اعتراضی تا سال‌های اخیر دیده شد. این نوع شعر نسبت به معضلات اجتماعی، اقتصادی، ساختار و نحوه زیست مسئولان اعتراض می‌کند.
این شاعر ادامه داد: شاعران انقلاب اسلامی که درد انقلاب را داشتند، در آن دوران با حرکت بیشتر به شعر اعتراضی بدون مصلحت سنجی افراطی و سکوت نسبت به وقایع جامعه تذکر دادند. این امر یکی از مسئولیت‌های قرآنی شاعر است. ظلم ستیزی شاعران در دو جنبه مقابله با استکبار، آمریکا و صهیونیست و مقابله با طاغوت درونی خود را نشان داد. طاغوت درونی می‌تواند خود فرد یا حتی دوستانش باشد.
عرفانپور بیان کرد: شعر اعتراضی از ابتدا در دو ساختار دیده می‌شد؛ یکی شاعرانی که با سیستم انقلاب اسلامی مخالف هستند و دوم شاعرانی که در حوزه گفتمان انقلاب اسلامی اعتراض می‌کردند. این دسته از شاعران به فعالیتشان ادامه دادند. در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ اوج سرودن شعر اعتراضی را شاهد بودیم. در سال‌های اخیر کمی این قبیل آثار کمرنگ و مباحث نظری در شعر اعتراضی مطرح شد.
وی اظهارکرد: البته در سال‌های اخیر هم شعر‌های اعتراضی خوبی سروده شد. برخی از این اشعار در قالب موسیقی یا مداحی اجرا شدند. هر زمان شعر اعتراضی در اوج بایستد نقشش را به خوبی ایفا می‌کند. نمی‌توان شاعر را مجبور کرد شعر اعتراضی بگوید او برای سرودن این نوع شعر به شناختی از جامعه و سیاست نیاز دارد. از این رو سرون شعر عاشقانه بهتر از سرودن شعری اعتراضی است که پیش زمینه‌ای ندارد. شاعر انقلاب بی موضع نیست هرچند ممکن است شعری عاشقانه یا عارفانه بسراید. این شاعر درجا‌هایی طرف حق را می‌گیرد و سکوت نمی‌کند.
انتهای پیام/