به گزارش خبرنگار دنیای ورزش گروه ورزشی باشگاه خبرنگاران جوان، بیشتر مردم می‌گویند فوتبالیست‌ها باید خود را افراد خوش شانسی بدانند که می‌توانند با انجام ورزشی که دوستش دارند، پول زیادی به دست آورند؛ اما این تئوری ناقص است. بعضی از فوتبالیست‌ها، به اعتراف خودشان حتی این بازی زیبا را دوست ندارند.
کسانی هستند که فوتبال را دوست ندارند، بعضی‌ها علاقه‌ای به تماشای آن ندارند و تعداد انگشت شماری هستند که در کل عشق و علاقه به فوتبال را از دست داده اند.
در این گزارش اسم ۹ بازیکنی آمده است که لحظات به یاد ماندنی را در فوتبال خلق کرده‌اند، از جمله برخی از ستارگان به یادماندنی لیگ برتر، که به مدارج بالای این ورزش رسیدند که ممکن بود فوتبال را کنار بگذارند.
بازیکن سابق تیم ملی ولز که سال ۲۰۱۸ در ۲۹ سالگی بازنشسته شد، بعد‌ها گفت که رابطه پیچیده‌ای با ورزشی که انتخاب کرده داشته و تنها کسی نبوده که با فوتبالیست بودن مشکل داشته است.
او گفت: من فوتبالیست‌های زیادی را می‌شناسم که از فوتبال متنفر هستند، برخی آن را دوست دارند و برخی دیگر با آن رابطه عشق و نفرت دارند، اما هیچ فردی آن را به زبان نمی‌آورد زیرا از تبعات آن می‌ترسد.
آسو- اکوتو ۱۵۵ بازی برای تاتنهام انجام داد و با خوشحالی اعتراف کرد که بابت پول به آن جا نقل مکان کرده است.
آسو-اکوتو، بازیکن سابق تیم ملی کامرون، متولد فرانسه، زندگی حرفه‌ای بسیار مناسبی داشت و کار خود را در لنز فرانسه آغاز کرد و سپس به تاتنهام رفت و ۹ سال در این باشگاه بود.
این مدافع چپ مدتی به طور قرضی در کوئینز پارک رنجرز بود و بعداً به سنت اتین و متز منتقل شد. او اکنون ۳۵ ساله و از سال ۲۰۱۸ بازی نکرده است.
آسو اکوتو سال ۲۰۱۰ به گاردین گفت که دلیل اصلی او برای فوتبال بازی کردن، پول بوده است، نه عشق و علاقه به آن.
او گفت: چرا من به انگلیس آمدم؟ جایی که هیچ شخصی را نمی‌شناختم و نمی‌توانستم انگلیسی صحبت کنم. فقط به خاطر کار. عمر این حرفه ۱۰، ۱۵ سال و فقط یک کار است. بله، این یک کار خوب است. من نمی‌گویم که از فوتبال متنفرم، اما این ورزش مورد علاقه من نیست. من ساعت ۱۰:۳۰ صبح به زمین تمرین می‌رسم و ساعت یک بعد از ظهر کارم را تمام می‌کنم و بعد از آن فوتبال بازی نمی‌کنم. وقتی سر کار هستم ۱۰۰ درصد کارم را انجام می‌دهم. اما بعد از آن، من مانند یک توریست در لندن هستم.
گابریل باتیستوتا گفت: فوتبال "فقط یک حرفه" است.
گابریل باتیستوتا، معروف به "باتی گل"، شاید با لبخندی بر لب فوتبال بازی می‌کرد ( این موضوع با توجه به آمار گلزنی اش برای باشگاه و کشورش تعجب آور نیست)، اما او هم خیلی به فوتبال علاقه نداشت.
اسطوره فیورنتینا و آرژانتین که در دهه ۹۰ در دوران اوج بود، یک بار به یک روزنامه اسپانیایی گفت: "من فوتبال را دوست ندارم، این فقط حرفه من است. "
باتیستوتا می‌گوید چوگان ورزش مورد علاقه او است.
او در گفت و گو با FourFourTwo اظهار کرد: "هر وقت در تعطیلات به آرژانتین برمی گشتم، دوستان از من دعوت می‌کردند که با آن‌ها چوگان بازی کنم. کنجکاو شدم که بدانم آیا از پس آن برمی آیم یا نه. آن را امتحان کردم و از قضا عاشقش شدم. این یک سرگرمی است، اما من همیشه سعی می‌کنم استاندارد خود را ارتقا دهم، زیرا هرچه بهتر بازی کنم بیشتر لذت می‌برم. "
توز تماشای گلف را به فوتبال ترجیح می‌دهد.
توز که در دوران اوج خود در منچستر یونایتد و سپس منچسترسیتی بازی می‌کرد، این طور نشان می‌داد که فوتبال از همه چیز مهم‌تر است، اما ملی پوش آرژانتینی که اکنون در کشور خود برای بوکاجونیورز بازی می‌کند، اعتراف کرد که فوتبال حتی ورزش مورد علاقه او نیست.
این مهاجم که با سیتی و یونایتد قهرمان لیگ برتر شد، به روزنامه آرژانتین کلارین گفت: "من فوتبال را دوست ندارم. اگر بارسلونا در مقابل رئال مادرید بازی داشته باشد و یک تورنمنت گلف در کانال دیگری برگزار شود، من گلف را تماشا می‌کنم. "
بابی زامورا گفته است که واقعاً حتی تماشای فوتبال را دوست ندارد.
زامورا که در لیگ‌های دسته پایین برای برایتون چهره شاخصی بود، سرانجام به تاتنهام منتقل شد، اما به عنوان مهاجم لیگ برتر فقط در وستهام و فولام بازی کرد.
او در تیم فولام بازی می‌کرد، حتی چند بازی ملی برای انگلیس انجام داد. اما چند سال بعد در حالی که در کوئینز پارک رنجرز بازی می‌کرد، اعتراف کرد: "من واقعاً طرفدار فوتبال نیستم. "
او افزود: "من شب‌ها اصلا فوتبال تماشا نمی‌کنم. تعداد زیادی از بازیکنان اعتراف می‌کنند که این طور هستند. "
دیوید باتی بازیکن خط میانی فصل ۹۲/۱۹۹۱ با لیدز قهرمان لیگ دسته اول شد، فصل ۱۹۹۵- ۱۹۹۴ با بلکبرن قهرمانی لیگ برتر را به دست آورد و با انگلیس به جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه رفت.
اما آیا او فوتبال را دوست داشت؟ نه. او تنها عضو تیم بلکبرن بود که ۲۰ سال بعد در سال ۲۰۱۵ از دیدار مجدد با هم تیمی‌های خود اجتناب کرد.
چرا؟ نظرات باتی نشان می‌دهند که او علاقه چندانی به فوتبال ندارد.
باتی، که در نیوکاسل نیز بازی می‌کرد، گفت: "فوتبال انگلیس خسته کننده است. از زمان بازنشستگی من دیگر یک مسابقه هم ندیده ام و کسانی را که می‌خواهند برای تماشای آن پول بدهند، درک نمی‌کنم. "
باتی که اکنون ۵۱ ساله است، در ضربات پنالتی انگلیس برابر آرژانتین در تورنمنت سال ۱۹۹۸ یک ضربه پنالتی را از دست داد.
او در مورد بازی ملی خود گفت: "هنگامی که اولین بازی خود را برای انگلیس انجام می‌دهید، آن اوج کار شما است و پس از آن همه چیز کاملاً عادی می‌شوند. بله، شما در جام جهانی بازی می‌کنید، اما آن هم فقط یک بازی دیگر در یک کشور دیگر است. "
او گفت: پس از مسابقات حتی در جام جهانی هم دوست داشتم به خانه بروم. مشتاقانه منتظر بودم که به خانه بروم و بچه هایم را ببینم، بنابراین فوتبال اهمیتی نداشت.
دیوید بنتلی از کودکی عاشق فوتبال بود، اما اوضاع برای اعجوبه آرسنال تغییر کرد.
دیوید بنتلی عاشق فوتبال بود، اما یک روز متوجه شد که دیگر علاقه‌ای به آن ندارد.
اعجوبه سابق آرسنال که زمانی "دیوید بکهام جدید" لقب گرفت؛ پس از حضور در باشگاه‌هایی مانند نوریچ، بلکبرن، تاتنهام، بیرمنگام، وستهام، سال ۲۰۱۴ در ۲۹ سالگی بازنشسته شد.
این ورزشکار ۳۵ ساله در گفت‌وگو با میرر گفت: " به یاد می‌آورم که روزی قدم می‌زدم و به این فکر می‌کردم که این ورزش مورد علاقه من نیست. من از آن خسته شده بودم و کسانی می‌خواستند به زور مرا به چیزی که نبودم، متقاعد کنند. "
بنتلی اکنون رستوران دار و در باشگاه‌های ساحلی سرمایه گذاری کرده است.
استفان آیرلند، بازیکن سابق منچسترسیتی و استوک مدت کوتاهی در فصل ۲۰۰۹-۲۰۰۸ بازیکنی درخشان بود. او که محصول تیم‌های پایه منچسترسیتی بود تناسب اندام و آمادگی جسمانی خود را مدیون رژیم تمرینی ورزش‌های رزمی بود.
سپس او به طرزی عجیبی برای ترک اردوی تیم ملی ایرلند، ماجرای ساختگی مرگ مادر بزرگش را مطرح کرد.
او پس از ترک سیتی، در تیم‌های استون ویلا و استوک بازی کرد، اما هرگز به دوران اوجش بازنگشت. او اکنون ۳۳ ساله و از زمان ترک بولتون در سال ۲۰۱۸ بدون باشگاه بوده است.
سال ۲۰۰۷ او در پستی در شبکه‌های اجتماعی چنین گفته بود: "فوتبال چیز بیخودی است؛ چرا من در گیر آن شدم. "
وقتی فوتبالیست‌ها کفش‌های خود را آویزان می‌کنند، اغلب می‌شنوید که می‌گویند دلتنگ بازی در مقابل هزاران هوادار هستند.
اما اسپن باردسن این طور نیست. این بازیکن نروژی آمریکایی الاصل، که بین سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۳ در تاتنهام، واتفورد و اورتون گلزنی می‌کرد، در ۲۵ سالگی فوتبال را کنار گذاشت.
او مدرک دانشگاهی گرفت و به شهرداری رفت و سپس به عنوان یک شریک و مدیر صندوق در یک شرکت مدیریت دارایی مستقر در لندن مشغول به کار شد.
او می‌گوید زندگی اش بی اندازه بهتر شده است. اسپن باردسن از کار در شهرداری بیشتر از فوتبال رضایت دارد.
او سال ۲۰۰۸ به آبزرور گفت: "شما فکر نمی‌کنید شخصی که در شهرداری کار می‌کند این حرف را بزند، اما من آرام‌تر هستم، ۵ کیلو سبک‌تر، متناسب‌تر و سالم‌تر از اواخر فوتبالم هستم. فوتبال استرس آور است، بازی کردن مقابل ۴۰ هزار هوادار دیوانه فوتبال که بسته به عملکرد شما آخر هفته خود خوشحال یا ناراحت خواهند شد. "
بیشتر بخوانید
انتهای پیام/
کاش فوتبال تو کشورمون خصوصی بود و یه قرون هم از بیت المال صرف فوتبال باشگاهی نمیشد و بودجه ی ورزشی کشور صرف تمام ورزش ها به صورت عادلانه میشد، چه همه رشته های ورزشی و استعدادها که به خاطر کمبود امکانات نمیتونن اون طور که باید بدرخشند و رشد کنند !