انتشار یافته: ۱
در انتظار بررسی: ۰
سپاس از اطلاعات خوب.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، یکی از دغدغه‌های همیشگی مأموران انتظامی، از سده‌های قبل تا امروز، تعقیب سریع مجرمان و جلوگیری از فرار یا اقدامات آن‌هاست. در واقع این مسئله که نیروی انتظامی هر شهر یا کشور، باید به تندروترین وسایل روز مجهز باشد، مسئله‌ای جدی و درخور اهمیت بوده و هست.
در ایران تا پیش از ورود اتومبیل، معمولاً سعی می‌شد تا از بهترین اسب‌ها در این زمینه استفاده شود. البته حکومت هزینه‌ای برای خرید اسب نمی‌پرداخت و خانه پُرَش، بخشی از پول خرید حیوان را به مأمور پرداخت می‌کرد. نمونه بارز چنین وضعیتی را می‌توان درمورد نیرو‌های قراسوران دید که به نوعی، نقش ژاندارمری و بعدها، نیروی انتظامی را در جاده‌های کشور ایفا می‌کردند.
اما با ورود خودرو به ایران، از اوایل دهه ۱۳۰۰ خورشیدی، به‌تدریج این وسیله موردتوجه مقامات وقت قرار گرفت و از آن برای انجام عملیات پلیسی و تعقیب و گریز استفاده شد. ناگفته نماند که دلیل اصلی این اقدام آن بود که مجرمان هم تغییر وضعیت داده بودند و از وسایل مدرن استفاده می‌کردند!
طبق گزارش‌های موجود، نخستین خودرو در زمان مظفرالدین‌شاه و از کارخانه رنو خریداری و به ایران آورده شد؛ اما در تأمین خودروهای پلیس، نخستین خرید‌ها از کارخانه بنز صورت گرفت. در ادامه به معرفی سه خودروی اولیه مورد استفاده در شهربانی آن زمان، می‌پردازیم.
بنز اس.۱۷۰؛ خودروی کارآگاه علوی!
بنز‌های اس.۱۷۰، به دلیل استفاده گسترده در سراسر دنیا، به عنوان خودروی پلیس، مشهور بود. به همین دلیل، جزو اولین خودرو‌هایی بود که در قالب خودروی سازمانی پلیس ایران در اختیار مأموران قرار گرفت. احتمالاً بسیاری از شما نمونه‌هایی از این خودرو را در سریال معروف کارآگاه علوی، با بازی به‌یادماندنی احمد نجفی دیده‌اید؛ خودرویی که الگوی بازشدن در جلوی آن، با دیگر خودروها متفاوت است.
بنز اس.۱۷۰، قدرت بالا و توانمندی قابل‌قبولی داشت؛ موتور چهار سیلندر و حجم ۱۶۷۹ سی. سی، در کنار ۳۸ اسب‌بخار توان، به راننده این خودرو امکان رسیدن به سرعت ۱۲۲ کیلومتر در ساعت را می‌داد که برای شکار مجرمان یا تعقیب آن‌ها در آن دوره، مناسب به نظر می‌رسید. این خودرو قابلیت جابه‌جایی در جاده‌های خاکی و سخت را که تقریباً در همه جای ایران وجود داشت، دارا بود. جالب است بدانید که این خودروها، به هیچ‌عنوان دارای چراغ‌گردان یا حتی آژیر نبود و این ضمایم، بعدها به آن‌ها اضافه شد.
بیشتر بخوانید
فولکس قورباغه‌ای؛ محبوب هیتلر!
فولکس واگن بیتل یا همان فولکس قورباغه‌ای خودمان، یادگاری از ایام اقتدار هیتلر و فعالیت‌های این شرکت آلمانی برای ساختن موتوری بود که با هوا خنک می‌شد. این خودرو، اواخر دهه ۱۳۱۰ به پلیس ایران تحویل داده‌شد؛ موتوری با ظرفیت ۱۱۳۱ سی. سی و توان ۳۰ اسب‌بخار، می‌توانست باعث رسیدن به سرعت ۱۰۰ کیلومتر در ساعت شود؛ با این حال، این فولکس قورباغه‌ای محبوب، چندان در بین مأموران پلیس محبوبیت نداشت و آن‌ها، اس.۱۷۰ را ترجیح می‌دادند؛ واقعیت آن بود که این خودرو شتاب کمی داشت و فقط به‌درد معابر شهری، آن هم در زمان خلوت‌بودن می‌خورد و نهایتاً می‌شد از آن در مأموریت‌هایی که نیازمند سرعت عمل بالا نبود و صرفاً به تحقیقات میدانی مربوط بود، استفاده کرد.
بنز دبلیو.۱۸۰؛ بنزین‌خوار کم‌توان
بی‌تردید، بعد از دوران خودروسواری پلیس‌های ایران با بنز اس.۱۷۰ و فولکس قورباغه‌ای، ملحق‌شدن مرسدس بنز دبلیو.۱۸۰ که بیشتر آن‌ها را آمریکایی‌ها می‌ساختند و به اسم کارخانه بنز به دولت‌های جهان‌سومی قالب می‌کردند، یک انتخاب نسبتاً خوب بود.
خودرویی با شش سیلندر که بنزین را می‌بلعید! ۲۱۹۵ سی. سی ظرفیت موتورش بود و توانی معادل ۹۹ اسب‌بخار داشت. با چنین خودرویی، پلیس‌ها یا به قول قدیمی‌ها، آجان‌های ایرانی می‌توانستند با سرعتی معادل ۱۶۰ کیلومتر به دنبال مجرمان بروند. دبلیو.۱۸۰، سرعت بالایی داشت، اما مانند اس.۱۷۰، مستحکم و قوی نبود و نمی‌شد خیلی روی آن در جاده‌های خاکی حساب کرد. با این حال، تقریباً تا اواخر دهه ۱۳۴۰، دبلیو.۱۸۰ در ساختار پلیس ایران باقی ماند.
منبع: روزنامه خراسان
انتهای پیام/